Mind & Spiritual (71) : ทำไม...ถึงต้องปฏิบัติธรรม
เมื่อไรก็ตามที่เรา...รู้แล้วว่า...
เป้าหมายแห่งการเกิดนี้...คืออะไร...เพื่ออะไร...และดำเนินไปอย่างไร
เมื่อนั้น...“ใจ”... เราจึงน้อมลง... มาแห่ง พุทธะ... ได้อย่างหมดใจ
...................................................................................................................
กับคำถามที่ว่า “คนเราเกิดมาทำไม” ... “มีชีวิตอยู่ไปทำไม”...เป็นคำถามที่วนเวียนอยู่ในความคิดของฉันอยู่ตลอดเวลา...ของการมีชีวิตอยู่สามทศวรรษกว่าๆ... ตั้งแต่จำความได้ การค้น การอ่าน... การสอบถาม การเรียนทางด้านจิตวิทยา หรือตำราใดใดไม่ได้ทำให้คำตอบของฉันกระจ่างขึ้นได้ เป็นเพียงแต่ความรู้เท่านั้น
ฉันกระโดดเข้าสู่เส้นทาง “ธรรม” ...เมื่อสิบกว่าปีที่ผ่านมา ซึ่งยังเป็นการเรียนรู้..ที่ฉันมองว่า...ยังไม่ลงไปที่ “ใจ” และยังไม่ได้คำตอบอย่างชัดแจ้ง “ปัญญา” ไม่เกิด... ความรู้ที่เกิดก็ยังคงเป็นอยู่ในระดับสัญญา (ความจำ)...เช่นเดิม บางครั้งอาจดูเหมือนว่า “ฉันนั้นดูเศร้า...หรือทุกข์”... แต่นั่นก็อาจเป็นทุกข์...ที่ตกอยู่ในสภาวะแห่งความเป็นผู้ไม่รู้ และดำมืดอยู่ในจิตใจ หาคำตอบไม่ได้ในระดับที่ลงไปที่ “ใจ” ที่ไม่ใช่เพียงแค่การอ่านศึกษา หรือการฟังเท่านั้น
เมื่อสองปีก่อน...ฉันตัดสินใจ...เพื่อค้นหาคำตอบบางสิ่งบางอย่างของ “ชีวิต” ปฏิเสธการมีครอบครัว...การแต่งงานกับคนรักที่คบหาดูใจกันมากว่าสิบปี และรู้จักกันมามากกว่าสิบปี เป็นเพื่อนสนิท ... เป็นคนคุ้นเคยที่รู้จัก รู้ใจกันมาเมื่อถึงเวลาแห่งควร..ที่ต้องแต่งงาน ฉันกลับรู้สึกว่านั่นยังไม่ใช่หนทางแห่งการได้มาซึ่งคำตอบของชีวิต
ฉันปฏิเสธการกระทำผิด ต่อศีล... ที่เกือบพลาดพลั้งไป...กระทำไปด้วย “บุคคล” ที่มีจิตแห่งความมีอวิชชาครอบงำในจิตใจของบุคคล ที่มาชักชวนให้กระทำสิ่งมนุษย์ปุถุชนกำลังทำกันอย่างไม่เกรงกลัว...ต่อความผิดบาป ด้วยความโลภ ความโกรธ ความหลง... และกิเลสตัณหา อันเป็นเหตุแห่งการเกิดทุกข์ (สมุทัย) -------> แต่นั่นก็เป็นป้ายบอกทาง..ให้ฉันแน่ใจ และมั่นใจ ต่อการก้าวเดินว่าได้มาถูกทางยิ่งขึ้น
เมื่อเดินตาม “ปฏิปทา” แห่งการปฏิบัติธรรมของหลวงปู่มั่น หลวงตามหาบัว น้อมกราบคารวะ... แม่ชีจันดี... และครูสอนธรรมที่ทำให้เห็นเส้นทางแห่งความสว่าง... ปฏิบัติ “ภาวนา”ฝึกกายาคตาสติมาจนถึงพร้อมการดำเนินการปฏิบัติตาม “สติปัฏฐานสี่” ... ด้วยความพากเพียร ยึดมั่นในศีล... ค้นหาความหมายของ “อริยสัจทุกข์”... เพื่อให้เกิดสว่างทาง ปัญญา....
