ห้างในแบบที่ฉันคุ้นเคย
อยากเขียนเกี่ยวกับห้างที่ไปเดินมาวันนี้ คือรู้สึกว่าระยะหลังห้างแนวนี้เริ่มหายากขึ้นทุกที ห้างที่อยากพูดถึงนี้คือ
เมอรี่คิงส์วังบูรพา พอดีมีโอกาสได้ไปเดินซื้อของหลังจากเคยเข้าครั้งสุดท้ายนานมากทีเดียว สิบกว่าปีได้ 
ขอบคุณภาพจาก>>> www.thaimtb.com/webboard/357/178600-53.jpg
ตอนโตเป็นวัยรุ่นเราก็ยังได้เดินเที่ยวห้างแนวนี้อยู่ ทั้งเมอรี่คิงส์วงเวียนใหญ่ คาเธ่ย์ เมอรี่คิงส์วังบูรพา เซ็นทรัลลาดหญ้า เซ็นทรัลสีลม เซ็นทรัลวังบูรพา ไทยไดมารู บางลำพู นิวเวิล์ด ฯลฯ เป็นแหล่งเดินซื้อของประจำจนติดภาพว่าถ้านึกถึงห้างต้องเป็นหน้าตาแบบนี้ มีแผนกๆ จัดเป็นแต่ละชั้น มีกระบะขายของยิงผ้าหุ้มขอบ มีป้ายห้อยราคาเขียนด้วยลายมืออะไรแบบนั้น จนโตหน่อยก็เริ่มไปเดินห้างอื่นๆ บ้าง แต่ก็ยังเป็นห้างที่หน้าตาคุ้นเคยแบบที่รู้จักแต่ทันสมัยขึ้น จนมาระยะหลังที่ทำงานผ่านไปหลายปีก็เริ่มมีห้างลักษณะที่ไม่คุ้นเคยโผล่มา เป็นแบบแนว Shopping Complex ที่ใหญ่โตมโหฬาร เดินหาอะไรไม่ค่อยเจอ หรือไม่ก็เป็นแบบคาร์ฟูร์ โลตัสซึ่งคนละแนวกัน
จนถึงทุกวันนี้ตัวเองก็ยังไม่คุ้นเคยกับห้างแนวใหม่ที่มี shop ของ brand ต่างๆ มาเปิดเยอะๆ ร้านโน้นอยู่นี่ ร้านนี้อยู่นั่น อย่างเวลาไปเดิน Emporium จะไม่ค่อยเดินฝั่งที่เป็นร้านแบรนด์ต่างๆ เลย ชอบเดินด้านส่วนที่เป็นของทางห้างเอง คนอื่นอาจจะไม่รู้สึกแต่ตัวเองเป็นมาก อย่างครั้งล่าสุดที่เคยไปห้างใหญ่อย่าง Central World ตั้งใจไปหาซื้อรองเท้าให้หลาน แต่หาร้านขายรองเท้าไม่เจอ ถามรปภ.ก็แล้ว ดูแผนที่แต่ละชั้นก็แล้ว เลยเปลี่ยนใจไปนั่งกินข้าวแล้วขับรถพาหลานกลับมาโรบินสันสุขุมวิท ห้างเล็กๆ แต่เรารู้ว่าแผนกรองเท้าอยู่ตรงไหน พอซื้อของได้ก็มีความสุขมากว่า ไม่ต้องเดินจนเมื่อยแหง่ก เจอของที่ต้องการหาโดยเร็ว มีของพอให้เลือกได้บ้าง ไม่น้อยจนเกินไปแต่ก็ไม่ต้องตัดสินใจจากข้อมูลสินค้าล้านแปด แค่จะซื้อรองเท้าคู่นึง ไม่ได้จะซื้อบ้านพร้อมที่ดิน คือมีเท่าที่เห็นกองอยู่ตรงหน้านี่ล่ะ เลือกเสร็จจ่ายตังค์ จบ.... Happy
วันนี้ก็รู้สึกแบบเดียวกันเมื่อไปเดินเมอรี่คิงส์วังบูรพา ห้างเก่า คนขายล้วนแต่รุ่นเก๋า แต่แว่บแรกที่เดินเข้าห้างไปคือ....เออ ห้างแบบนี้เราชอบว่ะ คุ้นมาก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าของอะไรอยู่ชั้นไหน มาตรฐานแน่นอน แต่ตอนแรกก็ไม่แน่ใจว่ามีของให้เลือกมั้ย ปรากฎว่าของเยอะนิ ถูกอีกต่างหากเมื่อเทียบกับที่อื่น พนักงานขนเสื้อผ้ามาให้หลานเราลองแล้วลองอีก ไม่มีรำคาญ มีแต่ขำๆ ที่ติดพุงใส่ไม่ได้ มาช่วยรุมกันหาไซส์ให้ทั้งพนักงานขายทั้งแคชเชียร์ คือเขาบอกว่าขายไม่ดี คนเดินน้อย แต่ก็มีลูกค้าประจำ แขกก็ชอบมาซื้อเพราะไม่แพง เอาเป็นว่าซื้อเสื้อผ้าให้น้องทีมหมดไป 4,000 ถ้าจ่ายซื้อที่ห้างอื่นก็ราว 12,000-15,000 ไม่ได้เว่อร์สักติ๊ด ตัวอย่างเช่น กางเกงที่อื่นตัวละ 1,700-2,000 ที่นี่ 550 เสื้อที่อื่น 800 ที่นี่ 250 แบบก็โอเค คุณภาพก็ดี ดีไซน์สวยด้วย แค่คนละแบรนด์กัน เลยขนซื้อซะให้สะใจเพราะอยากอุดหนุนเขาและนานๆ จะเจอของถูกงี้ที พึ่งเคยเห็นอาการช้อปแหลกของน้องทีมก็วันนี้เหมือนกัน ยอมลองทุกตัว อันโน้นดี อันนี้สวย อันนั้นก็อยากได้ 555 ผีช้อปเข้าสิง
พอลงมาเอาของเก็บในรถแล้วขึ้นไปซื้ออุปกรณ์กีฬาเพราะเล็งที่เขาวางไว้ในกระบะ แต่พนักงานแนะนำว่าข้างบนมีให้เลือกเยอะ อาสาพาขึ้นไปส่ง เราบอกว่าไปเองได้ สักพักเลือกอยู่ พนักงานคนนั้นก็ตามขึ้นมา กลัวหาของไม่เจอ พนักงานคนอื่นที่แผนกกีฬาก็เอาใจใส่ลูกค้าดี ให้น้องทีมลองโน่นนี่ตามสะดวก ซื้อหรือเปล่าไม่ว่ากัน ในที่สุดก็ได้ฮูล่าฮูบมาแทนไม้แบด - - " บอกว่าตั้งใจจะเอามาลดพุงตัวเอง อิ อิ ไม่เคยเจอแผนกกีฬาที่มีครบเกือบทุกอย่างแบบนี้มานาน หาอะไรก็มี ไม่ได้พูดเกินจริงเลย ปกติห้างเดี๋ยวนี้แผนกกีฬาทำเอาเซ็ง เน้นไม่กี่อย่าง จะหาอะไรก็ต้องไปร้านเฉพาะทาง แบบว่าบางทีก็อยากให้มันสะดวกอ่ะ เคยหาของบางอย่างไปสารพัดที่ก็ไม่มีทั้งๆ ที่ห้างใหญ่โต จนมาได้จากที่พวกนี้ล่ะ อ้อ...แล้วเราก็ได้หมอนอีกใบกลับมาฝากแม่กับเป้ใส่ของให้น้องทีม สรุปว่าไม่มีของตัวเองสักชิ้น
หน้าตาห้างนี้ก็ดูร้างๆ ไม่ได้ปรับปรุง ของก็กองไว้ไม่ได้ดิสเพลย์มากมาย บรรยากาศวังเวงเหมือนจะเลิกกิจการ แต่ดูแล้วบอกกับตัวเองว่า นี่มันครบเพียบแบบที่เราต้องการ แต่ละอย่างมีพอให้เลือก หาง่าย เดินไม่ไกลกัน ราคาไม่แพง พนักงานบริการดี ที่จอดรถโล่งซะ แบบนี้ต้องกลับมาอุดหนุนแน่นอน จะชวนเพื่อนมาซื้อ ถ้ากิจการเขาดีจะได้มีห้างแบบนี้ให้เราเดินไปอีกนานๆ ^ ^
ความเห็น (17)
