"ความเท่าเทียมและโอกาส" พิการทาง "จิต" ใจ

การวินิจฉัยคนพิการทางจิตใจหรือพฤติกรรม

ความพิการหรือความพิการทางจิตใจ หรือพฤติกรรมในที่นี้ หมายถึง
 1. คนป่วยโรคจิต
 2. คนที่มีความผิดปกติของสมอง ซึ่งทำให้เกิดความบกพร่องทางการรับรู้ อารมณ์และความคิดจนมีพฤติกรรมที่เบียงเบนไปจากปกติ เช่น ผู้ป่วยที่สมองถูกกระทบกระเทือนแล้วทำให้เป็นคนฉุนเฉียว ก้าวร้าว เอะอะอาละวาด ฯลฯ

ระดับของความผิดปกติ
 ระดับที่ 1 ผู้ที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ และรบกวนความสงบผู้อื่น
 ระดับที่ 2 ผู้ที่อยู่ตามลำพังไม่ยุ่งกับใคร และช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
 ระดับที่ 3 ผู้ที่ช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง และอยู่ร่วมกับผู้อื่นได้บ้าง
 ระดับที่ 4 ผู้ที่ไม่ต้องพึ่งพาผู้อื่น ประกอบอาชีพเลี้ยงตัวได้
 ระดับที่ 5 ผู้ที่เลี้ยงตัวเองได้ และช่วยเหลือผู้อื่นได้

ในการประเมินสภาวะทางจิต หรือพฤติกรรม 3 ด้าน คือ
 1. สภาวะทางจิตใจ
 2. สมรรถภาพทางสังคม
 3. สมรรถภาพในการดำรงชีพ

กฏกระทรวงกำหนด ดังนี้
 1. คนพิการทางจิตใจ หรือพฤติกรรม ได้แก่ คนที่มีความผิดปกติ หรือความบกพร่องทางจิตใจหรือสมองของการรับรู้อารมณ์ ความคิด จนไม่สามารถควบคุมพฤติกรรมที่จำเป็นในการดูแลตนเองหรืออยู่ร่วมกับผู้อื่น และ
 2. เมื่อสิ้นสุดการรักษาพยาบาลตามปกติแล้วแต่ความผิดปกติหรือความบกพร่องดังกล่าวยังคงมีอยู่

คนพิการตามกฏหมาย ประเภทนี้ จึงหมายถึง
 1. คนที่มีความผิดปกติทางจิตใจหรือพฤติกรรมระดับที่ 1 หรือ 2 มีอาการทางจิต (ป่วย) อย่างน้อย 2 ปี (อาการอาจเหมือนเดิมหรือเปลี่ยนแปลงไปช่วงเวลาดังกล่าวได้) และ
 2. ก่อนการวินิจฉัยต้องได้รับการดูแลรักษาโดยแพทย์ถูกต้องสมำเสมออย่างน้อย 6 เดือน ติดต่อกัน

ผู้ป่วยจิตเวช ที่อยู่ในความดูแลของ "เรา" ข้อมูล ณ วันที่ 30 มีนาคม 2549 มีทั้งหมดจำนวน 988 คน ป่วยด้วยโรคเรื้อรังทางจิตเวชและได้รับการรักษา ไม่ต่ำกว่า 2 ปี ไปจนถึงสูงสุดเป็น 10 ปี+ แต่ (ข้อมูลจาก ทะเบียนกลุ่มงานจิตเวช โรงพยาบาลยโสธร)..ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นผู้พิการ 4 คน..(ข้อมูลจากสำนักงานสาธารณสุขจังหวัดยโสธร)

คำถาม

"อะไร...คือ...ความเท่าเทียมและโอกาส...?"