ใครที่อยู่ในชีวิตวัยเรียน.!!
ได้ฤกษ์กลับมาเขียนบล็อกอีกครั้ง สืบเนื่องจากวันที่ 26 พ.ค. ที่ผ่านมา ได้มีโอกาสไปเป็นวิทยากรร่วมกับ จิราภา บรรณารักษ์งานวิเคราะห์ของสำนักหอสมุด พูดในหัวข้อการจัดหมู่หนังสือระบบLC และการเตรียมตัวออกฝึกประสบการณ์วิชาชีพบรรณารักษ์ให้น้องๆปี 4 โปรแกรมบรรณารักษ์ฯ ของม.ราชภัฏพิบูลสงคราม ฟัง
สิ่งที่อยากเล่าคือการได้กลับไปยังที่ๆเราเคยเรียน ได้เจออาจารย์ที่เคยสอนเรา ได้เห็นน้องๆที่เตรียมไปฝึกงาน เป็นภาพที่ประทับใจมากๆ หลังจากนั้น ก็ได้ไปทานอาหารกลางวันกับอาจารย์ 2 ท่าน คือ อาจารย์น้อย และ อาจารย์สนธยา เราได้นั่งคุยกันเรื่องสมัยเรียน อาจารย์น้อยได้เล่าถึงสมัยเรียน วีรกรรมของแต่ละคนและถามถึงเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ว่าพบเห็นใครอะไรอย่างไรบ้าง อาจารย์น้อยสามารถจำลูกศิษย์ได้แทบทุกคน ขนาดไม่ได้เจอกันนานๆ อาจารย์ยังเรียกชื่อได้อย่างแม่นยำ และจะมีบางคนที่อาจารย์เองก็จำชื่อไม่ได้แต่ก็จำหน้าได้ทุกคน อาจารย์เล่าว่าบางครั้งก็ไปเจอลูกศิษย์เข้ามาทัก ประโยคแรกที่ลูกศิษย์ที่ไม่เจอกันนานๆจะถาม ว่าอาจารย์จำหนู จำผมได้หรือเปล่าค่ะ/ครับ อาจารย์จะยิ้มแล้วก็บอกว่า ได้จำได้ เมื่อครั้งแรกๆที่ได้มาไหว้อาจารย์ หลังจากเรียนจบไป เกือบ 3 ปี ที่กลับมาพร้อมเพื่อนๆพี่ อาจารย์ยังเรียกชื่อได้แทบทุกคน ทำให้เราเอง ที่ถูกเรียกชื่อเรียกว่าซึ้งเลยทีเดียว
อาจารย์น้อยก็เล่าประมาณว่า ก็มีนะบางคนที่อาจารย์ไปเจอแต่อาจารย์ก็จำได้แหละ แต่ลูกศิษย์ที่จำอาจารย์ไม่ได้ หรือบางคนจำได้แต่ก็เหมือนๆอาจารย์จะน้อยใจเหมือนกันว่าทำไมไม่ทัก ทำนองนั้น คิดไปก็น่าน้อยใจแทนเหมือนกัน
คิดดูว่า อาจารย์คนเดียว สามารถจำลูกศิษย์ทั้งชั้น ทั้งหลายชั้นปี ตั้งไม่รู้กี่ร้อย กี่พันคน ในขณะที่ ลูก
ศิษย์ เรียนกับอาจารย์ แทบนับตามวิชาที่เรียนได้ กลับจำไม่ได้
เลยอยากจะถามผู้อ่านว่า ท่านสามารถจำอาจารย์ที่สอนท่านได้ทุกคนหรือไม่ หรือว่าเอาง่ายๆว่า อาจารย์ หรือคุณครูคนแรกในชีวิตนักเรียนของท่าน เป็นใคร แล้วประทับใจยัง หุหุ
ความเห็น (22)
