ความตาย คือ เพื่อน ที่มาเยือน

ติดปีกให้ความรักโบยบิน...เหนือจินตนาการ

เคยคิดบ้างไหมว่า ในระหว่างที่เราดำเนินชีวิตไปในแต่ละวัน ในแต่ละขณะที่เรายังมีลมหายใจและรับรู้การมีอยู่ของตัวเรานั้น   มีกี่ชีวิตที่จากไป...จากไปอย่างไม่หวนกลับ   การจากไปที่เราเรียกว่า...ความตาย

ณ ขณะปัจจุบันของชีวิตเรานั้น ความตายช่างดูห่างไกลยิ่งนัก ไกลจนเกินกว่าจะคาดคิด และถึงแม้ว่าเราจะไม่มีโอกาสได้รับรู้เลยก็ตาม ความตายก็ยังคงเกิดขึ้นอยู่ทั่วทุกหนแห่ง...ตลอดเวลา

มีเพียงช่วงขณะที่ความตายเฉียดเข้ามาใกล้ตัวเราเท่านั้น ที่จะเป็นช่วงเวลาที่เรารู้ซึ้งว่าความตายนั้นมีอยู่จริง และอยู่แนบชิดกับเราเพียงไร

มันอาจจะเป็นช่วงขณะที่เราได้สัมผัสกับวินาทีแห่งความตายหรือช่ วงเวลาที่บุคคลที่ใกล้ชิดกับเราได้จากไป

เป็นช่วงขณะที่ทำให้เรารู้สึกว่าทุกอย่างมีปลายทาง และชีวิตมีวันสิ้นสุด

ช่วงขณะแห่งความจริงที่ทำให้เรารู้ซึ้งว่า...เราเองก็หนีไม่พ้น เช่นกัน

สำหรับผู้วายชนม์แล้ว ความตายเป็นเพียงการก้าวผ่านประตูจากห้องหนึ่งไปสู่อีกห้องหนึ่ ง

แต่สำหรับผู้ยังคงอยู่ ความตายบอกอะไรแก่เรา

ดอน ฮวนได้กล่าวไว้ว่า “ความตายคือผู้มาเตือน”

“ความตายเป็นสหายของเราตลอดไป...มันอยู่ทางซ้ายมือของเราตลอดเว ลา ความตายเฝ้าคุณอยู่ขณะที่คุณรอคอย...ความตายกระซิบที่หูของคุณ และคุณรู้สึกถึงความเย็นยะเยียบอย่างที่คุณรู้สึกในวันนี้ ความตายกำลังเฝ้าดูคุณอยู่เสมอไป มันเฝ้าคุณไม่ห่างไปไหนจนกระทั่งวันนี้ มันจะยื่นมือของมันออกมาแตะที่ตัวของคุณ

[วรรณศักดิ์พิจิตร]

อีสานและลาวว่า

ความตายนี้แขวนคอทุกบาดย่าง

ตื่นเช้ามา เหลียวเห็นหน้าจั่งได้ฮู้ว่าหยัง

เป็นคำเว้าโดนนานแล้ว เพิ่นว่า

สั่งสอนมาให้จื่อจำ โดนแล้ว

บ่ให้คนหลายล้นประมาทแท้ หลีกหนี

ให้จดจำจื่อไว้ระวังให้ อย่าไลลืม เด้อท่านเฮย