เมื่อตอนเข้ากรุงเทพ...ครั้งแรก
ขำๆ ประสบการณ์จริงจ้า
ย้อนกลับไปเมื่อตอนสมัยเรียนม.ปลาย อายุช่วงนั้นประมาณ 17-18 ปี เห็นจะได้ (ตอนนี้อายุจะ 21 แล้วค่ะ) ดิฉันได้มีโอกาสมาเรียนพิเศษในกรุงเทพ มันเป็นครั้งแรกในชีวิตจริงๆ ที่ได้มาเหยียบจังหวัดที่เจริญขนาดนี้
ดิฉันเดินทางมา กทม.กะเพื่อนผู้หญิงอีก 1 คน เพื่อนคนนี้ก็ไม่เคยมากรุงเทพด้วยเหมือนกาน ความรู้สึกตอนนั้น รู้สึกกลัวมาก ไม่รู้ว่าจะไปทางไหน โทรหาพี่มันก็บอกว่า "ติดงาน" มารับไม่ได้ รถก็เยอะ เหม็นควันก็เหม็น เหม็นน้ำเน่าก้อเหม็น แต่เมื่อมันมาแล้วก็ได้แต่คิดว่า "เอาว่ะตู! ไปตายเอาดาบหน้าแล้วกัน" ไอ้เพื่อนเรามานก็ คงคิดประมาณว่า "เมิงไปตายที่ไหน ตูไปด้วย อย่าทิ้งตู" ก็เลยตามๆ กันไป (ไปตายเอาดาบหน้าจริงๆ นั่นแหละฮับ) คิดดู! ขนาดอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ยังไม่รุจักอ่า เอาไงล่ะ วันนั้นก็เลยเดินทอดน่อง หน้าเหนียว อยู่ตรงแถวๆ สะพานลอย ฝั่ง center one อยู่ค่อนวัน บังเอิญวันนั้น (จำวันไม่ได้จริงๆ พอดีความจำสั้น เลยจำม่ายได้) เวลาช่วงใกล้เที่ยงฝนดันตก น้ำเนี่ยขังตามหลุม เต็มไปหมด
มาถึงตอนนี้อยากให้คุณจินตนาการภาพเด็กสองคน กำลังใส่กางเกงบ้านๆ ถือของพะรุงพะรัง (ประมาณพจมานในบ้านทรายทองง่ะ) เดินลงสะพานลอยตรงฝั่ง center one เพื่อจะลงไปหาไรกินที่ร้านแมคโดนัลล์ และไอ้ระหว่างที่กำลังจะเดินลงนั่นแหละ ไอ้ตัวเราเป็นคนที่ชอบพูดมากอยู่แล้วไง เลยชวนเพื่อนเราคุยตลอดทางเลย ไอ้ระหว่างเดินอยู่นั่นเอง เราก็ได้ยินเสียง "อุ๊ย!" ดังขึ้นมาจากด้านหลัง จงหันไปกลับดู เราเห็นเพื่อนนั่งลื่นล้มอยู่บนสะพาน มันขำมากนะ แต่เราขำไม่ออก พอเราหันไปดูบนห้างนะ ดิฉันเห็นคนหันมาดูเพื่อนดิฉัน "ก้นจ้ำเบ้า" กันเยอะมาก แล้วหัวเราะกันด้วย ไอ้เราด้วย spirit ของความเป็นเพื่อนแรงกล้าง่ะ เลยทำหน้าเข้มใส่มัน ประมาณว่า "เฮ้ย! ไม่ต้องอาย ไม่มีใครเห็น (จริงๆ ทุกคนเห็นเมิงล้มกันเยอะ แต่ตูบอกเมิงไม่ได้ ก็ตูไม่อยากให้เมิงอาย! มันก็ spirirt เลยง่ะ) ใจจริงตูขำเมิงไปตั้งนาน แต่ก็อย่างที่บอกไป! ตำแหน่งเพื่อนมันค้ำคอไว้ ตูทำไม่ได้ ก็เลยค่อยๆ เดินเข้าไปพยุงมันขึ้นมา มันก็เลยถามว่า "มีคนมองตูเยอะป่าวว่ะ" ก็เลยโกหกมันไป "ม่ายหรอก ไม่มีใครเห็น (จริงๆ เค้าเห็นเค้าขำเมิงเปงร้อย)" มันก็บอกด้วยน้ำเสียงที่เขินอาย ว่า "มันลื่น! พอดีรองเท้าหูหนีบคู่นี้มานไม่ เหลือดอกยางด้านล่างด้วยง่ะ มันก็เลยล้มเลย" ได้ยินแค่นั้นแหละก๊าบ ขำค้าบ ขำจริงๆ มันก็เลยสวนกลับมาค้าบ "เฮ้ย เมิงขำไรว่ะ" "เปล่าตูไม่ได้ขำไรเมิงหรอก" มันก็ "เออ แล้วไป แต่แม่งตูดเปียกเลยเนี่ย" ไอ้เราก็ "แอบลอบขำหลังมันค้าบ เดี๋ยวมานแม่งจะถามยื่นยาวอีก"
เหตุการณ์ในวันนั้น สอนให้ดิฉันได้รู้ว่า "ถ้าคิดจะมากรุงเทพในวันที่ฝนตก อย่าใส่รองเท้าหูหนีบที่ไร้ดอกยางมา เพราะมันอาจจะทำให้คุณลื่นและก้นเปียกได้ และที่สำคัญคุณอาจจะเป็นที่คนที่มีเรื่องราวตลกๆ (หน้าแตกกลางที่สาธารณะ) ให้ชาวกรุงเทพจดจำไปอีกนาน " อิอิ ^____________^ (เกี่ยวกันมะเนี่ย!!! ใครช่วยบอกที)
คำสำคัญ (Tags): #ขำๆ
หมายเลขบันทึก: 250432เขียนเมื่อ 24 มีนาคม 2009 02:13 น. ()ความเห็น (10)
เราก็ชอบทำเรื่องชุ่มช่ามบ่อยเหมือนกาน
เข้าใจเลยเวลาอาย ^^
555+
เคยฟังมารอบนึ่งแล้ว
อ่านอีกรอบก็ยังขำเหมือนเดิม ^____^
เข้าใจในความรู้สึกนั้นนะ
เป็นคนซุ่มซ่ามเหมือนกัน
สวัสดีครับ
มาขำด้วยคน อิๆ
น่ารักดีั ;)
เราเข้าใจ...เราก็เคย
คนเรามันก็มีบ้างเวลา
ขึ้นอยู่กับว่าตอนที่เราทำอ่ะ
คนอยู่เยอะหรือป่าว
ถ้าเยอะอะต้องระวัง
5555+
ตลกว่ะ...
ฮาดี
ดีนะเนี่ยที่เพื่อนแกมีคนช่วย
น่ารักจริงๆ
โกหกสีขาว ถือว่าไม่บาป
ให้อภัยๆ
เเต่ระวังอย่าให้เป็นเราเเล้วกันนะ
อืม ได้เข้ากทม.ครั้งแรกก้อนะ
ไปไหนไม่เปง่ะ
ตามเพื่อนอย่างเดียว
เหมือนตอนนี้แระ
ไม่ต่างกัน
จะไปไหนก็ไปได้เพียงแค่ใกล้ๆ
ถ้าไกลๆหน่อยก็คงเพื่อนๆๆๆๆๆเท่านั้นจ้า
โก๊ะที่สุดเหงจะเปงการขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินครั้งรก
อายมากมาย ไม่อยากเล่าความโก๊ะของตัวเอง