เรื่องหมาๆ
เจอคนรู้จักค่อนข้างสนิทมาอัดเสียงแถวออฟฟิศเรา หน้าเศร้าๆ เลยถามว่าเป็นอะไร ปรากฏว่าหมาเขาพึ่งตายเมื่อคืน เจ้านี่เราเคยเห็นเขาพามาด้วยตอนมาทำงาน เป็นหมาพันธุ์ลาบราดอร์ ดูหน้าตาก็รู้ว่าแก่แล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าจะตายเร็วขนาดนี้ คุยกันก็ได้ความรู้ว่าหมาพันธุ์ใหญ่จะอายุสั้นกว่าหมาพันธุ์เล็ก เลี้ยงมาสิบปีผูกพันมากเพราะอยู่คนเดียว คราวนี้คงเหงา แต่ก็ยังทำใจไปหาตัวอื่นมาเลี้ยงไม่ลง คงต้องอยู่คนเดียวไปก่อนระยะนี้ คนเรานี่มีทุกข์มากจริงๆ ทุกข์ได้สารพัดเรื่อง เป็นเราก็คงเศร้าเหมือนกันเพราะยังเป็นมนุษย์อยู่ ถึงรู้ว่าเศร้าไปก็ไม่ช่วยให้มันฟื้นก็เถอะ ความผูกพันระหว่างคนกับหมานี่เห็นเยอะทีเดียวในบรรดาคนรอบข้าง บางคนห่วงหมาจนไม่ยอมไปค้างคืนที่ไหนที่ไม่สามารถพาเขาไปด้วย หมาเป็นเพื่อนที่รู้ใจมนุษย์ ซื่อสัตย์ น่ารัก ตรงไปตรงมา ใครรักเขา เขาก็รักตอบ ไม่มีมารยา นี่สินะคนถึงชอบเลี้ยงหมา เวลากลับมาบ้านก็ดีใจ เจ้านายเป็นบุคคลที่สำคัญที่สุดในชีวิตเขา 
ขอบคุณรูปจากคุณโทเมอิ
เคยอ่านเรื่องของหมาตัวหนึ่งชื่อ "ฮาจิ หรือฮาจิโค" ซึ่งโด่งดังมากในประเทศญีปุ่น เป็นเหตุการณ์ที่เกิดในสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง เป็นชีวิตของหมาที่ซื่อสัตย์จงรักภักดีต่อนายจนกลายเป็นตำนาน เรื่องมันมีอยู่ว่า...เจ้าฮาจิมีกิจวัตรไปส่งเจ้านายขึ้นรถไฟที่สถานีชิบูยะทุกวันตอนเช้า แล้วก็ไปรับกลับในตอนเย็น ทำเป็นประจำทุกวัน มาวันหนึ่งก็ไปส่งนายขึ้นรถไฟตามปกติ ตกเย็นก็มารอรับ แต่วันนั้นนายไม่กลับมา เพราะเจ้านายเสียชีวิตไปแล้ว แต่หมาตัวนั้นก็ไม่รู้ ก็ยังคงมาเฝ้ารอนายทุกวันเป็นเวลาถึงสิบปี จนในที่สุดก็ตรอมใจตายอยู่ที่สถานี ผู้คนเกิดความซาบซึ้งใจในความซื่อสัตย์ของหมาตัวนี้ จึงช่วยกันสร้างรูปปั้นเจ้าฮาจิไว้หน้าสถานีรถไฟชิบูยะตรงจุดที่ฮาจิมานั่งรอนาย ได้ยินมาว่ามีการนำเรื่องนี้ไปสร้างเป็นภาพยนตร์ หนังโด่งดังทำรายได้สูงถล่มทลาย คงเป็นเพราะคนรักสัตว์มีมาก และประทับใจในสิ่งที่เจ้าฮาจิทำ
หมา...น่ารัก เคยอยากหามาเลี้ยงสักตัว แต่ก็กลัวว่าจะเป็นการเพิ่มทุกข์ให้ตนเอง ยิ่งถ้าต้องเห็นเขาตายจากไปคงเศร้าแน่นอน แต่รู้อย่างนี้ก็ยังอยากเลี้ยงอยู่ดีถ้าสถานที่อำนวย
ปล. ระหว่างไปหารูปเจ้าฮาจิมาประกอบ ก็เจอเรื่องราวดีๆ เกี่ยวกับหมาชื่อดังของโลก ทำลิงค์ไว้ให้ตามไปอ่านกัน
ความเห็น (12)
พี่มีหมาแสนรู้หลายตัว ตัวสุดท้ายตายไป เลยไม่อยากเลี้ยงอีก เพราะมันเศร้า
คนเรา ถ้าไม่ผูกพันกับอะไรมากเกินความจำเป็น จิตเราจะใสกว่า ความผูกพันกับอะไรๆหลายๆอย่าง นะคะ
- สวัสดีค่ะ คุณซูซาน..
