เศรษฐกิจพอเพียงในทัศนะของผม

เรื่องเล่าจากขอนแก่น

กลับมาขอนแก่นคราวนี้อยู่ในช่วงงานไหมพอดิบพอดี แต่ความจริงก็ยังไม่ได้เข้าไปสำรวจงานไหมเอาเสียเลย หลายคนคงคิดเช่นเดียวกับผมที่เบื่องานขายของ ส่วนอะไรที่เกี่ยวกับไหม วัฒนธรรมไหมและกิจกรรมทางด้านวัฒนธรรมเห็นว่ามีน้อยกันจัง (คนเราก็ยังนี้ล่ะมักคิดไปเองก่อนจะเข้าไปดูของจริง)

เช่นเดียวกับงานของผมตอนนี้ที่รีบกลับมาเขียนเค้าโครงงานวิจัยเพื่อเตรียมส่งกับหน่วยงานเจ้าของทุนที่คาดว่าจะเปิดรับพิจารณาเค้าโครงงานวิจัยในปีงบประมาณนี้ ผมเตรียมเค้าโครงไว้สองเรื่องและจะส่งไปที่ละเรื่อง ซึ่งก็เน้นไปที่การพัฒนามรดกทางวัฒนธรรมเพื่อรับใช้สังคมร่วมสมัย  งานนี้ที่ต้องเตรียมเพราะต้องรีบสร้างความมั่นใจทางทางเงินในชีวิตและครอบครัวในปีหน้า

ในขณะเดียวกันงานวิจัยที่กำลังสิ้นสุดปีนี้ก็กำลังดำเนินการต่อหลังจากที่ช่างทอของผมหมดภาระกิจจากการเก็บเกี่ยวข้าวในนาแล้ว ปีนี้ช่างทอของผมทุกคนได้ข้าวปลาอุดมสมบูรณ์ดี คือพวกเขามั่นใจได้ในความมั่นคงฐานะทางเศรษฐกิของครอบครัวอีสาน คือการมีข้าวเต็มเล้าไว้เป็นพื้น

เหอๆ  เมื่อมานั่งคิดเปรียบเทียบถึงทัศนะในความมั่นคงของชีวิตและครอบครัวของผมและช่างทอมีทั้งส่วนที่เหมือนและแตกต่าง ที่เหมือนกันคือเราต้องสร้างและสะสมสิ่งที่เราเชื่อว่าจะสร้า้งความมั่นใจในฐานะทางครอบครัว ไม่ว่าจะเป็นงานวิจัยของผม หรือ ข้าวของชาวบ้าน

ปีนี้แม่ผมให้เขาทำนาในที่นาของเราและเอาส่วนแบ่งจากผลผลิตที่ได้ วิธีนี้ก็นับว่าเหมาะสมทั้งเจ้าของนาและเจ้าของแรงเพราะต่างเกื้อกูลกัน ข้าวที่ครอบครัวเราได้รับปีนี้ก็นับว่าเพียงพอสำหรับเราสามคน แม่และลูกอีกสอง(เหอๆสะไภ้อีกหนึ่ง ลืมไป) 

ดังนั้นเมื่อข้าวกินไม่อดตายเพียงพอสำหรับปีนี้และอาจจะพอเพียงสำหรับปีหน้า หน้าที่ของลูก ๆ คือการสะสมเงินทองเพื่อใช้จ่ายในครอบครัวทั้งน้ำไฟ ค่าโทรศัพท์ ค่าทำบุญ ค่ารักษาพยาบาลต่าง ๆ

ผมมานั่งคิดดูเรื่อง เศรษฐกิจพอเพียง แบบผมเอง   ก็อดใจหายไม่ได้เพราะเศรษฐกิจพอเพียงที่หลายหน่วยงานทำกันอยู่ ยังลืมมิติบางเรื่องที่ซ่อนอยู่และเป็นมิติที่สำคัญที่จะทำให้ชาวบ้านเชื่อว่าเศรษฐกิจพอเพียงช่วยครอบครัวเขาได้และเขาเองกล้าลงมือที่จะปฏิบัติตามปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงนี้