ไม่ได้เล่าให้เพื่อนฟัง...เสียดายแย่(๒) : ความเสี่ยงในงานปฏิบัติการพยาบาล

 เมื่อวันเสาร์-อาทิตย์ที่ 29-30 ก.ย.ที่ผ่านมา  ฉันได้รับเกียรติจากศูนย์วิชาการ  มข. ขอนแก่น  ให้ไปเป็นวิทยากร(ช่วย)ในหลักสูตร

 “การบริหารความเสี่ยงในการปฏิบัติการพยาบาลขั้นวิชาชีพ”  ที่จัด ณโรงแรมบ้านเชียง อ.เมือง จ.อุดรธานี ซึ่งวิทยากรหลักคือ   อ.เพ็ญจันทร์  แสนประสาน  ค่ะ

....อ.เพ็ญจันทร์  แสนประสาน .....

ช่วงเช้าเป็นการบรรยายเรื่อง  “การบริหารจัดการความขัดแย้งในองค์กร” โดย รศ.ดร.ชัญญา  อภิปาลกุล ซึ่งเสียดายที่ฉันมาไม่ทันจึงไม่ได้ฟัง  แต่ได้ทำแบบประเมินว่าเป็นผู้นำประเภทไหนด้วย 

ช่วงบ่ายและอีกวันถัดมาเป็นเรื่องความเสี่ยงของการปฏิบัติการพยาบาลล้วนๆค่ะ งานนี้ทำให้ฉันได้รู้จักเพื่อนร่วมวิชาชีพพยาบาลมากขึ้นค่ะ  โดยเฉพาะทีมวิทยากรด้วยกัน

....อ.พิมพ์วรา  อัครเธียรสิน, อ.เพ็ญจันทร์  แสนประสาน, อ.สิทธิพร จันโทภาส,อ.พรทิพย์ ศรีรุ่งเรือง, อ.กฤษณา  สำเร็จ และ อ.พต.หญิงวรรณา  ก้อนแพง .....

อาจารย์เพ็ญจันทร์พูดถึงบทบาทการดูแลผู้ป่วยของพยาบาล  ความตระหนักในการให้การดูแลเอาใจใส่ทั้งผู้ป่วยและสัมพันธภาพที่ดี  ที่พึงมีต่อผู้ร่วมงานที่มีความสำคัญและจำเป็นอย่างยิ่งในการทำงานเป็นทีม 

อาจารย์พูดถึงความสัมพันธ์ของ Risk Management กับ Hospital Accreditation  ที่เชื่อมโยงกันในแนวคิดที่ยึดถือความปลอดภัยของผู้ป่วยเป็นหลัก  อันนำมาซึ่งความพึงพอใจในบริการและลดการร้องเรียน หรือฟ้องร้อง  

โดยสรุปอาจารย์พูดถึงการบริหารความเสี่ยงว่ามี 4ขั้นตอนคือ

1. การค้นหาความเสี่ยง  ซึ่งสำคัญที่สุดอาจจะค้นหาได้จาก

1.1   อดีต  โดยใช้การทบทวนประวัติของผู้ป่วย  หรือใช้เครื่องมือที่เรียกว่า Trigger Tool

1.2   ปัจจุบัน  โดยเริ่มต้นตั้งแต่ผู้ป่วยเข้ามารับบริการในโรงพยาบาล จนกระทั่งกลับบ้าน

1.3   อนาคต  โดยการเรียนรู้จากผู้อื่นแล้วนำไปหาทางป้องกัน 

2.     การจัดลำดับความเสี่ยง  โดยแยกแยะระดับความรุนแรง  ความถี่ห่างของอุบัติการณ์

3.     การแก้ไข  โดยใช้เครื่องมือ Clinical tracer  หรือ RCA   และการป้องกัน  โดยใช้เครื่องมือ FMEA...และอาจารย์แถมด้วยเครื่องมือ S-BAR ที่ใช้เป็นเครื่องมืออีกตัวหนึ่ง  ในการรายงานปัญหาผู้ป่วยต่อแพทย์อย่างตรงประเด็นเพื่อให้ผู้ป่วยได้รับการช่วยเหลือทันท่วงที 

4.     การวิเคราะห์  การสรุป....ที่มีความสำคัญเพราะ

·        ต้องเชื่อมโยงกับการประกันคุณภาพทุกวิชาชีพ  

·        ต้องเอากระบวนการดูแลผู้ป่วยเป็นที่ตั้ง....