น้องซานบรรยายได้ถูกใจมากค่ะ คิดถึงบรรยากาศแบบนี้เหมือนกัน ดีใจที่รู้ว่าห้างนี้ยังอยู่ และยังมีบรรยากาศและผู้คนพนักงานแบบนี้ อ่านแล้วจะได้ไปนอนหลับฝันดี ขอบคุณนะคะ
พี่โอ๋: หลายคนเห็นเราก็นึกว่าโมเดิร์นมาก ต้องไปห้างไฮโซหรือแหล่งแบบที่กำลังฮิบ แต่ว่าความเป็นจริงคือค่อนข้าง conservative ในเรื่องส่วนตัวพอประมาณ อย่างห้างที่เดิน เสื้อผ้าที่ใส่ ช่างตัดผม ร้านซักรีด อะไรทำนองนั้น และก็ขี้รำคาญเรื่องที่จอดรถ บริการของพนักงาน การจัดห้างที่ของแต่ละอย่างไกลกันสุดกู่ หรือแม้แต่ห้างที่ใจร้ายชอบให้บันไดเลื่อนห่างกันไกลๆ ก็ไม่อยากไปเดิน คือไม่ชอบเดินโต๋เต๋ล่องลอยนอกจากเครียดจริงๆ ก็จะมีบ้างที่เดินเล่นคลายเครียด แต่ถ้าตั้งใจไปซื้อของคืออยากจะเจอของที่ต้องการซื้อไวๆ ซื้อแล้วก็รีบกลับ ตอนวัยรุ่นยังไม่ค่อยเป็นมาก ตอนนี้รู้สึกว่ามันเสียเวลาที่ไปเดินแบบนั้นนานๆ ...พึ่งรู้ว่าพี่โอ๋ชอบห้างแนวนี้เหมือนกัน ข้างบนตรงศูนย์อาหารนี่มีคนมาร้องคาราโอเกะด้วยค่ะ เป็นเหมือนชมรมเลย พวกนี้เขาเหนียวแน่นกับสถานที่มาก
สวัสดีค่ะ คุณโอ๋
- เข้ามาชื่นชมห้างที่คุณโอ๋ชื่นชอบค่ะ
- ครูตาก้อเห็นด้วยนะ ไปซื้อของใช้ก็ต้องการความสะดวก ฉับไว ง่าย ๆ ไม่ได้ไปซื้อบ้านพร้อมที่ดินสักกะหน่อย 55555
อ้าว ๆ ๆ ขอโทษที อ่านเรื่องของ Little Jazz แล้วมาอ่านเมนท์ คุณโอ๋ ก็เลยทักผิดจ้า กราบขออำภัยไว้ ณ ที่นี่ อย่าโกรธเคืองนะจ๊ะ
ไม่เป็นไรค่ะ คุยกันได้ ทักพี่โอ๋เสร็จก็ทักเจ้าของบล็อกได้ : ) ดึกแล้วมีเหลือไม่กี่คนหรอกค่ะ คุยกันเองนี่ล่ะ คิดว่าหลายคนคงชอบความสะดวกของห้างแบบเก่า แต่เดี๋ยวนี้ห้างมันเปลี่ยนไปเราก็ทำใจ ไปเท่าที่จำเป็น ถ้ามีโอกาสเลือกก็อุดหนุนห้างเก่าๆ แบบนี้บ้างเพื่อยังรักษาไว้ไม่ให้เจ๊งไปหมด บรรยากาศอาจจะไม่หรูเท่า แต่ว่ารู้สึกคุ้นเคยและกันเองเหมือนคนรู้จักมานาน ยิ่งถ้าเดินประจำห้างเล็กเนี่ยพนักงานจำเราได้นะ ไม่เหมือนกับห้างไซส์บิ๊กเอ็มที่เราเป็นคนแปลกหน้าเสมอ
ตอนเด็กๆ ก็เคยไปห้างนี้เหมือนกัน เพราะเป็นห้างเดียวที่อยู่ใกล้ฝั่งธนฯ ที่สุด อิอิ แต่ไม่เคยไปนานมากแล้ว เพราะกลัวรถติดและไม่รู้ว่าจะจอดรถตรงไหน ฮาาาา
พูดตามตรงพี่ก็ไม่ shop ที่ห้างใหม่ๆ เหมือนกัน เพราะไม่มีของที่ต้องการเท่าไหร่ ราคาก็แพงเกินไปอีกต่างหาก ถ้าไปก็ไปแค่ร้านหนังสือที่ตัวเองรู้ว่าอยู่ตรงไหนเท่านั้นเอง ^_^