ต้อมไม่ได้รักหมาขนาดกอดๆๆ หอมแก้ม หรือให้เข้ามาในห้องนอนได้เหมือนคนอื่น หากแต่รู้สึก "ผูกพัน" น่ะค่ะ ได้เจอกันก็ยิ้มได้ เอาเท้าแตะ/แหย่/เขี่ย เขาเล่น อิอิ
และเรื่องของเจ้าฮาจิ ก็เคยอ่านมาเหมือนกันค่ะ เศร้า..
พี่ศศินันท์: ก็กลัวจะเศร้าเหมือนกันค่ะถ้าเจอแบบนั้น แต่ความอยากเลี้ยงก็ยังมีมากพอดู เคยเลี้ยงแค่ตัวเดียวตอนเด็กๆ มันตามกลับมาบ้านเองไม่มีปลอกคอ นึกว่าหมาจรจัด เลี้ยงได้ไม่ถึงเดือน เจ้าของเขามาเจอ เรียกคำเดียวตามกลับไปเลย นั่งร้องไห้อยู่หลายวัน
คุณต้อม: เราก็ไม่ขนาดหอมหรอก เลี้ยงแบบลูบๆ กอดตัว ตบหัวแปะๆ อันที่จริงเคยอ่านหนังสือ เขาว่าหมาไม่ต้องการให้เรากอดนะ แค่ชมในวิธีที่ถูกต้อง ปฎิบัติกับเขาอย่างมีเมตตา ใส่ใจ คุยด้วย เล่นด้วยก็เพียงพอแล้ว เขาไม่เข้าใจเรื่องการกอดแบบมนุษย์หรอก เขาจำท่าทางกับน้ำเสียงของเราได้ว่าแบบไหนคือรัก แบบไหนคือดุ
พี่เพิ่งเลี้ยงตัวแรกเหมือนกันค่ะ หมาเป็นสัตว์เลี้ยงที่ซื่อสัตย์มาก ฉลาดแสนรู้..คิดเสียดายว่าน่าจะเลี้ยงก่อนหน้านี้
ไม่ได้ถึงกับนอนด้วยเพราะคิดว่ามันคงชอบอิสระ เหมือนเรา
เรากลับดึกแค่รถเราเลี้ยวผ่านต้นซอยมันก็ลุกมายืนรอหน้าบ้าน
เรากลับจากที่ทำงานมันก็รอ..จ้องหาโอกาสมาพัวพัน
เดินเข้าใกล้เขา เขาก็งับ ๆ ๆ ๆ และ งับ ตอนที่เป็นลูกหมาละอ่อน
โอ๊ยมีอีกค่ะ เรื่องหมา ๆ ที่น่ารักเนี่ย
พี่หมอจริยา: เป็นความอยากส่วนตัวมาตั้งแต่เด็กค่ะ แต่บ้านไม่มีสวนให้เขาวิ่งเล่น เลยไม่อยากทรมานสัตว์ พันธุ์ที่อยากเลี้ยงถ้ามีโอกาสคือลาบราดอร์หรือโกลเด้น ชอบหมาฉลาดแต่ไม่ดุ ไม่เห่าเรื่อยเจื้อย คงมีความสุขถ้าได้เลี้ยง
สวัสดีจ้ะ แม่เล็ก
- สบายดีละซีจ๊ะ...เลยอยากจะเลี้ยงหมาน่ะ...อิ..อิ...
