ทบทวน

 

17 กุมภาพันธ์ 2551

 

....

ฉันนั่งอยู่สนามบินนานาชาติอุดร...

เป็นที่น่าสังเกตว่า "ชาวต่างชาติ" เยอะมาก ซึ่งหากเปรียบเทียบกับสนามบินขอนแก่น

นี่เป็นครั้งแรก ที่ฉันมาบินที่นี่ แต่ไม่ใช่ครั้งแรกที่บินมาลงที่นี่ แต่ไม่เคยมาตั้งต้นบินไป

 

ฉัน...มีเป้ เล็กๆ หนึ่งใบ...สำหรับการใช้ชีวิตต่างบ้านหนึ่งสัปดาห์...เบื่อกับการต้องหอบหิ้วกระเป๋าใบใหญ่...

กระเป๋ากล้อง...เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้...

กระเป๋าเอกสาร...เป็นถุงผ้าใบไม่ใหญ่มาก...ทำจากผ้าด้ายดิบ

 

ดูๆไปก็อาจดูพะรุงพะรัง...ฉันคิดว่ากำลังสะดวกดี ต่อการเดินทางที่ ต้องไปหลายต่อ หลายทอด...จนกว่าจะถึงที่หมาย...เมื่อก่อนมีสัมภาระมากมาย... ทุกวันนี้ วางทิ้งได้เยอะมาก... ชีวิตหนึ่งสัปดาห์ จึงเหลือเพียงสิ่งนำติดตัวไปเท่านี้... เพราะหากไปจริงๆ...แล้วอาจไม่ต้องนำอะไรไปเลย...

 

การเดินทาง "ภายนอก" เป็นเพียงเครื่องมือ ให้ฉันได้เดินทางไปภายใน ขอบคุณสรรพสิ่งต่างๆ อันเป็นผัสสะเข้ามาให้ฉันได้เรียนรู้ และก้าวเดิน...

 

กัลยาณมิตร...ทุกคนผู้คอยผลักดัน...และสนับสนุนการเดินทาง อาจโดยทางอ้อม..หรือทางตรง...

 

"ขอบคุณ"

---------

 

15.00 น. วันเดียวกัน

 

ทำไมฉันถึงได้ระลึกถึง...พี่ปุ๊ก (ดร.สรกิจ - พี่ชาย)...หรือว่าวาระต่างมาถึงแล้ว...หรือว่าอย่างไร

ปริศนา "ภายใน" การรำลึกได้ หรือสภาวะจิตปรุงแต่ง...

 

นึกถึง "ตูน" (น้องสาว) กับการก้าวเดินไปในเส้นทางธรรมของเธอ...

 

นึกถึง อ.ตือ (ดร.ตรีเพชร) ผู้ผ่านมาเยือนในชีวิต -----> และน้องติ๋ว...

เกี่ยวกับ "ความสัมพันธ์" ของบุคคล และการก้าวไป "สัมผัส - สัมพันธ์"

 

พี่ทาน เคยสอนว่า "ใครกับใคร" จะเป็นอะไร อย่างไร -----> เมื่อ "กรรม" เหมาะ กาลเหมาะ ก็โคจรและหลุดออกไป...

 

"จิตที่ชั่ว" ที่คอยแต่จะเสพความเน่าๆ...

เรื่องเน่าๆ...การปรุงแต่งเรื่องเน่าๆ

 

"เราเท่านั้น" เป็นผู้ชำระ...ล้าง

"จิต"...ทั้งหมด เป็นผู้ปรุง...

...................................................