แปลกใจนิด ๆ ค่ะ ว่าน้องซานชอบห้างแบบนี้ อิ อิ
พี่คิดว่าพี่เป็นคนเดียว ห้างประจำที่เดิน แบบเดินด้วยซื้อของด้วยมีสองสามห้าง..ประจำใจ ตั้งฮั่วเส็ง,สหกรณ์กรุงเทพฯ และห้างเดียวกันกับที่น้องซานพูดถึง(แต่ไปน้อยครั้งเพราะคนพาไปหาที่จอดรถไม่ค่อยเป็น,ไม่ชอบขับขึ้นลิฟต์ไปจอด)
เหตุผลคล้าย ๆ กัน ของราคาไม่แพงเกินเหตุ พนักงานเต็มใจต้อนรับ เต็มใจบริการ เดินแล้วไม่หลง ไม่งง...เราเป็นคนบ้านนอกหนึ่ง และเราเป็นโรคจำทิศทางไม่ค่อยได้ เวลาเดิน เิดินหลงในห้างที่ใหญ่ ๆ บ่อย
บางห้างเช่น ห้างใหญ่ที่สยาม ไปร้านเดียวจริง ๆ ร้านหนังสือคิโน ไปนั่งอ่านเกือบครึ่งค่อนวัน แล้วซื้อตามโควต้าที่ควรซื้อ
ความจริงที่จริงกว่านี้ พี่ชอบเดินซื้อของในตลาดที่นครปฐมนี่แหละ มีทุกอย่างเหมือนห้าง พวกที่ไม่มีแบรนด์ หรือมีแบรนด์(กลาง ๆ) ซื้อทุกอย่าง กับข้าว เครื่องเขียน เสื้อผ้า รองเท้า ไปถึงดิน หินทราย ปุ๋ย เครื่องมือทำสวนเชื่อมั้ย มีบริการ delivery ด้วยค่ะ
สนับสนุนเขา เขา็อยู่ได้ เราก็อยู่ได้เพราะเขาเช่นกัน
พี่ตุ๋ย: คนย่านเดียวกันพี่ 555 แหม...แถวนั้นตอนพี่เด็กก็ต้องห้างนี้สิ ตอนหลังมีสาขาวงเวียนใหญ่นี่ฮิตมาก น้องนี่ไปประจำ ไปเล่นบ้านลูกบอล สมัยแรกนี่ถึงขั้นต่อคิวกันเล่นเชียวนะ แต่เห็นด้วยกับพี่เรื่องของแพง ทำไมห้างอื่นต้องขายแพงขนาดนั้นด้วยก็ไม่รู้ บางทีต้นทุนนี่ไกลกันครึ่งๆ เลยนะ อย่างหมอนสานที่เคยซื้อจากบุรีรัมย์ 20 บาท ขึ้นพารากอนอันละ 250 เว่อร์สุดขีด ห้างเก่าๆ พวกนี้ของราคาสมเหตุสมผลกว่าเนอะ
ลานจอดรถก็ตามนี้เลยค่ะ เวลาตรงมาจากคลองถมก็ตรงต่อ (ในรูปข้างบนพวกจักรยานเขาเลี้ยวแต่เราไม่ต้องเลี้ยวแบบนั้น) เราตรงมาเข้าถนนด้านข้างห้างเนี่ยล่ะ ชิดขวาไว้ จะมีลานจอดรถลงใต้ดิน ชม.ละ 30 บาท ซื้อของครบ 1,000 ปั๊มได้ 3 ชม. คือซื้อของที่นี่เสร็จ จอดไว้เดินไปช้อปที่ดิโอลด์ กลับมายังไม่ต้องจ่ายตังค์เลย แบบว่าดิโอลด์ค่าจอดรถแพงนรก แต่บรรยากาศห้างนี้ก็ร้างๆ วังเวงหน่อยนะพี่ ที่จอดรถโล่งงงงงงง