บันทึกดีดี ให้ความรู้สึกดีดี
ขอต้อนรับคนขี้เกียจเขียนบล็อก
- เป็นยังไงบ้างคะไปสอนน้องๆราชภัฎ อจ.น้อยกับอจ.สนธยาคงสบายดีนะคะ
- เป็นการเริ่มเปิดโลกทัศน์และเพิ่มประสบการณ์ที่ดีให้กับตัวเองทีเดียวค่ะน้องแก่น เอาใจช่วยด้วยคนนะคะ
- มีความเชื่ออยู่อย่างว่า คนที่คิดถึงครู รำลึกถึงคุณครูอยู่เสมอ ต้องเจริญก้าวหน้าแน่นอนค่ะ
สวัสดีค่ะ
หายไปนานมากนะคะ คิดถึงจัง
จำอาจารย์ที่สอนได้ดีอยู่ค่ะ ตั้งแต่ ป.๑เลย
อาจารย์คนแรกเสียชีวิตแล้ แต่ยังจำชื่อและนามสกุลท่านได้ คนเป็นครูเกือบทุกคนจำลูกศิษย์แม่นมาก สมัยมัธยมฯมีอาจารย์ท่านหนึ่งจำชื่อพ่อแม่ลูกศิษย์ได้ด้วยเนื่องจากสอนพ่อแล้วมาสอนลูกต่อ
- ประทับใจสุด ๆ
- ได้ไปถ่ายทอดความรู้ให้กับรุ่นน้อง รู้สึกดีใจที่อาจารย์ให้โอกาสกับเรา
- และที่ประทับใจอีกอย่างนึงก็นั่นแหละ อาจารย์จำเราได้ อาจารย์บอกว่า ลืมเราไม่ลง 55+ สร้างความประทับใจกับอาจารย์ไว้เยอะก็งี้แหละ
- อาจารย์ไม่เคยลืม และยังถามถึงเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ ด้วย
อ่านแล้วก็นึกถึงอาจารย์ภาคบรรณารักษศาสตร์และสารนิเทศศาสตร์ (ชื่อในสมัยที่เรียน) อาจารย์น้อยจำชื่อได้ทุกคนอย่างที่แก่นจังบอก และอาจารย์อื่นๆ ถึงจะจำชื่อไม่ได้แต่ท่านก็จำหน้าลูกศิษย์ได้ ลูกศิษย์ส่วนใหญ่ตามความคิด ที่ไม่ทักอาจารย์อาจเป็นเพราะ กลัวท่านจะจำไม่ได้ แต่จริงๆแล้ว จะบอกว่าถึงจำไม่ได้ก็ทักไปก็ได้ อย่างน้อยท่านก็ดีใจที่มีลูกศิษย์ที่ไม่ลืมท่าน ผู้เขียนคิดว่า คล้อยหลังกลับไป อาจารย์ท่านก็คงมานั่งคิด เอ๊ะ ใครนะที่หวัดดี เรา แล้วท่านก็คงจะคิดในใจว่าอ๋อ สงสัยจะเป็นลูกศิษย์แน่ๆ เลย นึกแบบนี้คิดว่าอาจารย์ท่านก็คงยิ้มดีใจ แค่นี้ก็พอแล้ว แต่บางคนที่ไม่ไหว้ เดินหลบอีกต่างหาก ประเภทนี้ ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมต้องหลบ อาจจะอายหุ่น หรือกลัวถามเรื่องหน้าที่การงาน อะไรแบบนี้มั้ง
แก่นจังคนสวย ถ้างานข้อมูลท้องถิ่น ได้ฝึกงานให้ จะพาไป หมู่บ้านเศรษฐกิจพอเพียง หมู่ที่10 บ้านดอนม่วง อ.วังทอง จ.พิษณุโลก ใครอยากไปด้วยยกมือขึ้นจ้า
