(๑) ปาราชิก อาบัติหนัก ทำแล้วขาดจากความเป็นภิกษุทันที
(๒) สังฆาทิเสส อาบัติหนักรองลงมา ทำผิดแล้วต้องให้ “อยู่กรรม”
(๓) ถุลลัจจัย อาบัติหนักรองลงมาจากปาราชิก และสังฆาทิเสส เกิดขึ้นเมื่อตั้งใจจะ ละเมิดอาบัติ ๒ อย่างนั้นแล้วทำไม่สมบูรณ์ เช่น ตั้งใจจะฆ่าเขาแต่เขาไม่ตาย
ต้องถุลลัจจัย บางทีเรียก อนิยต (ไม่แน่) แต่อนิยตไม่ใช่ชื่ออาบัติ
(๔) ปาจิตตีย์ อาบัติเบา ทำผิดแล้ว “ปลงอาบัติตก”
(๕) ปาฏิเทสนียะ ความผิดที่ต้อง “แสดงคืน” คือ ต้องอาบัติเกี่ยวกับบุคคลใด ให้แสดงกับบุคคลนั้น
(๖) ทุกกฎ อาบัติเบา ส่วนมากเกี่ยวกับมารยาทต่าง ๆ ที่ไม่เหมาะสม
(๗) ทุพภาสิต “พูดไม่ดี” อาบัติเบาเกิดจากความผิดพลาดในการพูดไม่เหมาะสม
**************************************************************************
จุดประสงค์ของการบัญญัติสิกขาบท
ประโยชน์แก่พระสงฆ์โดยส่วนรวม
(๑) เพื่อความดีงามของพระสงฆ์
(๒) เพื่อความผาสุกของพระสงฆ์
ประโยชน์เฉพาะบุคคล
(๓) เพื่อขจัดความหน้าด้าน
(๔) เพื่อความผาสุกของผู้ทรงศีล
ประโยชน์คือความดีงามแห่งชีวิต
(๕) เพื่อปกป้องความเลวร้ายที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน
(๖) เพื่อขจัดความเลวร้ายในอนาคต
ประโยชน์แก่พุทธศาสนิกชน
(๗) เพื่อให้เกิดความเลื่อมใสแก่ผู้ที่ยังไม่เลื่อมใส
(๘) เพื่อให้ผู้เลื่อมใสแล้วเลื่อมใสยิ่งขึ้น
ประโยชน์แก่พระศาสนา
(๙) เพื่อความดำรงมั่นแห่งพระสัจธรรม
(๑๐) เพื่ออนุเคราะห์พระวินัย (สนับสนุนความมีระเบียบวินัย)
**************************************************************************
กำเนิดภิกษุณีสงฆ์
-นางปชาบดีโคตรมี ทูลขอบวช เบื้องแรกทรงปฏิเสธ ต่อมาทรงบวชให้ตามที่พระอานนท์กราบทูลขอ โดยให้ปฏิบัติตามเงื่อนไข ๘ ข้อ อย่างเคร่งครัด (ครุธรรม ๘)
-ข้อน่าพิจารณา คือ เหตุผลที่ทรงปฏิเสธในเบื้องต้น และคำถามที่ว่าพระพุทธเจ้า(หรือพระพุทธศาสนา) ไม่สนับสนุนหรือ ที่ไม่อนุญาตให้สตรีบวช จริงหรือไม่เป็นเรื่องพึงพิจารณาอย่างรอบคอบ รอบด้าน ก่อนจะสรุปอะไรง่าย ๆ
**************************************************************************
ได้เรียนรู้เทคนิคและวิธีการปกครองสงฆ์ และการแก้ปัญหาของพระพุทธเจ้า
- คนหมู่มากต้องมีวินัย วินัยจึงบัญญัติสำหรับปกครองคนหมู่มาก ให้เรียบร้อย
- การบัญญัติวินัย ทรงดูกฎหมายทางโลกด้วย ทรงปรึกษานักกฎหมาย และทรงให้มี “ประชาพิจารณ์” ด้วย
- ทรงให้แก้ไขลดหย่อน และเพิ่มความเข้มงวด เพื่อความเหมาะสม
- คำนึงถึงปัณณัติวัชชะ และโลกวัชชะ เพื่อความสมบูรณ์ของข้อปฏิบัติ
**************************************************************************
ในวินัยปิฎก มีพุทธประวัติตอนตรัสรู้ จนถึงประกาศพระศาสนาอย่างละเอียด
มีการสังคายนา ๒ ครั้ง
- การบันทึกสังคายนาไว้เพียง ๒ ครั้ง ทำให้สันนิษฐานว่าระยะเวลาที่พระธรรมวินัยได้แตกออกเป็นปิฎก ๓ ปิฎก มีขึ้นก่อนสังคายนาครั้งที่ ๓ เพราะถ้ามีภายหลังสังคายนาครั้งที่ ๓ คงถูกบันทึกไว้ด้วย ประมาณเวลาคร่าว ๆ ของกำเนิดพระไตรปิฎก คือ ระหว่างพุทธศตวรรษที่ ๒-๓
ไม่มีความเห็น