มากกว่า Dance…
โปรแกรมหนึ่งที่สิงคโปร์เจ้าภาพจัดเตรียมไว้ต้อนรับผู้เดินทางมาร่วมงาน “The 10th Asia-Pacific Conference on Giftedness” ระหว่างวันที่ ๑๔ – ๑๘ กรกฎาคม ๒๕๕๑ คือ การแสดงของเยาวชน หลังงานเลี้ยง ค่ำวันที่สองของการประชุม ณ Republic Polytechnic
จะว่าจัดเตรียมไว้สำหรับงานนี้โดยเฉพาะคงไม่ถูกนัก เพราะ SYF Dance Presentation เป็นกิจกรรมหนึ่งของ “SINGAPORE YOUTH FESTIVAL 2008” ซึ่งสนับสนุนโดยรัฐบาล
พวกเราที่เข้าไปชมการแสดง ต่างตื่นตะลึงในความสามารถของเยาวชน...
โอ้ว ! พระเจ้าจอร์จ มันยอดมากส์...
เวลา ๒ ชั่วโมงเต็ม จึงผ่านไปดั่งติดปีกบิน...
การแสดงแต่ละชุดถูกออกแบบมาอย่างพิถีพิถัน ซับซ้อน ลงตัวและมีเรื่องราว มิใช่การแสดงแบบดาษ ๆ ทั่วไป นักแสดงแต่ละคนต้องใช้ความสามารถเฉพาะตัว ที่สะท้อนว่าพวกเขาต้องผ่านการฝึกซ้อมมาอย่างหนัก ทุ่มเทและเอาจริงเอาจัง
มีการแสดงหลายชุด จากนักเรียนชั้นประถมศึกษาและมัธยมศึกษา ถ้าจะจำแนกการแสดงเหล่า น่าจะจำแนกได้ ๒ แบบ
แบบแรก เป็นการแสดงแบบตะวันออก ที่ปรับประยุกต์เอาการแสดงพื้นบ้านทั้งแบบจีน มาเลเซีย และอินเดีย (ซึ่งเป็นประชากรกลุ่มใหญ่ของประเทศ) โดยที่ยังรักษาแก่นที่เป็นรากเหง้าไว้ได้อย่างน่าชื่นชม ไม่ว่าจะเป็นจังหวะ ลีลา ท่าทาง กระทั่งดนตรี
แบบที่สอง เป็นการแสดงแบบตะวันตก ที่แสดงให้เห็นถึงความสามารถอันล้นหลาม ทั้งผู้ออกแบบและนักแสดง ชนิดที่เรียกว่าต้นตำรับเห็นแล้วอาจเรียกพี่ ไม่ว่าจะเป็น บัลเลย์ หรือ Modern Dance
หากเราจะคิดไปให้ไกลกว่าการแสดงที่ได้ชม ผลงานการแสดง (Product) ซึ่งถือว่าเป็นสุดยอด สำหรับผมคิดว่าสิ่งที่เยี่ยมยอดกว่านั้นคือกระบวนการ (Process) ที่มาซึ่งผลงานนั้น
สิ่งที่เยาวชนเหล่านี้ได้รับการฝึกฝน นอกจากทักษะความสามารถทางการแสดงที่พวกเราได้ชมอย่างตื่นตาตื่นใจนี้แล้ว สิ่งที่ได้พวกเขาได้รับจากกระบวนการและหล่อหลอมให้พร้อมที่จะเป็นพลเมืองที่มีคุณภาพของประเทศ เป็นกำลังสำคัญของชาติในอนาคต
ซึ่งผมค่อนข้างมั่นใจว่าคุณลักษณะที่ได้รับจากกระบวนการนี้ เป็นเหตุผลสำคัญของรัฐบาลในการให้การสนับสนุนกิจกรรมลักษณะนี้แก่เยาวชนอย่างจริงจังและจริงใจ
เยาวชนได้รับอะไรบ้างจากกระบวนการนี้