·        ต้องเอาบริบทของโรงพยาบาลเรา  ความเป็นตัวเราเป็นที่ตั้ง

·        ต้องเชื่อมโยง  RM  QA  และ CQI ให้เป็นพี่น้องกัน 

ทั้ง 4 ขั้นตอนนี้ เป็นการทำเพื่อ “คุณภาพโรงพยาบาล”...... 

สุดท้ายอาจารย์จบการบรรยายโดยกล่าวว่า......

“เราเหนื่อยวันนี้เพื่อลูกหลานเรา  พี่น้องเรา  ครอบครัวเรา  ประเทศชาติเรา.....ให้ทุกคนปลอดภัย”

.....คำกล่าวของอาจารย์เป็นสิ่งกระตุ้นเตือนให้บุคลากรพยาบาลปฏิบัติงานอย่างมิรู้เหน็ดเหนื่อยค่ะ.....

(และอดนำเอาบรรยากาศโรงแรมบ้านเชียง จ.อุดรธานี ที่จัดงานมาให้ชื่นชมไม่ได้ค่ะ)

ด้านหน้าโรงแรมบ้านเชียงค่ะ

 .....หน้าห้องอาหารค่ะ  มีนักร้องครวญเพลงให้ฟังระหว่างอาหารกลางวันด้วยค่ะ

...หน้าห้องอบรมค่ะ....

 

เสร็จงานเจ้าหน้าที่ของโรงแรมเตรียมห้องพิธีหมั้น  ในวันรุ่งขึ้นพอดีค่ะ  ...เลยมีรูปดอกไม้สวยๆมาฝากค่ะ...

[คนไกลบ้าน]

คุณติ๋วค่ะ ขอบคุณบันทึกนี้และขอบคุณแทนเพื่อนๆวิชาชีพด้วยนะค่ะ

[อัยการชาวเกาะ]

ขออนุญาตเรียกคุณติ๋วนะครับ

เพื่อนๆที่ไม่ได้เป็นพยาบาลเอาหลักการไปใช้ในงานอื่นๆก็ได้ ผมก็จะเอาไปปรับเปลี่ยนใช้ในส่วนที่ใช้ได้กับงานครับ เช่นการดำเนินคดีอาญา มีความเสี่ยงในส่วนของการพิมพ์ฟ้องไม่ครบประเด็น,การที่โจทก์ไม่ได้ลงชื่อในฟ้อง การยื่นฟ้องเมื่อเลยระยะเวลาครบขัง เป็นต้น ก็ใช้หลักการเดียวกันครับ ค้นหาความเสี่ยง,จัดลำดับความเสี่ยง,แก้ไข,วิเคราะห์ ครับ ขอบคุณที่นำความรู้มาเล่าสู่กันฟังเพื่อประโยชน์ในการปฏิบัติงานครับ

[pa_daeng]

• สวัสดีค่ะ อ.กฤษณา
• โชคดีจังที่เจอบันทึกนี้
• ทฤษฎีบางครั้งเราก็ท่องได้ขึ้นใจ แต่พอจะเอามาใช้ก็ เอ๋อ เหมือนกันค่ะ
• อย่างป้าแดงยังมีปัญหาการเชื่อมโยง RM QA และ CQI อยู่เลยค่ะ หากอาจารย์จะช่วยขยายให้ฟังก็จะขอบคุณมากมายเลยค่ะ
• ขอบคุณมากค่ะ

[กฤษณา สำเร็จ (Krisana Sumret)]

