ก้นหาย

                 หวีดหวิว...เสียงลมหนาวเริ่มพัดโชยมาทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือยามค่ำคืนของช่วงต้นเดือนตุลาคม...กวาดสายตามองลอดผ่านช่องหน้าต่างบานเลื่อนที่เคาน์เตอร์สำหรับเจ้าหน้าที่ให้การดูแลรักษาพยาบาล...เห็นผู้ป่วยนอนบนเตียง บ้างก็นอนตะแคง บ้างก็นอนหลับพักผ่อนกายาซึ่งบอบช้ำจากความเจ็บป่วยที่เข้ามารุมเร้า    เอ๋...เป็นผู้ป่วยที่หอผู้ป่วยอายุรกรรมหญิงส่งตัวมาหาเรา ที่หอผู้ป่วยอายุรกรรมรวมด้วยผลการตรวจทางห้องปฏิบัติการที่แสดงถึงอาการของโรควัณโรค...และโรคเอดส์  ร่างกายของเธอซูบผอมเหลือเกินราวกับอดอาหารมานานอย่างนั้น ริมฝีปากแห้ง ยามที่เธอหายใจเหมือนกับว่าหายใจไม่อิ่มเอาซะเลย หรือที่เขาเรียกกันว่าอาการหอบนั่นเอง จึงแยกเธอเข้าห้องที่จัดไว้สำหรับผู้ป่วยวัณโรคโดยเฉพาะ  เมื่อถึงเตียงเอ๋ก็หันหน้าเข้าหาฝาผนังทันที ไม่สบตาพยาบาลเลยแม้แต่น้อย...

                เช่นเดียวกับทุกครั้งที่รับผู้ป่วยรายใหม่เข้ามา...เราจะเข้าไปหาผู้ป่วยเพื่อให้คำแนะนำความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับโรควัณโรครวมทั้งการปฏิบัติตัวขณะอยู่พักรักษากับเรา...เธอมีทีท่าว่าจะพูดน้อยลงทุกทีเมื่อถามถึงโรคประจำตัวที่เป็นอยู่...จนในที่สุดก็พลิกตัวนอนตะแคงบนเตียงที่จัดให้หันหลังให้เรา...เธออาจจะไม่สามารถยอมรับความเจ็บป่วยที่ประสบอยู่ อีกทั้งไม่กล้าเปิดเผยตัวเอง...เสียงพูดของเราจึงเงียบลงในเวลานั้นเอง ด้วยคำกล่าวที่เข้าใจเธอยิ่งนัก... “หากเอ๋ต้องการอะไรให้บอกพยาบาลได้นะ...”

            เธอควรจะได้รับการดูแลสภาพจิตใจที่บอบช้ำซะก่อน...ที่จะดูแลรักษาโรคทางกายต่อไป พวกเราจึงเน้นการสร้างสัมพันธภาพด้วยการพูดจาทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ให้ความช่วยเหลือด้วยความเต็มใจพร้อมกับพูดคุยกระตุ้นให้เธอมีจิตใจเบิกบาน...คล้อยหลังวันวานสีหน้าเธอดูสดใสและรับประทานอาหารได้มากขึ้นด้วย

                “คุณพยาบาลคะ...โรคเอดส์รักษาหายไหมคะ ” พวกเรารู้สึกดีใจที่ได้ยินคำถามนี้ออกจากปากเธอ...สัมพันธภาพระหว่างเราซึ่งแทรกซึมทุกวี่วันทีละน้อยๆ เริ่มที่จะเปิดทางแห่งความมืดมนของการปิดบัง ไม่กล้าเปิดเผยตัวเองของเธอแล้ว เราจึงเข้าไปนั่งใกล้เธอ...สัมผัสได้ถึงการโหยหาขวัญกำลังใจที่ขาดหายไป นับเป็นโอกาสดีของเราที่ได้ให้ความรู้เรื่องโรคและเสริมพลังใจให้มีความหวังต่อสู้กับโรคภัยไข้เจ็บ...วัณโรครักษาหายขาดได้...ส่วนโรคเอดส์นั้นขึ้นอยู่กับการปฏิบัติดูแลรักษาตัวเองอย่างต่อเนื่อง หลายต่อหลายคนสามารถมีชีวิตอยู่ยืนยาวอย่างมีความสุขได้เฉกเช่นคนปกติทั่วไป...สภาพจิตใจฟื้นฟูดีขึ้นมาตามลำดับแล้ว...เธอจึงเข้าร่วมกิจกรรมต่างๆกับผู้ป่วยคนอื่นๆได้อย่างดี

