การทำงานแตกต่างจากการฝึกงาน


ประสบการณ์ชีวิต

การทำงานในโรงพยาบาล

หลังจากจบประกาศนียบัตรหลักสูตร ผู้ช่วยพยาบาล 1  ปี แล้ว ข้าพเจ้าก็ได้ทำงานในโรงพยาบาลรามาธิบดีหลังจากเรียนจบต้องใช้ทุนให้เขาเป็นเวลา 2 ปี เพราะตอนเรียนใช้ทุนเขาไปเยอะ การทำงานข้าพเจ้าได้ประจำอยู่ที่หอผู้ป่วย สังเกตอาการ 2 ซึ่งเป็นตึกเดียวกับอุบัติหตุฉุกเฉิน ซึ่งอยู่ชั้น 3 ฝึกงานแล้วมาทำงานจริงแตกต่างกันมาก ไม่ค่อยมีคนบอกเหมือนตอนเป็นนักเรียน ต้องคอยสังเกตจากรุ่นพี่บางทีเจอคนชอบแกล้งก็ลำบากไป แต่รวม ๆ แล้วก็ใจดีทุกคน ต้องปรับตัวในระยะเริ่มแรกในช่วงทดลองงาน 6  เดือน  เป็นอะไรที่เครียดมาก แต่มันก็ผ่านไปด้วยดี มีอยู่ครั้งหนึ่ง  โดนพี่เขาอำ คนใข้เขาเสียชีวิตแล้ว แต่รอญาติมารับศเขาปิดม่านไว้ เราขึ้นเวรมาใหม่ ๆ ก็เลยไม่รู้ แล้วตอนนั้นเป็นเวรดึกด้วย

                เวรมาเป็นอันดับแรกต้องเช็คของก่อน ก็เดินไปดูตามเตียงคนไข้ พี่เขาบอกว่า หนูไปถามสิว่าคนไข้เขาต้องการอะไรไหม เห็นเขาปิดม่านนานแล้ว พอเราเปิดม่านเข้าไปปรากฏว่า เขาไม่หายใจคือเขาตายแล้วนั้นแหละคะ  ตกใจหมดเลย พี่เขาหัวเราะบอกว่าอีกหน่อยต้องเจอเยอะกว่านี้

               มีอยู่ครั้งหนึ่งพระจากวัด วัดหนึ่งเขาจะมาดูการทำงานของอาจารย์พรทิพย์ ซึ่งเป็นอาจารย์นิติเวช จุดประสงค์ของพระคือมาเพื่อปลงสังขาร ว่าสังขารเราไม่เที่ยงหน๋อ .....  แต่พอเอาเขาจริงๆรู้ไหมคะ พระท่านเป็นลม อยู่ข้างหลังอาจารย์นั้นเองต้องปฐมพยาบาลกันใหญ่ อาจารย์เพิ่งผ่าลงไปฉึกแรกเองค่ะ พระไปซะแล้ว เป็นเรื่องขำๆ  ของคนในโรงพยาบาลนะคะ แต่คนข้างนอกเขาคงกลัวเพราะไม่เคยสัมผัส การอยู่ในโรงพยาบาลทำให้เราต้องผจญ กับโรคต่าง ๆ ถ้าร่างกายไม่แข็งแรงก็เป็นโน้นเป็นนี่บ่อย มีพี่คนหนึ่งเขาสวยมาก แล้วก็เพิ่งจะแต่งงานได้ไม่กี่เดือนก็มาจากไป จากการติดเชื้อในกระแสเลือด มันน่ากลัวมาก กับการใช้ชีวิตอยู่กับโรคบางโรคที่เรามองไม่เห็น แต่การที่เราได้ทำอาชีพนี้  ทำให้เราอิ่มคะ อิ่มบุญมาก ๆ บางทีคนใข้มาจากใต้สะพานลอย ซึ่งเขาไม่มีแม้เสื้อผ้าไม่มีเงิน ไม่มีญาติ เรา ๆ ที่อยู่ในที่นี่แหละค่ะ หามาเขา ออกโรงพยาบาลแล้วยังแถมเสื้อผ้าและเงินส่วนตัวอีกนิดหน่อยให้เขาติดตัวไป แถมการอาบน้ำขัดตัวให้อย่างดี ตาคนหนึ่งน่าสงสารมากนอนอยู่ใต้สะพานลอยมีพลเมืองดี ช่วยนำส่งโรงพยาบาล ซึ่งเราก็ยินดีให้บริการเสมอโดยไม่แบ่งชั้นวรรณะน่าสงสารเขามากนะคะ  ลูก ๆ ก็ไม่ดูแล บางทีต้องคิดว่าถ้าเกิดกับพ่อแม่เราจะเป็นไงหน๋อ      เป็นอาชีพที่เสียสละค่ะ เวลาเขามีเทศกาลต่าง ๆ เราก็ไม่ค่อยได้เที่ยวหรอกคะ ต้องขึ้นเวรตลอดบางที่เขาไปลอยกระทง หรือปีใหม่ เราก็ต้องอยู่เวร จะได้หยุดก็ช่วงที่เขาไม่มีเทศกาลแล้ว บางที่ได้หยุดตรงกับเทศกาลก็ดีไป แต่มันไม่คอยตรงหรอกค่ะมักจะหลังจากเทศกาลเสมอ  แต่มันก็เป็นสิ่งดี ๆ ในชีวิตที่เราได้ทำมันตรงนั้นไช่ไหมค่ะ ..................

คำสำคัญ (Tags): #ความประทับใจ
หมายเลขบันทึก: 172698เขียนเมื่อ 24 มีนาคม 2008 14:14 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 23:15 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (5)

สวัสดีครับ

- ผมแวะมาอ่านความรู้สึกที่คุณเขียนเป็นความรู้สึกที่ดีมาครับ

แสดงความคิดเห็นหน่อยนะคะ เป็นประสบการณืที่เล่าสู่กันฟัง จากประสบการณ์จริงของชีวิตค่ะ

ขอบคุณนะคะที่แวะมาอ่านคนเขียนค่อยมีกำลังใจหน่อยค่ะ หัวอกเดียวกันหรือเปล่าค่ะ

ก้อคนทำงานในโรงบาลฯก้อต้องเจออย่างนี้แหละ

สวัสดีค่ะ

***การเขียน...เป็นการสร้างอนุสาวรีย์ให้ชีวิต

***การเขียน...เป็นการสร้างสมบัติส่วนตัวอันลำค่า

***การเขียนให้ผู้อื่นอ่าน...เป็นการสร้างมิตรภาพอันสูงส่ง

***การเขียน...เป็นการสร้างแหล่งเรียนรู้ที่ดี

***แวะมาให้กำลังใจนะคะ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท