ชีวิตมันก็แค่นี้แหละ แต่ขณะที่ดำรงอยู่นี่ล่ะ...จะทำเช่นไร?
เรานั้นไม่อาจรู้ได้ว่า "ความตายจะมาเยือนเมื่อไร"...
ความหมายแห่งการเกิด ก็คือ ความตาย ...
ตั้งแต่เราปฏิสนธิขึ้นมา ความตายก็คืบคลานเข้ามาสู่เราแล้ว ณ ห้วงเวลานั้น แต่การมีชีวิตคือ ความพยายามพยุงให้การ "มีอยู่" ดำรงอยู่ได้ตราบนานเท่านาน...
เพื่ออะไรล่ะ...
ในทัศนะ ณ ขณะนี้ สำหรับข้าพเจ้าคำตอบก็คือ เพื่อการเรียนรู้ให้รู้ว่า "เกิดมาเพื่อตาย" เท่านั้นเอง...
ไม่มีเวลาที่รอคอย ไม่มีความหวัง หรือความคาดหวังใดใด...
หากแต่มีเพียงแค่การดำรงอยู่...
ขณะที่เราดำรงอยู่ ณ ขณะนี้ล่ะ...เราจะทำเช่นใดได้ หรือเพียงแค่รอวันที่เราหยุดหายใจ
เปล่าเลย...ใครจะทำเช่นนั้นก็ได้ ไม่ผิดและไม่มีถูก เพราะการดำรงอยู่...ทุกสรรพสิ่งต่างย่างก้าวและคล้อยเคลื่อนไปตามกาลเวลา และมีหนทางแห่งกันและกันอยู่ ในส่วนของข้าพเจ้าเองนั้น...
ณ ขณะดำรงอยู่ สิ่งใดที่เข้ามาประสบ ข้าพเจ้ามีหน้าที่พึงน้อมรับและเรียนรู้
เป็นย่างก้าว...แห่งการเผชิญหน้า ต่อบุคคล เรื่องราวและเหตุการณ์ พร้อมน้อมปฏิบัติต่อสรรพสิ่งเหล่านี้ด้วยดวงใจที่นอบน้อม
พึงทำและปฏิบัติต่อสิ่งที่เรากำลังเผชิญหน้าอยู่ด้วย "ดวงจิตดวงใจที่นอบน้อมและเบิกบาน" ...
๑๑ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๕๓
ความเห็น (4)
สวัสดีค่ะ
มีชีวิตอยู่อย่างกลมกลืน ...ชีวิตเกิดมาเพื่อเรียนรู้
ความตายคือปลายทาง
เมื่อหนีไม่พ้น
ก็อยู่อย่างไม่ประมาทค่ะ มีสติเสมอ
มันเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป
มันก็เป็นเช่นนั้นเองครับ
ค่ะ ทุกอย่างดำเนินไปตามกระแสของมัน เรามีหน้าที่เพียงเรียนรู้ กราบขอบพระคุณค่ะ
สวัสดีครับ
เรามีหน้าที่เรียนรู้ และ น้อมรับอย่างมีสติ
ขอบพระคุณครับ...