                แดดทอแสงยามเช้าตรู่ แผ่ผ่านลมหนาวโชยอ่อน...เจ็ดวันผ่านไป...เธอกลับเริ่มมีอาการคลื่นไส้ อาเจียน พวกเราห่วงใยเธอ...กังวลว่าจิตใจของเธอจะท้อแท้ทรุดลงอีกครั้ง...จึงได้พยายามเข้าไปหา พูดคุยหยิบยื่นกำลังใจบ่อยครั้งขึ้นกว่าที่ผ่านมา ด้วยการให้ความรู้เกี่ยวกับอาการข้างเคียงของยาวัณโรคที่กำลังได้รับอยู่...สื่อสารรายงานแพทย์เจ้าของไข้อย่างต่อเนื่องไม่ขาดสาย...คราใดมาขึ้นเวรพวกเราก็มักจะมีของกินเล็กๆน้อยๆติดมือมาฝากเธอและผู้ป่วยคนอื่นๆด้วย...เธอรับประทานอาหารได้ทีละน้อย และได้มากขึ้น...มากขึ้นทีละหน่อย...ตามระยะเวลาที่ช่วยเยียวยาเธออีกแรง

คราวนี้เธอถึงกับว่าจ้างมอเตอร์ไซด์รับจ้างที่จอดรอคิวบริเวณหน้าประตูทางเข้าโรงพยาบาลให้ไปซื้อข้าวมันไก่ในเมืองมาให้ ซึ่งรวมค่าจ้างแล้ว ราคาข้าวมันไก่กล่องหนึ่งราวร้อยบาททีเดียว...เรามาทราบเรื่องนี้ในภายหลังจึงอาสาช่วยซื้อสิ่งที่เธออยากจะรับประทานให้เอง...

“อยากกลับไปใส่กางเกงยีนส์ตัวเดิมอีกครั้ง...ตอนนี้ก้นเหี่ยวต้องกินมากๆ...” เห็นบางคนมักจะนำกระเป๋าตังค์ใส่ที่กระเป๋าด้านหลังของกางเกงยีนส์เพื่อให้ดูเหมือนมีก้น หากก้นเหี่ยวจะใส่กางเกงไม่สวยกระมัง...ฉันคาดเดาเอาเองอย่างเป็นตุเป็นตะ...

เวลาผู้ยิ่งใหญ่ตามธรรมชาติ เดินหน้าโดยไม่เหลียวหลัง...ถึงวันใกล้ครบกำหนดกลับบ้านแล้ว ทว่าเอ๋กลับบอกว่าไม่อยากกลับบ้าน เกรงว่าเพื่อนบ้านจะรังเกียจ เราจึงได้หารือกับญาติของเธอให้เข้าใจ...ซึ่งได้นำอาหารมาเยี่ยมบ่อยขึ้น...อันเป็นการสร้างพลังใจให้เธอในการใช้ชีวิตในสังคมอีกทางหนึ่ง...พยาบาลอย่างพวกเราจึงได้รับอานิสงค์นี้ไปด้วย...อิ่มใดจะสู้อิ่มใจ...เมื่อจิตรับรู้ถึงความปิติสุข อันเป็นผลจากการทำหน้าที่เป็นส่วนเสี้ยวในการคลายทุกข์...บรรเทาความเจ็บป่วยให้กับเพื่อนมนุษย์ด้วยกันีละหน่อยกขึ้น...มากขึ้น...ตามระยะเวลาที่ช่วยเยียวยาเธออีกแรงือมาฝากเธอด้วยผ่านมาามปิดบัง ไม่กล้าเปิดเผยตัวเองของเธอทีละน้อยๆแทร

               

หมายเหตุ: เอ๋ เป็นนามสมมุติ

 

                             เรื่อง:ไข่มุก  เกาะกิ่งและลำพูล แก่นพุฒ หอผู้ป่วยอายุรกรรมรวม

เรียบเรียง: แม่พลอย

---