วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ฉันก้าวเดินอย่าง "อิสระ"

 

 

.................................................

วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ฉันก้าวเดินอย่างอิสระ

ความ "อิสระ" มีมากขึ้น ห่วงต่างๆ นั้นมีน้อยลง

ฉันให้พี่อ้อม...พี่สาวที่แสนดีมาส่งที่หน้ามหาวิทยาลัย ฝั่งโรงพยาบาลศรีนครินทร์

พอลงจากรถก็กระโดดข้นรถโดยสารที่มุ่งหน้าไปจังหวัดอุดรธานีทันที...

 

...

นั่งอยู่ในรถ ก็ไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนใจ อะไรมากมาย พอไปได้ -------->

กับการเดินทาง ไม่นานใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่ง...เศษๆ..ความเงียบ "ภายใน" นั้นมีมากขึ้น วิตกวิจารณ์น้อยลง...

 

ฉันถึง บขส. มีคนมาห้อมล้อมอยู่มาก เขารู้ว่ามาจากต่างถิ่น...

แน่นอน ต่างเกิดการแย่งผู้โดยสาร แต่ฉันก็พาตัวเองหลุดออกมาได้

พี่ผู้หญิง(ขับรถรับจ้าง -----> ดันคนอื่นๆ ออกไปเพื่อที่จะนำฉันไปเป็นผู้โดยสารของเธอ) แต่ฉันคงต้องขอตัดตอน หยุด! และเดินออกมา ลืมขอบคุณ -------> เดินออกมาจาก บขส. เพื่อมาตั้งหลักดูว่าจะไปในทิศทางใดได้บ้าง เดินออกมาเรื่อยๆ ไม่ไกล เจอคุณลุงคนขับรถรับจ้างอีกคน ....

 

ดิฉันจึงเดินตรงไปสอบถาม ถึงหนทางที่จะมาสนามบิน...

จึงสังเกตเห็นว่า "คุณลุง" ตาบอดข้างหนึง จึงตกลงใจว่าจ้างให้คุณลุงไปส่งสนามบิน... พร้อมซักถามวิธีการมาสนามบินด้วยวิธีอื่นๆ ซึ่งท่านก็เมตตาแนะนำ พาไปดูจุดขึ้นรถโดยสารพร้อมอธิบายหนทางต่างๆ...ให้ฟัง

 

 

-------> "ค่ารถรับจ้างไปสนามบิน 100 บาทค่ะ!..."

จ่ายไปด้วยความยินดี

 

 ....................................................

 

 

เขียนที่สนามบินนานาชาติอุดรฯ

17 กุมภาพันธ์ 2551