ณ วันนี้... สิ่งที่ดำเนินอยู่และเป็นไป “ใจ” กระเพื่อมน้อยลง
ก็เพื่อปฏิบัติ “ตน”...ในโลกสมมตินี้...ตามเงื่อนไขแห่งการ เกิด----------------> ตาย
และก้าวเดินต่อเส้นทาง “ธรรม” นี้
การเรียนรู้ที่ได้ ...
ณ วันนี้ ทำให้ฉันทราบว่า กระบวนการทางจิตของมนุษย์นี้...มีเหตุแห่งทุกข์ และความซับซ้อนเช่นไรบ้าง... ความรู้ทางจิตวิทยาที่ฉันมี...เป็นเพียงเศษเสี้ยวอันน้อยนิดเมื่อเทียบกับการเรียนรู้ทาง “ธรรม”... ที่ทำให้ฉันกระจ่างและเข้าใจในกระบวนทาง “จิต” ของมนุษย์มากขึ้น
2 ธันวาคม 2550
ความเห็น (8)
สวัสดีค่ะ
ขอเป็นกำลังใจ ให้การปฏิบัติธรรม ก้าวหน้ายิ่งๆขึ้น ใจที่สงบจะทำให้พิจารณาอะไร ได้ถูกต้องขึ้นค่ะ
ขอให้เรียนรู้ชีวิตด้วยจิตเกษม
และมีชีวิตที่เลือกแล้ว ก้าวเดินต่อเส้นทางธรรม..อย่างมีความสุข
...
สวัสดีครับพี่ ดร.กะปุ๋ม
ผมจำคำสอนของหลวงปู่บุดดา ถาวโร ได้บ้าง ท่านกล่าวว่า...
สัตวโลก เกิดตาย
มนุษโลก ก็เกิดตาย
เทวโลก ก็เกิดตาย
ทุกขสัจ เกิดดับ
แต่นิโรธสัจ ไม่เกิด ไม่ดับ
---
จำได้แค่นี้ครับ อิอิ...สาธุ
ไขว่คว้าหาธรรม
ขอให้เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปนะครับ.....
อนุโมทนา....สาธุครับ
อันธรรมะของพระองค์ อยู่ที่จิต
ไม่ต้องคิดหานอกกาย แลกังขา
มองให้เห็นความเป็น อนัตตา
แล้วน้อมมาที่กายา ของตัวเรา
ว่าเที่ยงแท้แน่นอน ที่ตรงไหน
สุขหรือทุกข์ทุกข์หรือสุข ที่มีตน
คนทุกคนเหมือนกัน หรือแตกต่าง
เมื่อมองเห็นความเหมือน ในความต่าง
จงเร่งสร้างความเพียร เรียนที่จิต
ปฏิบัติภาวนา อยู่เป็นนิจ
เพื่อพิชิตจิตหมอง ให้ผ่องใส
ใครที่โลภใครที่โกรธ รักลุ่มหลง
มุ่งจิตตรงอารมณ์ ด้วยเหตุผล
คนเราถ้าเห็นว่า ไม่มีตน
ความหมองมนจะไม่เกิด เลิศราศี
พ้นทุกข์แน่บนโลกนี้ หมดราคี
ไม่เสียทีที่เกิดมา พบศาสดา
ข้าเจ้านักเรียนน้อย
เข้ามาเรียนรู้ครับ ดีจังเลยครับ
สวัสดีค่ะน้องกะปุ๋ม
มาเรียนรู้เพิ่มเติมค่ะ ^ ^
ตอนนี้เริ่มเห็นเส้นทางเดินของตัวเองในสายธรรมชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ มองอะไรก็เห็นไตรลักษณ์ในเรื่องนั้นๆ เกือบตลอด บางทีก็มีที่สติหลุดบ้าง แต่ก็มักจะเรียกคืนได้ในไม่ช้า
นับว่าเป็นโอกาสดีที่ได้เกิดเป็นมนุษย์ ได้อยู่ในร่มเงาพระพุทธศาสนา และมีโอกาสได้ปฏิบัติเช่นนี้จริงๆ ค่ะ
ขอบคุณค่ะ ^ ^
แวะมาทักทาย หายไปไหนนานเลยคิดถึง
เคยถามตัวเองตลอดว่า เกิดมาเพื่ออะไร เกิดมาทำไม แต่ก็ยังไม่ชัดเจน คงยังไม่เกิดปัญญา
ต้องเรียนรู้ต่อไป
^____^