พี่หมอเล็ก: ก็ชอบอยู่พี่ แต่ไม่ค่อยได้บอกใคร คือมันเป็นความรู้สึกส่วนตัวค่ะ อย่างตั้งฮั่วเส็งนี่ก็เดิน เพียงแต่ไม่ได้เขียนลงไปเพราะเป็นห้างเฉพาะทาง อย่างแก้วฟ้าอะไรงี้ เวลาจะไปซื้อของทำงานประดิษฐ์ก็ต้องตั้งฮั่วนี่แหล่ะ ถึงขั้นมีเรียกชื่อย่อ ซี้มากกกก ตอนวัยรุ่นจะเดินบ่อยเพราะไม่ไกลมหาวิทยาลัย ชอบชวนกันมาหาของไปทำงานแล้วก็มาเดินตรอกข้าวสารซื้อเครื่องเงิน ตอนนั้นข้าวสารยังไม่บูมเลย แบบว่าถิ่นเรา ไปกันประจำ
ส่วนเมอรี่คิงส์นี่ที่จอดรถก็อย่างที่บอกพี่ตุ๋ยค่ะ ไม่ทราบว่ามีที่จอดรถอื่นหรือลิฟท์ พี่จำผิดห้างหรือเปล่า เห็นอันนี้มีแต่มุดลงใต้ดิน ลงน่ะไม่ลำบากหรอก ตอนขึ้นจิ แบบว่าชันและด้านหน้ารถติดไง ถ้าขึ้นแล้วออกไม่ได้ก็ต้องเลี้ยงรถไม่ให้ไหลลง ยามที่โบกก็ไม่รู้เรื่อง ทำมือห้ามและยืนขวางอยู่ได้ เลยต้องบีบแตรไล่ให้หลบพ้นหน้ารถ คือพอจะมีที่มาพักรอก่อนออกตัวเข้าถนนนิดนึง บางทีต้องอย่าไปฟังพวกนี้มาก ขับรถเป็นหรือเปล่าก็ไม่รู้ ดูเอาเองดีกว่า แถวนี้อันที่จริงรถติดมาก ถ้าไม่เทพจะแย่งเลนกับชาวบ้านลำบากหน่อย ^ ^ แต่เพื่อของถูกเราทำได้
อ่านแล้วคิดถึงอดีตเลยค่ะ
เมื่อเดือนกันยายนที่ผ่านมาไปเดินเตร่จากเยาวราช ทะลุสำเพ็ง สะพานหัน พาหุรัด เดินผ่านอาคารข้างๆ ที่เคยเป็นเซ็นทรัลวังบูรพา(วังเวงจัง) และข้ามถนนมาโบกแท็กซี่หน้าเมอรี่คิง ยังคิดถึงความหลังเวลามา กทม. ครอบครัวพี่ก็ชอบมาห้างแถวนี้ จะมีห้างเปิดใหม่ที่ไหนก็ไปได้ แต่ต้องมาที่นี่ด้วย (ใช้บริการจอดรถที่สองห้างนี้แล้วเดินให้ทั่วทั้งติดดินและบนอาคารค่ะ) (ที่มีลิฟต์ยกรถขึ้นเป็นของเซ็นทรัลวังบูรพาค่ะ พี่ว่าพี่จำได้นะ)
นี่เลย เจ้าแม่วังบูรพาตัวจริงมาแล้ว 555 พี่ดาวลูกไก่นี่ขาช้อปเหมือนกันนี่นา เซ็นทรัลเขาพึ่งปรับปรุง ตอนนี้ไฮซ้อแล้วเหมือนสาขาอื่น อาคารที่อยู่ข้างๆ นี่อะไรหว่า เห็นแต่แพร่พิทยาที่เป็นสำนักพิมพ์ บรรยากาศภายในของเมอรี่คิงส์นี่วังเวงกว่าพี่ เพราะตอนขึ้นลิฟท์ไปเห็นประตูเข้าห้องระบบแอร์นี่เหมือนบ้านผีสิงเลย พังๆ หลุดและดำมืด มีห้องน้ำอยู่ข้างๆ อารมณ์นี้แบบว่าถ้าเดินคนเดียวไม่กล้ายืนตรงนั้นนานแน่นอน กลัวถูกดูดเข้าไป นี่ก็กะว่าไว้จะไปซื้อของอีก เพราะเห็นหลายอย่างน่าซื้อ ถูกดี พอซื้อครบ 1,000 ก็จอดได้ตั้งสามชั่วโมง คราวนี้ล่ะจะไปเดินดิโอลด์ฯ ซื้อขนม กับเดินบ้านหม้อสบายใจเฉิบ ไม่งั้นเจอค่าจอดรถดิโอลด์ฯ นี่แพงมาก แถมต้องแย่งกัน อันนี้โหรงเหรง จอดสบาย
- ๕๕๕ บันทึกของบรรดาพวก ๔๐+