- อย่างน้องน่ะนะ ไม่น่าเลี้ยงหรอกจ้ะเพราะงานเยอะ...คงไม่มีเวลาดูแลมัน เดี๋ยวหมาผอมแย่...แต่เชื่อว่าคงรักหมาหมดใจละ...
- ...แต่มีข้อแนะนำนา...นิสัยหมาแต่ละสายพันธุ์ก็มีความต่าง...บางพันธุ์ไม่ชอบให้วุ่นวายกับตัว สุขุม นิ่ง เย็น...บางพันธุ์ปากเปราะ นิดๆหน่อยๆก็เห่าแอ๊งๆๆๆๆ...เรียกว่าเจ้านายกลับมาก็กระโดดขึ้นตัก... ถ้าน้องจะเลี้ยงจริงๆ เลือกหน่อยนา..เดี๋ยวไม่รู้ใจหมา(หรือหมาไม่รู้ใจนาย..)ถูกนายเตะตายยยย.....
- น้องสบายดีนะจ๊ะ...คิดถึงน้องเสมอ
พี่ติ๋ว: สบมยห. ถึงเหนื่อยก็ทนได้ อึดซะ เออ...แต่เรื่องเวลาน่าจะจริง ขนาดลูกหมาน้อย (น้องทีม) ยังมีเวลาให้เฉพาะเสาร์กับอาทิตย์เท่านั้นเอง ถ้าเลี้ยงหมาขึ้นมาจริงๆ คงนั่งรอเราจนแหง่กกว่าจะเจอกัน ไม่เตะหมาหรอก ทำไม่ลง อย่างมากก็เอาบาทายันๆ ออกไปถ้ารำคาญ ชอบหมาตัวใหญ่ๆ หน่อย ทนทานไม่บอบบาง คงต้องรอมีที่ทางกว้างๆ จะเลี้ยงแน่นอน แม่กับน้องทีมเป็นภูมิแพ้ เลี้ยงในบ้านไม่ได้หรอก จามตายพอดี
มีเรื่องประทับใจกับหมาด้วยนะ ตอนเรียนหนังสือมีหมาตัวเมียพันธุ์ทางเป็นหมาประจำตัว ไปไหนก็ตามเราไปตลอด เวลาทำงานดึกๆ อยู่คนเดียวก็กลัวเหมือนกัน แต่ได้เจ้านี่มาเฝ้าหมอบอยู่ข้างๆ เป็นเพื่อนตลอดสี่ปี ตอนหลังลูกเพียบ เจ้าพวกนี้สิแสบมาก ชอบวิ่งมาเหยียบพู่กันที่วางไว้กับพื้นบ้าง ปีนตกไปในอ่างผสมสีบ้าง ช่วยล้างกันไม่ทัน ซนกระจาย แต่ก็ขำดี บางทีก็โมโห ทาสีกระดานไว้รอแห้ง ก็โดนเอาตัวมาถูให้เป็นรอยมั่งล่ะ บางทีก็ย่ำป้ายผ้าเราเป็นรอยบาทาด้วย แต่ก็ตีไม่ลง ไม่ค่อยมีใครรู้ว่าน้องชอบหมา เพราะไม่เห็นเลี้ยง แต่จริงๆ แล้วชอบมากทีเดียว
คุณน้องเรียกน้องทีมเหมือนพี่เรียก พี่ภูเลย..เรียกเขาว่า "ด ช ม"...คือเด็กชายหมา เขาเรียกเรากลับเบา ๆ ว่า "พ ญ ม"..คือ แพทย์หญิงแมว ดูเขา!!!