ลืมบอกไปค่ะ
ครูที่ประทับใจ คือคุณครูสมัยที่เรียนประถม ตอนป.1-ป.2 ชื่อ "คุณครูนวลตา" ใจดีมากๆ และเป็นผู้ที่ทำให้เราอ่านออกเขียนได้เพราะคุณครูท่านนี้จริงๆ
ครูคนต่อมาคือสมัยเรียนป.ตรี ก็ไม่ใช่อื่นไกล คือ อาจารย์ทุกๆท่านในภาควิชาบรรณารักษศาสตร์และสารนิเทศศาสตร์
ครูอีกคนที่ขาดไม่ได้เลย คือ "ครูฉะอ้อน" อดีตครูภาษาไทย สอนที่ รชภ.พิบูลสงคราม ซึ่งได้ไปอยู่กับท่านประมาณ 2 ปีกว่า จนท่านเกษียณ ค่อยพาท่านไปซื้อกับข้าว ทำความสะอาดบ้าน และท่านก็ให้เงินค่าขนมมาเป็นค่าตอบแทน แต่สิ่งนี้ไม่สำคัญเท่ากับท่านค่อยสอนเราทุกอย่าง ให้เรามีความอดทน รอบคอบ ตั้งใจเรียน
ครูคนแรก เห็นจะเป็น พ่อกับแม่
น้องแก่นจัง
คิดถึงจังเลยค่ะ
อ่านแล้วอึ้ง เพราะเราจำนิสิตไม่ได้ เนื่องจากสายตาถั่วเอ้ย สั้น ง่ะ อย่าว่ากันเลยนะ แต่รักนิสิตทุกคนจ้า อิอิ
ผมจำได้ครับ
อย่างแม่นยำ ว่าครูคนแรกของผมคือคุณแม่ของพี่นารี สุวรรณ
ผมกลับไปที่โรงเรียนเก่าอยู่เสมอครับ ( ประถมเลยนะ ) แต่ที่จำได้ในวันเรียนอีกอคนก็คือ แฟนเก่าน่ะครับ หะหะ
- ขอบคุณทุกความเห็นค่ะ
- แก่นเองก็จำได้ดี คุณครูที่ประทับใจ ชื่อครูประทีป สอนภาษาอังกฤษ ตอนป.5 สอนเก่งมากทำให้รู้สึกชอบและอยากเรียนภาษาอังกฤษ
- แก่นว่าการที่เรา ได้ทักคุณครูหรืออาจารย์ที่เคยสอนเราอย่างหนึ่งที่ไม่เพียงแต่ประทับใจ คือการที่อาจารย์จำเราได้ ถึงแม้อาจารย์บางคนจะจำเราไมได้ แต่เราก็ควรระลึกเสมอว่าอย่างน้อยอาจารย์ก็เคยให้ความรู้แก่เรา
- ได้ประโยคที่ว่า ใครที่ไม่นับถืออาจารย์ คนนั้นไม่เจริญ น่ะ มันก็น่าจะจริงนะค่ะ อาจารย์ยังไงก็เป็นอาจารย์เราวันยังค่ะแหละค่ะ อิอิ
จำอาจารย์ได้หมดเลย แต่ว่าไม่ค่อยจะได้เจออาจารย์เท่าไหร่ เพราะอยู่ต่างจังหวัด นานๆทีถึงจะได้ไปพิษณุโลก แต่ก็ดีใจนะที่อาจารย์บอกว่าจำได้ แต่ไม่รู้ว่าอาจารย์จะจำเราได้รึเปล่า อยากไปหาอาจารย์ ไปที่เราเคยเรียนกับเพื่อนๆ คิดถึงจัง
อยากไปด้วยอะ แต่ต้องทำมาหากินตัวเป็นน๊อต หัวเป็นเกลียวอยู่ แล้วอาจารย์จะจำภาวิตา คนที่สวยๆได้ไหมน๊อออออออออออ นึกถึงสมัยนั่งอยู่ในห้องเรียนเลยอะ แก่นจังชอบแอบหลับ อยากกลับไปเป็นนักศึกษาอีกจัง เบื่อๆๆเหนื่อย ชีวิตทำงาน