- คืดถึงตอนต้องเดินกลั้นหายใจเดินผ่านพาหุรัดเวลาไปเรียน เพราะไม่ถูกกับกลิ่นธูปแขก
- จริงด้วย คิดถึงห้างแถวนั้นเหมือนกัน
- มาอยู่หาดใหญ่ มีห้าง สยามนครินทร์ ออกอาการคล้ายๆกัน โดยเฉพาะเครื่องเขียน มีครบครัน เขาขายบรรดาพวกคุณครูมานานจนขยายใหญ่โต ไม่ต้องพูดถึง display แต่ไม่เคยผิดหวังถ้าต้องการหาเครื่องเขียนที่ห้างใหญ่ไม่รู้จัก
- คิดถึง จีฉ๋อย ณ สามย่าน อีกห้าง เป็นตัวเป็นต้นมาได้ทุกวันนี้ ก็มีพระคุณร้านนี้จัดหาอุปกรณ์ทำกิจกรรมบริหารสมองซีกขวาให้ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ตอนนี้ไม่รู้ย้ายขึ้นจามจุรีสแควร์ไปกับเขาด้วยหรือเปล่า
- ขอบคุณน้องซานที่ทำให้ได้ ย้อนอดีต
- ครายยยย 40++ คนมาเยี่ยมบันทึกนี้ต่างหาก ห้ามเหมารวมเจ้าของบันทึก 555 แค่ชอบอะไรเก่าๆ ไม่ได้แปลว่าแก่นิ
- พาหุรัดนั่นเป็นแหล่งทดสอบสมรรถภาพปอดว่าอึดขนาดเดินผ่านรวดเดียวโดยไม่ต้องหายใจได้หรือเปล่า เดี๋ยวนี้เขามี India Emporium ด้วยนะ ไฮโซขึ้นแต่กลิ่นเดิม ; P
- ถ้าพูดถึงร้านเครื่องเขียนใหญ่โตเด็กฝั่งธนจะนึกถึงธนบุรีศึกษา ของเยอะกว่าห้างซะอีก แต่ถ้าเป็นเด็กเรียนอาร์ตเขาจะนึกถึงสมใจเท่านั้น ไอ้ที่ไม่คิดว่าจะมีก็ยังมีเลย ร้านนี้มีทุกอย่างที่เด็กอาร์ตจะนึกออก
- ส่วนจีฉ่อย บังเอิญไม่ได้สังกัดสีชมพูเลยไม่เคยไปเดินจ้า แต่ไม่น่าจะย้ายขึ้นจามจุรีสแควร์นะ จามจุรีสแควร์นี่ถ้าจำไม่ผิดเพื่อนที่เรียนวิดวะเขาว่าสร้างเพื่อเป็นตึกใหม่ของคณะ แต่ไหงไปมากลายเป็นออฟฟิศให้เช่า+ห้างได้ก็ไม่รู้ ตอนเริ่มสร้างนี่เรียนอยู่มหาวิทยาลัย ผ่านไปสิบกว่าปีถึงสร้างเสร็จ - - " เล่าเงี้ยก็รู้อายุเลย 555
- อ้อ จริงด้วย ลืมไปได้ไง สมใจ ร้านแถวถิ่นเก่า
- เห็นว่าย้ายขึ้นจามจุรีสแควร์ด้วย
สมใจเขาขึ้นห้างมานานแล้วค่ะ ที่ดิโอลด์ก็มี แต่พึ่งรู้ว่ามีที่จามจุรีสแควร์ แหม...ขยายกิจการน่าดู ที่จามจุรีสแควร์มีเพื่อนที่โบสถ์ไปเปิดโรงเรียนสอนดนตรีด้วย New Frontier พึ่งจะรู้เพราะโทรมาหาให้ช่วยแนะนำ supplier ทำพวก display เวลาไปโชว์ตามที่ต่างๆ
ก๊อกๆๆ ทักทายกันวันหยุดค่ะ หนูชอบเที่ยว เซนทรัลค่ะ
จิรันธนิน ทิพโรจน์
ตอนนั้นอายุ7-8 ขวบ พ่อพาไปเที่ยวทุกวันเลยครับ เพราะอยู่ใกล้บ้าน แล้วผมก็ย้ายมาอยู่โคราชดีใจนะครับ่ที่ห้างนี้ยังอยู่ คิดถึงอดีต