โอเค ตอนนี้โลกเราถูกแบ่งเป็นหลายประเทศ
แต่มันจำเป็นด้วยหรือ ที่ชาวโลกจะต้องอยู่กันอย่างแบ่งแยกประเทศกันตลอดไป
เห็นแต่ละประเทศตอนนี้ต่างวางแผนอีก 10, 20, 30, 100 ปี ข้างหน้า ว่าจะต้องบรรลุเป้าหมายเช่นนั้นเช่นนี้
โดยไม่มีประเทศไหนมุ่งเป้าที่จะรวมกับประเทศอื่นเกิดเป็นประเทศโลก
หรืออย่างน้อยก็มุ่งเป้า ไม่ต้องใช้งบประมาณกับการทหาร และอนุญาตให้คนเข้าออกประเทศตนได้อย่างเสรี
มันไม่ใช่เรื่องอันตรายอะไรหรอกครับ กับการอนุญาตให้คนประเทศอื่นเข้าประเทศของตน
ถ้ารวมทุกประเทศบนโลกเป็นหนึ่งเดียว .. เป็นประเทศโลกแล้ว
ทุกประเทศที่มีอยู่ในตอนนี้ก็จะมีสถานะเป็นรัฐ
การเดินทางไปมาก็จะเป็นเหมือนการเดินทางข้ามระหว่างรัฐหรือระหว่างจังหวัดในทุกวันนี้
เห็นไหมครับ .. ทุกวันนี้ก็ไม่มีใครว่า ถ้าคนจังหวัดศรีสะเกษจะข้ามไปสุรินทร์
ในภายภาคหน้า คนศรีสะเกษจะข้ามไปกัมพูชาหรือลาวหรือญี่ปุ่นก็ไม่ควรมีใครมาขัดขวาง
เกิดมาเป็นคนเหมือนกัน บนผืนโลกผืนเดียวกัน .. ทำไม .. ทำไมต้องจำกัดสิทธิเสรีภาพกันเอง .. แล้วก็เป็นผลให้เกิดการแก่งแย่งแข่งขัน รบราฆ่าฟัน .. และทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยาก กับการทำโครงการความร่วมมือใดๆ ในระดับโลก
การแบ่งโลกคือความสูญเสียที่มหาศาลที่ดำเนินไปทุกวันทุกวินาที .. เสียชีวิตผู้คนจากภัยสงครามและการก่อการร้าย, เสียเวลาและงบประมาณป้องกันประเทศ, เสียโอกาสในการพัฒนาโลก, เสียความรู้สึกรักสามัคคีกันของชาวโลก
มันไม่จำเป็นหรอกครับ ที่เราจะต้องเฝ้ารอดูโลกถูกแบ่งประเทศไปจนตาย
เราทำได้ครับ .. เราร่วมสร้างความเปลี่ยนแปลงอันยิ่งใหญ่ให้โลก เพื่อให้เกิดผลดีต่อชีวิตเราและคนทั้งโลกได้
สิ่งที่ต้องทำก็เพียงแค่บอกให้คนรอบข้างเข้าใจว่าโลก "ควร" มีเพียงประเทศเดียว คือ "ประเทศโลก"
ถ้าเราปล่อยให้รัฐบาลทำงานไปเรื่อยๆ ก็คงไม่มีวันได้เห็นหรอกครับ เพราะรัฐบาลแต่ละประเทศตอนนี้ก็ทำไปตามแบบแผนเดิมๆ คิดอะไรนอกกรอบไม่เป็นหรอก
ความรู้ ความเข้าใจ ความสำนึก ในการเป็นชาวโลกด้วยกันของคนทั้งโลกเท่านั้นครับ ที่จะทำให้โลกรวมได้
เกิดมา 1 ชีวิต .. อย่าปล่อยให้เสียชาติเกิดครับ
ร่วมกันรวมโลกให้สำเร็จในช่วงชีวิตของเรา .. แล้วจะได้เห็นกันว่า ... โลกอันกว้างใหญ่ที่เป็นของคนทุกคนในสภาพที่ชาวโลกรู้สึกเหมือนเป็นพี่น้องกันทั่วโลกนั้น น่าอยู่เพียงใด
สวัสดีปีใหม่! แบบไทยๆเราครับ
พวกเราดูนายอยู่ให้รู้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียว
แด่สันติภาพที่แท้จริง ประเทศโลก
ขอบคุณมาก เพื่อนร่วมอุดมการณ์
งานนี้ เราลงมือทำคนเดียวย่อมไม่สำเร็จเป็นแน่ .. เราขอรอชาวโลกร่วมลงมือละกัน (รอไป บอกไป .. ไม่ช้าเธอคงเข้าใจ)