อ่ะนะ ความรู้สึกดีแตกต่างนะคะ
เป็นครู---ก็ต้องจำลูกศิษย์ให้ได้ เพราะว่าเด็กจะได้ดีใจ
เป็นศิษย์ ---ก็อยากให้ครูจำได้ และจะจดจำครูที่เราประทับใจ
---เป็นมาทั้ง 2 อย่างแล้ว ....ประทับใจมากๆๆๆไม่ลืมเลย ตอนที่เด็กอนุบาล 3 ที่เราแค่ไปสอนเขาแค่ ปีเดียว แต่จากกันมา 2 ปี เขาเจอเรา เขาเรียก ครูเยียร์ ...ซึ้งๆๆๆสุด เพราะไม่คิดว่าเด็นอนุบาล 3 จะจดจำได้
+++ แต่อาจารย์ที่ปรัทับใจ มีเยอะ มากๆๆ ค่ะ
- ท้าทายกันนี่นะว่่าจำชื่ออาจารย์ได้หรือเปล่า
- อาจารย์คนแรกของผมชื่อครูอัมพร เป็นคุณครู สอนที่อนุบาลหนึ่ง ที่โรงเรียนอนุบาลชลบุรี แต่จำหน้าอาจารย์ไม่ได้แล้ว ถ้าอาจารย์ยังสอนอยู่ก็น่าจะใกล้เกษียณ แล้วมั้ง
พ่อ-แม่ คือ ครูคนแรก และเป็นครูที่อยู่กับเราทุก ๆ ก้าวของชีวิต
ครูประถม คือ ครูคนที่สอง สอนให้เราหัดพูด หัดคิด และหัดเขียน ฯลฯ ที่มาของการสร้างคนให้อ่านออก เขียนได้
ครูมัธยม คือ ครูคนที่สาม สอนให้เรามีวิชาความรู้ ควบคู่คุณธรรม เพื่อปูพื้นฐานด้านวิชาการ และเพื่อการใช้ชีวิตให้อยู่รอดได้ในสังคม
ครูอุดมศึกษา คือ ครูคนที่สี่ สอนให้เรามีวิชาความรู้ และสอนให้เรารู้จักการพึ่งพาตัวเอง เพื่อเป็นการเริ่มต้นสร้างอนาคตให้กับตัวเราเอง
และครูคนสุดท้าย คือ ครูแห่งคุณงามความดีที่มีอยู่ในตัวเรา อันเกิดจากการอบรม สั่งสอน ของครูทุก ๆ คน ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเรา
ดังนั้น จงพึงระลึกอยู่เสมอว่า "หากเราทำแต่คุณงามความดี" พ่อ-แม่ ครู อาจารย์ย่อมได้รับผลแห่งความดีนั้น รวมทั้งตัวเราเองด้วยแต่ตรงกันข้าม "หากเราคิดและมุ่งทำแต่สิ่งที่ไม่ดี" สุดท้ายแล้วผลแห่งการกระทำก็ย่อมหนีไม่พ้นผู้มีพระคุณของเราทุก ๆ คน
ยังอ่านอยู่นะจ๊ะ ของดีนี่นานๆได้อ่านที อิอิ
- สวัสดีค่ะ
- เข้ามาทักทาย
- blog น่ารักจังเลย
- หนังสือยังอ่านทุกวันนะ เพราะไม่อยากสนทนากับคนอื่นแล้วไม่รู้เรื่อง อยาก อินเทรนด์จ๊ะ
เฮ้อ...
หนูก็ศิษย์น้องพี่แก่นสินะ
ไม่รู้รุ่นหนูจะมีโอกาศรวมตัวกันรึป่าวก็ไม่รู้นะคะ