สวัสดีค่ะคุณหมู เพื่อน500

• แวะมาตั้งแต่แต่งบันทึกยังไม่เสร็จเลยนะคะ  เลยไม่ได้ชมรูปสวยๆของโรงแรม...แวะดูอีกรอบนะคะ

[กฤษณา สำเร็จ (Krisana Sumret)]

 เรียนท่าน นาย บัณฑูร - ทองตัน ค่ะ

• ดิฉันอ่านหนังสือคุณภาพเมื่อได้รับมอบหมายให้ทำงานด้านนี้...ทำให้เห็นสิ่งที่ดีๆหลายอย่างค่ะที่อาจนำมาดัดแปลงใช้ได้แม้ในชีวิตประจำวัน  หรือแม้ในงานด้านอื่นๆค่ะ เพราะหลักการทางคุณภาพไม่ค่อยทิ้งกันเท่าไหร่ค่ะ
• ...หากมีโอกาสจะทยอยนำเครื่องมือคุณภาพที่เคยใช้ในงานมานำเสนอเพิ่มเติมค่ะ...
• ขอบพระคุณท่านค่ะ 
  

[คนไกลบ้าน]

ใช่แล้วเจ้าคะ ดิฉันภูมิใจมาก กลับมาอีกทีกำลังจะจ่มคุณแล้วนะค่ะ

เยี่ยมมากคะคุณติ๋ว

[กฤษณา สำเร็จ (Krisana Sumret)]

ไหมล่ะ...กฤษณา..เกือบโดนเพื่อนหมู500จ่มว่าทำบันทึกไม่เรียบร้อย..เสียชื่อรุ่นซะแล้ว....เกือบไป...แฮ่ๆๆๆ...

[กฤษณา สำเร็จ (Krisana Sumret)]

 pa_daeng สวัสดีค่ะ

• เป็นอย่างที่ป้าแดงว่าน่ะแหละค่ะ   เวลาเอาทฤษฎีไปจับปฏิบัติละมันยากจริงๆ...จะทยอยทำเป็นบันทึกไปเรื่อยๆค่ะ  เผื่อเพื่อนๆได้มีโอกาสนำไปดัดแปลงใช้ได้ค่ะ
• ขอบคุณป้าแดงค่ะที่แวะมาอยู่เสมอ..แล้วอย่าลืมเอาประสบการณ์ของป้ามาแลกเปลี่ยน  ต่อยอดกันนะคะ
• ขอบคุณค่ะ
  

[คนไกลบ้าน]

ที่จะจ่มไม่ได้จ่มว่าไม่เรียบร้อยคะ จะจ่มว่ามีอย่างนี้ก็ไม่ให้ดูด้วย ที่ไหนได้คุณยังเขียนไม่หมด หมูนั่นแหละเชย

[กฤษณา สำเร็จ (Krisana Sumret)]

ฮาๆๆๆๆ ....กับเพื่อนทีมชรา500ค่ะ...อิ....อิ....

[คนไกลบ้าน]

คุณติ๋วค่ะ หมูขอลิงค์บันทึกนี้ไปให้น้องที่ทำงานเดิมนะค่ะ หมูว่าจะเป็นประโยชน์กับงานวิชาชีพ และงานอื่นสามารถดัดแปลงใช้เป็นเครื่องมือในการทำให้งานมีคุณภาพยิ่งขึ้น ก็อยากขอบคุณแล้วขอบคุณอีกจริงๆ

[pa_daeng]

• อ.ติ๋ว อ.หมู คะ
• การบริหารความเสี่ยง เป็นเรื่องยากค่ะ สมควรแล้วที่จะถ่ายทอดประสบการณ์ต่อๆๆกันไปค่ะ
• ขอบคุณมากมายค่ะ

[คนไกลบ้าน]

คุณป้าแดงค่ะ น่าจะยากตรงความตระหนักนี่ละค่ะ

[อ.ลูกหว้า]

• พี่ติ๋วดูวัยรุ่นสุดๆเลยจ้า...
• คิดถึงนะคะ

[Mitochondria]

สวัสดีจ้า แม่ไม้ดำหอม

• ฉันคงหายไปได้สัก 2 อาทิตย์แล้วกระมัง ช่วงที่หายไปนั้น ไม่อยากจะบอกเลยว่าหัวฟูขนาดไหน เพราะเจ้าเครื่องนับลูกปัด (sequencer) เกิดงอแงขึ้นมา ทำเอาฉันปวดหัวไปหมดเลย กว่าจะจัดการให้เข้ารูปเข้ารอยกลับมาเชื่อฟังได้ ฉันแทบจะต้องจุดธูปบูชาเชียวล่ะ
• วันนี้เป็นวันหยุดของญี่ปุ่น เนื่องในโอกาสรำลึกถึงการจัด olympic ที่นี่หยุดบ่อยเหมือนกัน ฉันมาอยู่ได้  36 วัน หยุดไปแล้ว 3 ครั้ง แต่ละครั้งที่หยุด ตรงกับวันจันทร์ทั้งหมด เป็น long holiday ยาวเชียว แต่ฉันไม่ได้หยุด ยังคงต้องมาดูแลเจ้าเครื่องนับลูกปัดของฉันไม่ให้เกเร ยิ่งฉันใช้อยู่ทุกวัน เกือบวันละ 24 ชั่วโมง แค่เจ้าเครื่องนี่แกล้งปล่อยสัญญาณมั่วๆ ออกมาสักช่วง ฉันก็ปวดหัวตายแล้วจ้า
• ท่าทางหลังจากอาจารย์สมบูรณ์ขึ้นมาเป็นหัวหน้าภาคฯนี่ แม่ไม้ดำหอมคงชีพจรลงเท้าเสียกระมัง ก็ดีจ้า ภาษาหนังจีน เขาบอกว่า ให้เอากระบี่ออกมาลับซะบ้าง มันจะได้คมสมใจ แม่น่ะมีความรู้ที่เป็นประโยชน์อยู่มาก จะได้มีโอกาสนำออกมาใช้ให้เป็นรูปธรรมซะบ้าง
• ฝากบอกไปยังหนูซานด้วย ว่าให้ส่งที่อยู่ให้ฉันทีซิ ฉันคงเผลอลบทิ้งไปเมื่อคราวเคลียร์เมล์ในกล่องจดหมายเมื่ออาทิตย์ก่อน....ข่าวดีจ้า...ฉันหาเจ้าที่กดป๊อกแป๊กของน้องทีมได้แล้วจ้า
• ช่วงนี้ฉันหนีจากอาหารไทย ไปหากินอาหารญี่ปุ่นแล้วจ้า.....

[กฤษณา สำเร็จ (Krisana Sumret)]

 MOO เพื่อน500

• ยินดียิ่งค่ะหากบันทึกนี้มีประโยชน์ต่อใครๆ  ..ทำให้ผู้บันทึกรู้สึก(แอบ)ภูมิใจเงียบๆจ้ะ
• ความตระหนักอาจจะไม่ได้มาในวัน สองวันค่ะ  แต่ถ้ากระตุ้นบ่อยๆก็มีเพิ่มขึ้นได้....
• มีน้องๆแอบถามอยู่ว่า....."มันมีขายไหม  ไอ้ต้นตระหนักเนี่ย...จะซื้อมาปลูกซะหน่อย  เพราะเห็นบอกว่าให้ปลูกฝังความตระหนัก...และปลูกยากเหลือเกิน..." (ฮาๆๆๆๆไปกับน้องค่ะ)
  

[กฤษณา สำเร็จ (Krisana Sumret)]

ป้าแดง...ยินดีมากมายเช่นกันค่ะ...แต่ต้องหาเวลาแวบมาบันทึกเพราะงานที่ต้องลงมือทำชักจะมากมายตามมาค่ะ(วันนี้พักร้อนค่ะ  เลยพอมีเวลาส่วนตัว)

[กฤษณา สำเร็จ (Krisana Sumret)]

อ้อ...ป้าแดงคะ

• มีอีกเรื่องนึงที่ทำไว้ใน "คุณภาพวิสัญญี" 
  "Clinical Tracer" เขียนยาก....จะเขียนยังไง? (1)
  เผื่อป้าสนใจค่ะ...เอ....จะเอามาเขียนไว้ที่ดียวใน "ฉัน...กับชีวิต"  จะดีไหมน้า....

[กฤษณา สำเร็จ (Krisana Sumret)]

  อ.ลูกหว้า น้องหว้าจ๋า

• ถ้าไม่วัยรุ่นเดี๋ยววันหลังวัยรุ่นอย่างน้องหว้าไม่ให้เดินด้วย...  พี่ละจะเสียใจแย่จ้ะ....
• คิดถึงน้องหว้าเสมอจ้ะ
  

[กฤษณา สำเร็จ (Krisana Sumret)]

พ่อดอกมะลิเพื่อนฉัน

• ดีใจที่ยังได้ยินเสียงใสๆของพ่อฯอยู่...ค่อยหายห่วงหน่อย  เห็นหายไปนานนึกว่าโดนสาวญี่ปุ่นเอาไปหมกป่าซะแล้ว.....
• เครื่องอะไรของพ่อฯนี่มันเอาใจยากจริงเน๊อะ...แต่อย่างว่าแหละ  ใช้งานเค้าไม่ได้หลับได้นอน  คงนึกอยากจะเกบ้าง
• ...วันนี้ฉันพักร้อน  ตอนเช้าพาคุณตาคุณยาย  ไปหาหมอตา  ไปตรวจตาทั้งสองตายาย..(งงไหม)....เสร็จตอนเที่ยงค่ะ  บ่ายนี้ฉันเลยว่างเมาท์กับคุณได้  (ไม่ได้เบียดเบียนเวลาหลวงนา..ไม่ต้องห่วงจ้ะ)
• เรื่องของน้องซูซานนั้น  ฉันบอกให้แล้วเรียบร้อยค่ะ  ....แต่ฉันกำลังลุ้นว่าเธอจะเปิดบันทึกอ่านตอนไหนเพราะวันนี้เธอมีนัดกับหนุ่มจากเชียงใหม่ไปทานข้าวเย็นกัน...ถ้าเธอไม่แวะมาก่อนตอนเย็นนี้....ฉันว่ากว่าเธอจะเห็นบันทึกก็เที่ยงคืนแหละ...ฉันไม่โทรฯบอกเธอเพราะคิดว่าจะลุ้นด้วย...หากวันนี้เธอไม่ alert...พรุ่งนี้ฉันจะโทรฯบอกเธอเองค่ะ  ไม่ต้องห่วง
• เดี๋ยวนี้คุณเปลี่ยนรสนิยม(อาหาร)เป็น..นิยมญี่ปุ่นแล้วเหรอ....ดีเหมือนกัน....เพราะหากคุณอาลัยอาวรณ์อยู่แต่อาหารไทย  มีหวังผอมแย่...ลองหลายๆแบบ  เปลี่ยนรสชาติบ้างก็ดีนะคะ  ..เพิ่มรสชาติให้ชีวิต..
• ....ฉันเพิ่งเริ่มทำงาน(เชิงบริหาร)กับ อ.หมอสมบูรณ์ค่ะ(ยังไม่เห็นคำสั่งเลย)....กำลังเตรียมเอาดาบออกมาเคาะสนิมอย่างที่คุณว่า...สนิมเครอะเลยแหละ....
• คิดถึงคุณเสมอเลย...พ่อหมูอ้วนเพื่อนรัก.....

                                          จากแมงมุมแชร็อท.

[Mitochondria]

อรุณสวัสดิ์จ้าแม่ไม้ดำหอม

• วันนี้ตื่นขึ้นมาพร้อมกับสายฝนตกพรำๆ มองออกไปนอกหน้าต่าง ต้นไม้ข้างห้องยืนสงบนิ่ง ไม่มีวี่แววของสายลมพัดให้ไหวเอน แว่วยินเสียงนกร้องเจื้อยแจ้ว บางครั้งก็แทรกด้วยเสียงของอีกาตัวเขื่อง  อากาศเริ่มเย็นลงพอสมควรแล้วล่ะ ข้างนอกน่าจะสัก 20-23 องศา เรียกได้ว่ากำลังสบายน่าเดินเล่นทีเดียวแหละ
• ตกลง ฉันน่ะเข้าใจ ไม่งงหรอก ก็แม่ไม้ดำหอมอธิบายได้ไม่ซับซ้อนอะไรนี่ .....วันนี้พักร้อน พาคุณตา กะคุณยายไปหาหมอ แล้วหมอก็ตรวจตาทั้งสองข้างของคุณยาย.....ที่แท้คุณตาก็ไปเป็นเพื่อนคุณยายนี่เอง......อิ อิ
• ฉันติดต่อ หนูซานได้แล้วจ้า....ขอบคุณมาก แม่แมงมุมตัวโต
• รสชาติของอาหารนี่เป็นส่วนหนึ่งของคำว่าอร่อยจ้า แต่ฉันนิยมบรรยากาศในการรับประทานซะมากกว่า.....ฉันถึงบอกไงว่า...ฉันไม่ชอบการอยู่คนเดียว ฉันไม่ชอบการทานข้าวคนเดียว.....เมื่อก่อนตอนฉันเข้าไปในเมืองแล้วมองเห็นคนที่นั่งดื่มเบียร์อยู่ข้างทางคนเดียวแล้ว....ฉันรู้สึกสงสารนะ ช่างเป็นชีวิตที่เงียบเหงาเหลือเกิน ไร้แม้แต่เพื่อนที่จะมานั่งร่วมโต๊ะ ตอนนี้ฉันรู้ซึ้งแล้วจ้า.....ชีวิตที่ต้องดื่มเบียร์คนเดียว....มันเหงายิ่งกว่าเหงาอีก.....

 

[กฤษณา สำเร็จ (Krisana Sumret)]

สวัสดีจ้ะ พ่อเพื่อนหมูอ้วน

• ต้องขอโทษมากๆที่เข้ามาคุยด้วยดึกไปหน่อยค่ะ....
• บรรยากาศที่ญี่ปุ่นตามที่คุณเล่ามานั้นกำลังน่าสบายจริงๆนะคะ  คุณบรรยายจนฉันเห็นภาพตามไปด้วย....อยากเห็นภาพถ่ายบ้างจังค่ะ...ไม่ถ่ายรูปมาให้ฉันดูบ้างเหรอ
• ...ฮาๆๆๆ...ฉันละเชื่อคุณเลยแหละ...ฉันเล่าให้คุณงงได้จริงๆค่ะ...สรุปว่าเมื่อวานนี้น่ะฉันพาคุณตากับคุณยายไปตรวจตาทั้งสองคนค่ะ...คุณยายตรวจแล้ว    แต่คุณตาต้องหยอดตาที่ทำให้ม่านตาขยายทำให้ขับรถกลับบ้านเองไม่ได้ก็เลยเลื่อนนัดมาเป็นวันนี้ค่ะ...สรุป..คุณถูกเพราะคุณยายได้ตรวจตาคนเดียวส่วนคุณตามาตรวจวันนี้ค่ะ......  
• ตอนนี้ฉันละสงสารคุณที่นั่งทานข้าวคนเดียว...ทนอีกหน่อยนะจ๊ะ....อีกเดือนกว่าๆก็ได้กลับมาทานข้าวกับแม่สมจิน  พร้อมทั้งลูกหมูน้อย 2 คนแล้ว....อย่านั่งเศร้าอยู่เลยนะ...มาฉันร้องเพลงนันทิดาให้ฟัง..."บ้านของใครของใครก็รักเรือนเขา  บ้านของเราหนอเราก็เฝ้ารักปอง  บ้านฉันมีนกร้อง...ส่งเสียงทองคล้องขัน......"
• ...เอ...ไม่เอา...มันโบๆไปหน่อย  เปลี่ยนเพลงใหม่ดีกว่า...เอาของ Clash Army ดีกว่าเน๊อะ....."เธอจะอยู่กับฉันตลอดไป...   ไม่ว่าอีกนาน...แค่หนายยย...." เพราะไหมจ๊ะ...อิ...อิ...