:ซูซาน ใครว่าหมาไม่มีมารยา เรื่องนี้ต้องถามอลัน ทุกเย็นเจ้ากล้วยไข่ต้องตามคุณปู่ไปรอรับอลันกลับบ้านที่หน้าบ้าน แต่อลันเค๊าบอกว่าทุกครั้งที่เค๊าขับรถมาจอด เจ้ากล้วยไข่จะทำเฉไฉหันหน้าไปทางอื่น(ที่ตรงข้ามกับอลัน) เหมือนมองไม่เห็นว่าเจ้านายมาแล้ว ลอยหน้าลอยตาไปทางอื่น จนอลันต้องหยุดยืน ขำๆเรียก พอเรียกปุ๊บกระโจนเข้าใส่ใหญ่เลยด้วยความดีใจ...
..ตอนพี่เพิ่งกลับมาจากทริปล่าสุดก็เหมือนกัน อลันเล่าว่าเค๊าคิดถึงเราเดินหาเราทุกวัน..แต่พอรถกลับมาจากแอร์พอร์ต ทำแบบเดียวกันมองไปทางอื่น แต่พอพี่เรียกปุ๊บ กระโจนเข้าหาแบบไม่ยอมหยุด ดีใจสุดขีด จนเรานี่ตัวแดงไปหมดเลย...
เรื่องหอมน้องหมานี่ จะหอมตอนเิ่ิพิ่งอาบน้ำเสร็จ..อดไม่ได้..เค๊าชอบนะให้เรากอด..เราอุ้ม..มีการสะกิดจะเอาอีก..ประจำ ขี้อ้อนสุดๆ...
คนรักหมามาแวะอ่านเรื่องหมาๆด้วยคนค่ะ ความน่ารัก แสนรู้ของเขา และความผูกพันกับมนุษย์นี่มีเรื่องคุยกันได้ไม่รู้จบนะคะ
เดี๋ยวจะแวะไปลิงค์ที่น้องซูซานให้มา พี่เคยอ่านเรื่องหมาแสนรู้แห่งสกอตแลนด์ เขาเขียนจากเรื่องจริงด้วยค่ะ จะได้รู้เรื่องหมาชื่อดังอื่นๆอีกค่ะ ขอบคุณค่ะ
หวัดดีค่ะ
เรื่องหมาไม่ชอบให้กอดนี่ไม่แน่ใจว่าจริงมั๊ย เพราะบางตัวมันก็ชอบนะ อิอิ
เคยมีหมาอยู่ 1 ตัว ชื่อเจ้าฉลู เป็นสุนัชเพศผู้ ตัวเขื่อง พันธุ์ side road
ฉลูชอบมานั่งหน้าบ้านแล้วมองดูรถวิ่งผ่านไปมาบนถนน มีอยู่วันหนึ่งเราอยาก
กอดเค้า เราก็เดินเข้าไปกอด เค้าคงกำลังมองรถเพลิน ๆ อยู่ พอเราไปกอด
เค้าหันหน้าหนีไปทางอื่น แล้วถอนหายใจออกมาเสียงดั๊งดัง ดู่ดู๊ดู ดูมันทำ
5555!!!
พี่หมอจริยา: อ๋อ เรียกเจ้านี่ว่าลูกหมามาตั้งแต่เกิดแล้วค่ะ น่ารักดี เรียกกันทั้งบ้าน
พี่อุ๊: กล้วยไข่ตลกดี มีมารยาซะด้วย แต่ไม่ใช่มารยาแบบคนไง น่ารัก แสดงให้เห็นว่าชั้นแกล้งนะ เพื่อเรียกร้องความสนใจ รักป๋มหน่อยจิ
พี่นุช: กะแล้วว่าพี่ต้องไม่พลาด คนรักหมานี่เห็นเรื่องพวกนี้ก็อดเม้นท์ไม่ได้ หนูก็เป็นง่ะ
คุณ Stardust: หายไปนานเชียว เออ...หรือเราไม่ได้เขียนบันทึกนานหว่า ขำเรื่องที่เล่าจัง โดนหมาเมิน หุๆ