ห้วงนี้ภารกิจงานที่ต้องทำทำไมมันมากมายเหลือเกินครับ 1สัปดาห์ที่ผ่านมา มันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วในขณะที่ทุกวันมีภารกิจที่ต้องทำ แทบจะไม่มีเวลาหายใจหายคอ เรื่องนี้เสร็จ เรื่องนั้นมา เรื่องโน้นก็มา ผมหันไปมองบนโต๊ะมีแต่เอกสารสั่งงาน เอกสารที่ต้องทำ จะเคลียร์โต๊ะให้เป็นแบบ 5ส.ซักทีทำไม่ได้ งานทุกวันจริง ๆครับ จันทร์เช้าเตรียมงาน เคลียร์งาน บ่ายประชุม กบร. อังคารอยู่กับคนไข้ท้อง(งานANC)ทั้งวัน พุธเช้าไปพบสปอนเซอร์ด้านกายภาพบำบัด บ่ายประชุมกรรมการตรวจรับการทำความสะอาดโรงพยาบาล พฤหัสเช้าเตรียมประชุม บ่ายงาน HPH ศุกร์เช้างานชุมชนต้านไข้เลือดออกบ่ายไปสุ่มตรวจลูกน้ำกลับมาประชุมกลุ่มงาน
สัปดาห์หน้าเริ่มวันจันทร์เช้าต้องเตรียมนำเสนอปัญหาตำบลเวียงใต้ บ่ายไปเป็นวิทยากรค่ายทหาร อังคาร พุธ ประชุมทำแผนคัพ พฤหัส ศุกร์ช่วยน้องจัดประชุมโรงพยาบาลปลอดบุหรี่ จากตารางงานก็เหนื่อยน่าดูแล้วครับ
วันนี้ผมเพิ่งมีโอกาสมานั่งเขียนบล็อกหลังจากที่ทำ ppt.เตรียมเป็นวิทยากรพรุ่งนี้เสร็จ นั่งเขียนไปก็นึกถึงคำพูดหลายคน"งานหนักไม่เคยทำให้ใครตาย" "ไม่มีใครตายเพราะงานหนัก" แต่มันก็เครียดครับผม !!!
สวัสดีครับคุณMr. Kraton Pai
อย่าเปิดประตูให้คุณเครียดเข้าบ้านเชียวแหละ เพราะเขาจะชวนเพื่อน ๆ มาอาศัยบ้านเราอีกหลายโรค...
โชคดีครับ
สวัสดีครับ นายช่างใหญ่
แต่ตอนนี้มันค่อนข้าง...จริง ๆครับ
น่าจะเดินแถวหน้าบ้านผมแล้วละครับ
พยายามขับไล่มันอยู่ครับ
ขอบคุณครับ
คนที่เคยทำงานถ้าอยู่เฉย ๆ จะรู้สึกเหงา ...
งานเยอะนักพักสมองสักแป๊บ หลับตา ปลดปล่อยใจ...ปลดปล่อยควมคิดให้ไปเรื่อย ๆ หรือหลับสักงีบ 5-10 นาทีช่วงเวลางานพอต่นขึ้นมาทุกอย่างจะดีขึ้น ให้กำลังใจและเอาใจช่วยคนทำงานครับ
สวัสดีค่ะ
- ทุกทางออกมีปัญหา อุ้ย ! ไม่ใช่นี่นา....ทุกปัญหามีทางออก
รักษาสุขภาพกายและใจด้วยค่ะ
หากคนทำงานป่วยสักคน คงแย่ ...