[Mitochondria]

แม่แมงมุมแชร็อทเพื่อนรัก

• เห็นแม่อยากเห็นภาพประเทศญี่ปุ่น ฉันก็เลยส่งภาพมาให้ดูจ้า ว่าสวยสมใจแม่มั้ย กดได้เลยจ้า
• เห็นมั้ยล่ะว่าฉันไม่งง.....แล้ววันนี้คุณยายจะมาเป็นเพื่อนคุณตามั้ยเนี่ย หรือจะปล่อยให้คุณตามาคนเดียว พอเสร็จธุระตัวเองแล้วก็ทิ้งให้คุณตาไปไหนมาไหนคนเดียว....โถ น่าสงสารคุณตา ที่คุณยายเห็นเป็นดอกไม้ข้างทาง พอได้เด็ดมาดอมดม เสร็จแล้วก็ทิ้งขว้าง.....เอ จะดีใจหรือเสียใจกับคุณตาดีนะ......
• หวังว่าคุณตากับคุณยาย สุขกาย สบายใจดีนะแม่แมงมุมแชร็อท
• ท่าทางแม่แมงมุม คงได้ขึ้นเวทีอยู่เสมอนะ ว่างเว้นจากงานแลกเปลี่ยนความรู้ ก็เป็นการคาราโอเกะ ฉันเห็นแม่ร้องเพลงแล้ว อดนึกถึงแม่แมงมุมแสงรวี เมื่อสักสิบปีที่แล้ว.......คงน่าจะวาดลวดลายบนเวทีได้พอๆกันกะมัง
• ฉันไม่อยากจะบอกเลยว่า....เพลงสมัยใหม่นี่ ฉันไม่ค่อยจะรู้จักหรอก รุ่นพวกนี้ คงต้องถามจากเจ้าน้ำฝน เห็นคุณเธอร้องได้ ร้องดี ร้องเป็นสารพัดเพลงที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน จนบางครั้งฉันก็อดประหลาดใจไม่ได้ว่า เธอไปได้ยินเพลงพวกนี้มาจากไหน.....ของฉันน่ะนิยมเพลงโบราณ.....ออกไปทางหวาน ไม่อึกทึก ครึกโครม เหมือนเพลงสมัยนี้ จะมีเสียงร้อง หรือจะเป็นเพลงบรรเลงก็ได้ จะเป็นแขก จีน ฝรั่ง หรือพี่ไทย ฉันฟังได้หมดจ้า......
• แม่ร้องเพลงบ่อยๆ อย่างนี้ น่าจะออกเทปดูบ้างนะ  เมื่อก่อนน่ะ ฉันกับแม่สมจินเคยออกไปร้องเพลงคู่ในงานแต่งงาน จำได้เลยว่า พอเริ่มร้องแขกก็ทะยอยกันออกจากงาน....ทำเอาเสีย self ไปเลย แหมพิธีกรนี่ช่างเลือกเวลาจริง จะให้ฉันร้องเพลงทั้งที ทำไมเลือกเอาช่วงเวลาหลังจากเสริฟของว่างหลังอาหารก็ไม่รู้......
• เมื่อวานฉันต้องสอนเด็กญี่ปุ่น 2 คน (นักศึกษาปริญญาตรี) ทำแล็บ นึกขำตัวเองเหมือนกัน ฉันน่ะพูดภาษาญี่ปุ่นไม่ได้ เจ้าเด็กสองคนก็พูดภาษาอังกฤษได้พอๆกับมาตรฐานสาวไทยเว้าภาษาปะกิด แม่แมงมุมลองนึกภาพดูว่าจะออกมาเป็นอีท่าไหน ไม่รู้คุยกันยังไง ฉันล่ะเมื่อยมือมากกว่าเมื่อยปากอีก ......ยังไม่จบ วันนี้ต้องมาต่ออีก 1 วันจ้า.......

