น่าทึ่ง...ไม่น่าเชื่อ

          จากการเข้าร่วมเป็นหนึ่งในทีมงานไตรภาคีฯ ได้มาทำเวทีแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันตาม “โครงการพัฒนาศักยภาพทีมสุขภาพภาคประชาชน” เมื่อวันที่ 13 มีนาคม 2549 ที่ผ่านมา เอื้อให้เกิดเวทีขึ้นโดย สอ.เขาปู่ สิ่งที่ผู้บันทึกได้พบเจอ...อยากจะพูดว่า "มหัศจรรย์" มากนั่นคือ..ความงดงามทางกระบวนการทางปัญญาของระดับชาวบ้าน...ที่ติดดิน..ไม่มีแม้แต่ใบปริญญา..ใดใดสิ้น..แต่นั่นไม่ได้สำคัญอะไรเลย..

          เมื่อเราในทีมออกไป small talk น้อยๆ..กับผู้เข้าร่วม..สิ่งแรกที่พบเลยคือ..."แววตา"..ที่เป็นประกายบ่งบอกอะไรบางอย่างที่เขาพกพามาด้วย...นั่นคือ...ความมุ่งมั่นและตั้งใจอันเต็มเปี่ยม..แรกเริ่มเดิมที "พี่หมาย" และ "พี่จิ๋ม".(ผู้ดำเนินกลไกให้เกิดความคล่องตัวในโครงการฯ)..กังวลมากเพราะผู้มาเข้าร่วมมาน้อยกันเหลือเกิน..แต่พอสายสักหน่อยเขาก็เริ่มทยอยพากันมาเรื่อย..แต่จำนวนในเชิงปริมาณในทีมฯ เราไม่ได้กังวล...หรือมองว่าเป็นปัญหา..แต่หากมองในแง่คุณภาพมากว่า...

          ความพร้อม...ของ "ชาวบ้าน" เรามองว่าเป็นเรื่องที่ Classic มาก...เพราะไม่ว่าเราจะดำเนินเรื่องไปในทำนองไหนก็ตาม..นั่นหมายถึง...เขามีความพร้อมอย่างเต็มเปี่ยมที่จะกระโดดร่วมไปกับเรา...แต่อาจมีเงื่อนไขเพียงเล็กน้อย..นั่นคือ..."ความไว้วางใจ"...ที่มองว่าเรา.."ทีมงานไตรภาคีฯ"..เชื่อในเขาเหล่านั้นมากน้อยแค่ไหน...และเราก็พบว่า...เรา (ชาวบ้านและทีมฯ)..ไร้เงื่อนไขใดใด..จริงๆ...การขับเคลื่อนของเวที..โดย คุณ "ชายขอบ"..เป็นผู้บังคับหางเสือ..จึงได้แล่นไป..ด้วยความเข้าอกเข้าใจในอุดมการณ์ที่เราร่วมจะทำกัน..ในการพัฒนาสุขภาพ

          ช่วงเช้า..เราแบ่งกลุ่มคุยกันเพื่อให้เวทีดูเล็กลง..แต่ทั่วถึงมากขึ้น..พูดจาตามประเด็นที่มองในสภาพบริบทที่แท้จริงของชาวบ้าน..สิ่งที่พบคือ.."ความจริงจังและเอาจริงๆนะ.." มีการผลัดกันพูด เสนอ..ถก..และได้ข้อสรุปร่วม...มีการบันทึก..ประเด็นที่กันลืม..โดยปราศจากคนสาธารณสุข..เข้าไปควบคุมกำกับใดใด..แต่เขา(ชาวบ้าน)..ก็พากัน..หาข้อสรุป..ที่มาจากพลังของกลุ่มคนในท้องที่จริงๆ...เป็นพลังที่ยิ่งใหญ่ที่ไม่มีใครพยายามยัดเหยียดให้..นั่นแสดงให้เห็นว่า...นอกจาก "ใจ" ที่มา..กระบวนการทางปัญญา..ก็ไม่ได้ขาดหรือลืมที่จะพกพามาด้วย..เพราะธรรมชาติที่แท้จริงเขามีมาอยู่แล้ว..เพียงแต่เราช่วยเอื้ออำนวยให้เขาดึงออกมาใช้หรือไม่ก็เท่านั้นเอง

           ระหว่างอาหารมื้อกลางวัน..ทีมฯเราได้ร่วมทานข้าว..กับเพื่อนร่วมอุดมการณ์ (คือ ชาวบ้าน)..โดยไม่มีการแบ่งแยกไปนั่งโต๊ะ..อย่างเป็นเจ้านายตามภาพมองของชาวบ้าน..เราเข้าไปคลุกเคล้าพูดคุย..ลปรร.  ร่วมกัน..เพื่อเพิ่มรสชาติอาหาร..ให้อร่อยยิ่งขึ้น...สิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้น..ชาวบ้าน "แหลงใต้"..ในขณะที่ดิฉัน "เว้าอีสาน"..ไม่เป็นอุปสรรคใดใดเลย...ยิ่งทำให้การพูดคุยเรา..ได้อรรถรสมาก..เพราะนั่นเราคุยกันด้วย "Mind"....จริงๆ