ประการแรก ในการแสดงแต่ละชุด เยาวชนแต่ละคนจะมีลีลาท่าทางเหมือนกันบ้าง แตกต่างกันบ้าง แต่ละคนสลับเป็นตัวเด่น ตัวรอง ตัวประกอบ ซึ่งหากเรานำแต่ละคนมาแยกแสดงเดี่ยวเป็นรายคน อาจจะไม่เห็นความงดงามเท่าไรนัก แต่เมื่อทุกคนมาประกอบรวมกันก็ทำให้ภาพรวมดูงดงาม น่าดูน่าชม
ทุกคนในการแสดงมีความสำคัญ ขาดใครคนใดคนหนึ่งการแสดงไม่อาจสมบูรณ์ แต่ละคนรับผิดชอบหน้าที่ตนเองให้ดีที่สุด และรับผิดชอบต่อส่วนรวม ตนเองผิดพลาด ไม่รับผิดชอบ ไม่พัฒนา ถึงที่สุดแล้วผลเสียตกอยู่ที่ส่วนรวม
กุศโลบายนี้ทำให้คนรักส่วนรวม ไปกระทั่งรักชาติ มีหน้าที่ในการพัฒนาและรับผิดชอบตนเอง ควบคู่ไปกับการรับผิดชอบต่อสังคม
ประการที่สอง การออกแบบการแสดงแต่ละชุด มีความยากและซับซ้อน เพื่อให้การแสดงสอดคล้อง ลงตัวและงดงาม และกว่าที่จะได้ผลงานการแสดงเป็นที่ประจักษ์ เยาวชนจำต้องผ่านการฝึกซ้อมอย่างหนัก ทุ่มเท และเอาจริงเอาจัง
ความมีวินัย ความรับผิดชอบ ความเพียรพยายาม ความอดทน ฯลฯ คุณลักษณะเหล่านี้จึงได้รับการปลูกฝัง ถ่ายทอด โดยมิจำเป็นต้องเล่าเรียนจากตำรา
ประการที่สาม ในการแสดงแบบตะวันออก ที่ประยุกต์เอาศิลปะพื้นถิ่นมาปรับให้เหมาะกับยุคสมัย เยาวชนแต่ละคนไม่เพียงแสดงบนฐานวัฒนธรรมตัวเองเท่านั้น ผมยังเห็นเยาวชนจีนแสดงระบำแขก เห็นเยาวชนมาเลย์ฟ้อนเจ้าแม่กวนอิม
สิ่งนี้กระมังที่ทำให้คนจีน คนมาเลย์และคนอินเดียอยู่ร่วมกันอย่างถ้อยทีถ้อยอาศัย เข้าอกเข้าใจกัน
ประการสุดท้าย ผมเกริ่นไว้ว่ามีการแสดง ๒ แบบ ได้ชมการแสดงของทั้งสองแบบ ผมหายสงสัยแล้วว่าทำไมคนบ้านนี้เมืองนี้จึงมีรากฐานทางวัฒนธรรมที่เข้มแข็ง ขณะที่ยืนอยู่แถวหน้าโลกาภิวัตต์ได้อย่างมั่นคง...
มองบ้านเขา แล้วย้อนมาดูบ้านเรา ใช่จะดูแคลนนะครับ แต่ดูแล้วแตกต่างจริง ๆ
ความเห็น (2)
* เยาวชนไทยบางกลุ่มก็สืบทอดวัฒนธรรมและประเพณีปฏิบัติอันงดงามที่ทรงคุณค่าและคงความเป็นเอกลักษณ์ไทย เพียงแต่ไม่ค่อยได้รับการประชาสัมพันธ์และสนับสนุนจากหน่วยงานของรัฐฯอย่างจริงจัง
* ขอบคุณ คุณหนานเกียรติที่ช่วยสะท้อนข้อคิดดีๆ ค่ะ
คุณครู K.Pually ครับ
ขอบคุณที่แวะมาอ่านครับ
ผมยังจำภาพประทับใจนั้นได้อยู่เลยครับ
ประทับใจจริง ๆ อยากให้บ้านเราเป็นแบบนั้นบ้าง....