ไม่มีใครไว้ใจฉัน.............ฉันเคยคิดแบบนั้นนะ
แต่เมื่อมองกลับกัน
แล้วฉันล่ะ ไว้ใจใครบ้างรึเปล่า
ไม่รู้สิ ฉันไม่รู้ว่าฉันเคยไว้ใจใครบ้างไม๊
ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ฉันไว้ใจตัวเองได้มากแค่ไหน
บางครั้ง.....การกระทำกับความรู้สึกของตัวเองมันก็สวนทางกัน
บางครั้ง.....สิ่งที่ฉันอยากทำมันก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉันกำลังทำ
ฉันไม่รู้ว่า การกล่าวหาว่าไม่มีใครไว้ใจฉัน
ที่จริงแล้ว ฉันควรกล่าวหาว่าฉันไม่เคยไว้ใจใคร มากกว่ารึเปล่า
ลิมิตของความไว้ใจอยู่ตรงไหน
การบอกทุกเรื่อง ทุกอย่าง แบบนั้นรึเปล่าคือความไว้ใจ
หรือการที่เรายอมเปิดเผยอะไรบางอย่างให้ใครซักคนรับรู้
แค่บางอย่างเท่านั้น นั่นรึเปล่าที่เรียกว่าความไว้ใจ
ความไว้ใจๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฉันเรียกร้องมันมานาน
เคยมีใครไม๊นะ เรียกร้องสิ่งๆนี้จากฉัน
มีสิ................ก็ตัวฉันเองไง
turbo
กระบวนการทางสังคมมันเป็นส่วนหลักส่วนหนึ่งที่บ่งชี้ถึงความไว้ใจ หรือไม่ไว้ใจ
มนุษย์เป็นสัตว์ที่ต้องรวมกลุ่มกันอยู่ เพื่อผลประโยชน์ซึ่งกันและกัน เป็นแบบพึ่งพาอาศัยกัน บอกว่าเพื่อผลประโยชน์ซึ่งกันและกันนั้น ไม่ได้หมายความถึงประโยชน์ทางทุนนิยม แต่กล่าวในแง่ทางจิตใจมากกว่า พูดให้ชัดคือ "มนุษย์อยู่รวมกันเป็นสังคม เพื่อพึ่งพากันทางใจ"
ทีนี้ ในแง่ที่ว่าความวางใจ หรือไม่ไว้วางใจนั้น เป็นสิ่งที่เกี่ยวข้องกัทางด้าน emotion มันเป็นความรู้สึกเชิงลึก คือลึกเข้าไปในจิตใจ การที่เราจะไว้ใจใคร หรือไม่ไว้ใจใคร หรือเราเป็นคนน่าไว้วางใจหรือไม่ เป็นสิ่งที่เกิดออกมาจากข้างใน แต่การตัดสินว่าตัวเราเป็นคนอย่างไร หรือการตัดสินว่าคนอื่นเป็นคนอย่างไร การตัดสินเหล่านี้ในบางครั้งอาจจะไม่ได้มาจากจิตใจ แต่มาจากสมอง
สมองนั้นเป็นส่วนสำคัญส่วนหนึ่ง โดยเฉพาะในมนุษย์ซึ่งมีสมองส่วนที่มีความคิดมากกว่าสัตว์ ซึ่งทำให้เราอธิบายว่าเราเป็นสัตว์ประเสริฐ แต่ในความเป็นจริงแล้ว ความเป็นสิ่งประเสริฐ หรือไม่ประเสริฐนั้น เราสมมติมันขึ้นมาทั้งสิ้น เราอาจจะไม่ได้ดีไปกว่าสัตว์ หรือแม้กระทั่งเก่งไปกว่าสัตว์ สิ่งที่เราขนานนามให้มันว่า "เก่ง" นั้น ก็พวกเราเองไม่ใช่หรือที่บัญญัติขึ้นมา
จากที่กล่าวมา ทำให้คิดไปว่า สมองอาจจะเป็นส่วนที่ทำให้เรามีความทุกข์มากกว่าสัตว์อื่นก็เป็นได้ หากเราไม่รู้จักจัดการระบบของเรา
เรามีสมองมากกว่าสัตว์ ก็เปรียบเสมือนเรามีภาระให้เราต้องรับผิดชอบ ต้องรักษาและดูและมากขึ้นกว่าสัตว์ หากเราไม่สามารถดูแลให้สมองดี คิดดี สู้เราไม่มีสมองจะไม่ดีกว่าหรือ
เราควรที่จะรับผิดชอบในสิ่งที่เรามีให้ดี เพราะไม่เช่นนัน เราก็คงเป็นได้แค่คน(person) แต่ไม่ได้เป็นมนุษย์(human being)
ในเมื่อเรารู้อย่างนี้แล้ว หากเราคิดดี ทำดี มั่นใจในตัวเอง เริ่มจากการไว้วางใจในตัวเอง และไม่ได้แค่การหลอกตัวเองโดยใช้สมองคิดดี ทำดีเท่านัน หากต้องคิดดี ทำดี ไว้วางใจในตัวเองไปให้ถึงระดับจิตใจ เมื่อนั้นอะไรๆก็ไม่สำคัญ กระบวนการทางสังคมที่ทำให้เราต้องมาใช้สมองคิดบางเรื่องก็ไม่สำคัญ หากภายในเบื้องลึกของเราไปได้ถูกทางแล้ว ทุกอย่างที่เป็นส่วนหนึ่งของความเป็นมนุษย์ของเราก็จะไปในทิศทางที่ถูกต้องเอง