การรอคอย...

       วันนี้หลังจากที่พยายามเข้ามาใช้งานใน Gotoknow.org  อีกครั้ง..ก็ยังพบว่าใช้ไม่ได้ ก็เลยพักก่อน..เป็นทั้งการพักอกพักใจ ให้หายความอยากบันทึก...ก็เลยทำอะไรไปเรื่อยๆ และเตรียมเติมเดินทางไป กทม. ในช่วงบ่าย...พอถึงเวลา และเดินทางตามกำหนด ถึงที่หมายเกือบจวนเจียนจะมืดค่ำ เพราะสายการบินไทยแจ้งว่าเครื่องจะต้องแวะไปส่งและรับผู้โดยสารก่อนที่จังหวัดอุดรธานี...พอมาถึงก็เลยชวนกันกับคุณชายขอบและคุณสิงห์ป่าสักไปเดินซื้อของที่เซียร์รังสิต แต่พอจะออกไปคุณสิงห์ป่าสักขอตัวพักผ่อน...เราที่เหลือจึงออกไปและกลับมาที่พักอีกครั้งก็ดึกโขเอาการ...ระหว่างที่เลือกซื้อของนั้นคุณชายขอบแจ้งข่าวให้ทราบว่า ดร.จันทวรรณ โทรมาบอกว่าแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นใน Blog ของ Dr.Ka-Poom ได้แล้ว และมีของอีกหลายๆ ท่านที่เจอปัญหาเช่นเดียวกัน และเริ่มที่จะใช้ได้...

       ในความรู้สึกของ"ตน"...ดีใจ..เพราะหลังๆ มาต้องยอมรับเลยล่ะว่า "ตน"มีอาการติด Blog อย่างที่คุณ"น้อง"แห่งศูนย์บริการวิชาการเคยกล่าว(หา)ไว้..ยอมรับคะ..ยอมรับว่าติดจริง หลังจากที่ไม่สามารถเข้าบันทึกใน Blog ได้กว่าสองสัปดาห์ ยังได้บอกตนเองว่า...นี่คงเป็นอาการหักดิบ..ของคนที่ติด Blog ล่ะนะ ...แต่พอถึงค่ำคืนนี้ หลังจากทราบข่าวจาก ดร.จันทวรรณ ฝากผ่านคุณชายขอบ และได้รับคำบอกเล่าแบบ F2F โดยตรงด้วยแล้ว...ความรู้สึก"ในใจ"ที่เกิดขึ้น และก่อเกิดเป็นการรับรู้ว่า...นี่แหละคือการเรียนรู้ที่ได้เรียนรู้ทั้งผู้ใช้ (user) และผู้พัฒนาระบบ...หากเราต่างยังยืนมองแห่งมุมตน เราก็จะมีอีกหลากอารมณ์แห่งเชิงลบ...แต่หากเราต่างน้อมใจ..พยายามมองในมุมของกันและกันร่วมด้วยแล้ว...การเปลี่ยนแปลงที่เกิดก็คงไม่ยากเกินกว่าที่จะปรับตัว...หากแต่บางครั้ง..การปรับตัวนั้นอาจอยู่ภายใต้แห่งความรู้สึกของการรอคอยตามห้วงเวลาก็ตาม...