เป็นเรื่องที่น่าแปลกใจยิ่งนักว่าทำไม "มนุษย์" ...
มักมีความหวาดระแวงและไม่เชื่อใจกัน...
ดิฉันเคยศึกษาและวิเคราะห์ ประเด็นนี้หลายครั้งหลายครา ว่าคือ
อะไร...
เพราะคนเรานั้น..หากเมื่อใดก็ตามที่ไร้ซึ่งความไว้วางใจกัน..แล้ว..
คนระหว่างคน ในสังคม..ก็ยากที่จะหาความสงบเกิดขึ้นได้
เพราะแม้ในใจ..ก็ไม่สงบแล้วเพราะมัวคิดฟุ้งซ่าน...
ว่าอีกฝ่ายกำลังคิด และทำสิ่งไม่ดีต่อตน...
ตลอดกระบวนการดำเนินไปในชีวิต
ดิฉันเชื่อว่า หลายๆ บุคคลได้พบเจอกับภาวะนี้ไม่มากก็น้อย..
บางครั้งไม่สามารถจัดการอะไรกับตนเองได้
ก็ก่อเกิดการขัดแย้ง..ต่อกันได้
และหากเมื่อบานปลายออกไป...
เรื่องราวก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่โดขึ้น..
หากเมื่อทบทวน...
และพยายามแก้ไข..
ความรักความเข้าใจ...
ก็จะกลับ...คืนมา..แทนที่ว่าง
ระหว่าง"ใจ"..ที่หายไป
คุณ"เปมิช"
พัฒนาการในวัยเด็กก็มีผลต่อภาวะ...ความหวาดระแวงได้เช่นกัน...
ก็ถูกสอนมาอะคับว่า "อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจคน จะจนใจเอง"
แล้วก็ "อันเถาวัลย์พันเกี่ยวที่เลี้ยวลดก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน"
แล้วก็ "ปากแดงๆจะไว้ใจได้กา หน้าขาวๆจะไว้ใจได้กา" (อันสุดท้ายนี่ชอบเป็นพิเศษ)