เมื่อใครสักคนบอกว่า “ความรักทำให้โลกเป็นสีชมพู” นั่นคือใครคนนั้น กำลังมองความรักจากหน้าต่างแค่บานเดียว โดยที่ยังมีหน้าต่างอีกหลายสิบบาน ที่เขายังไม่ได้ลองมองผ่านไป
ความรักไม่ได้มีสีเดียว
และความรักก็ไม่ได้ทำให้โลกเป็นสีชมพูอยู่ตลอดเวลา
รักมีหวาน และ มีขม
มีสีสดใส และ มีสีที่เศร้าหม่น
บางครั้งรักมีสีฟ้า แต่บางครั้งรักก็มีสีเทา
บางครั้งรักทำให้คนเราเหงา
แต่บางครั้งรักก็ทำให้คนเราอบอุ่นแม้จะหายใจอยู่ในฤดูหนาว
จึงอย่าคาดหวังว่ารักจะเป็นอย่างที่เราต้องการให้เป็นตลอดไป เพราะรักไม่ใช่วัตถุ ที่หยิบไปตั้งวางไว้ตรงไหน ก็จะอยู่ตรงนั้น
คนที่เรารัก ก็เช่นกัน
เขาไม่ใช่วัตถุ ที่เราจะประกาศตัวว่าเป็นเจ้าของ
แล้วเธอจะเข้าใจว่า รักนั้น…มีหลายสีสัน
ซึ่งพอเธอเข้าใจและยอมรับได้อย่างนี้แล้ว
เมื่อถึงคราวที่รักทำให้เธอเศร้า
เธอก็กล้าที่จะอดทนก้าวผ่านความเศร้านั้นไป
เพราะเธอสามารถรู้ได้ด้วยตัวเอง โดยไม่ต้องรอให้ใครมาบอก
ว่ายังมีความอบอุ่นรออยู่
เมื่อสีเทาจืดจาง สีชมพูก็ยังมีให้เห็น
หรือเมื่อเธอกำลังอบอุ่นอยู่กับความรัก และโลกของเธอก็เต็มไปด้วยสีชมพูอ่อนหวาน
เธอก็จะได้ไม่ประมาทว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันอาจจะไม่ได้ลงตัวอย่างนี้ตลอดไป
ความรัก…มีทั้งรอยยิ้มและน้ำตา
และทุกคนที่มีความรัก ก็มีหน้าที่เหมือน ๆ กัน
คือยอมรับให้ได้ ไม่ว่ารักจะทำให้เราร้องไห้หรือหัวเราะ
คนที่รักเป็น
ไม่ใช่คนที่ตั้งหน้าตั้งตารัก และขยันที่จะออกแบบความรักให้เป็นอย่างนั้นอย่างนี้
ไม่ใช่คนที่วาดรูปหัวใจ แล้วระบายสีชมพูลงไป
แต่คนที่รักเป็น
คือคนที่ระบายสีสันที่หลากหลายภายในหัวใจหนึ่งดวง
ขอขอบคุณที่มา : นิตยสารไอไลค์ ฉบับที่ 88 หน้า 118
ที่มา www.yenta4.com
6 สิงหาคม 51