[กฤษณา สำเร็จ (Krisana Sumret)]

พ่อเพื่อนหมูอ้วนเพื่อนรัก

• ฮาๆๆๆ....ชื่นใจจริงๆ....ฉันทำให้คุณส่งภาพประเทศญี่ปุ่นมาให้ดูจนได้....ฉันละซาบซึ้งมากๆในความพยายามของคุณ...พ่อเพื่อนยาก  ....ส่งมาให้จนฉันละอบอุ่น....และหายเหนื่อยจากงาน....ฮาๆๆๆ...
• ฉันไปหาคุณตาคุณยายทีไร ...ฉันได้ยินแต่คุณยายนินทาคุณตาว่าไม่ช่วย(ไม่เอาใจ)...แต่พอไปตรวจฉันก็เห็นแต่คุณตาไปนั่งเฝ้า  เดินไปจ่ายตังค์  เบิกยา  ถือของให้คุณยาย  ขับรถให้คุณยายตลอด...คุณยายเค้าเป็นคุณนายซะเคยค่ะ...บ่นกันไปแต่ก็จะคอยถามหากันถ้าอีกคนนึงห่างไป...เขารักและดูแลกันดีมากๆค่ะ....คุณตาจะหยอดยาตาให้คุณยายแต่ตาของคุณตานั้น...คุณตาจะหยอดเอง...ดูคุณยายซี่ (อ้าว...รอบนี้คุณจะงงอีกไหมคะเนีย...อิ...อิ.....)...เออ..ลูกเค้าไปไหนหมดเน๊อะ..อิ...อิ...
• ท่านทั้งสองสบายดีค่ะ ขอบคุณค่ะ
• ฉันชอบเพลงของวัยรุ่นและร้องได้ด้วยค่ะเพราะลูกๆเปิดฟัง....ฟังบ่อยๆก็เพราะไปเองค่ะ...ฉันฟังเพลงของ Clash เพราะลูกชายชอบเปิด  ฟังแล้วชอบเลยร้องได้ด้วยค่ะ.....ฉันว่าหากคุณฟังก็คงชอบเหมือนกัน  เป็นเพลงสไตล์คล้าย Scorpions...Rockหวานๆ....ส่วนเพลงสไตล์ที่คุณชอบฉันก็ชอบค่ะ   ชอบฟังเวลานั่งทำงานเงียบๆคนเดียว....มีความสุขดี.....สรุปว่าฉันชอบหลายสไตล์ตามโอกาสและบรรยากาศ  ถ้ามีโอกาสฉันจะร้องให้คุณฟัง....ว่าแต่จะกล้าฟังฉันร้องไหมล่ะคะ...
• ตอนนี้นันทิดาเล่นละครช่อง๓ เรื่อง "กรุงเทพฯราตรี"  มีเพลงเก่าๆมาร้องด้วย ยายกีตาร์เกิดชอบมาก...ฉันเลยมีเพื่อนฟังเพลงของนันทิดาด้วยค่ะเช่น คนเรารักกันยาก...  ฉันเป็นของเธอ...นึกสนุกก็ออกสเต็ปกัน
• ตอนฉันแต่งงานฉันก็ได้ร้องเพลงคู่เหมือนกับคุณเหมือนกัน...แต่ฉันต่างกับคุณตรงที่พอเราร้องเพลงจบแล้วเมื่อเดินไปถ่ายรูปที่โต๊ะ...มีพี่เค้าให้เงินช่วยแต่งงานเพิ่มค่ะ..บอกว่าร้องเพราะ...อิ...อิ...ดีใจจะแย่...นึกอยู่ว่าไปเป็นนักร้องน่าจะรุ่งกว่าพยาบาลแฮะ....(ตอนหลังนี้...ฉันโม้จ้ะ....)
• คุณเก่งจังที่สามารถสอนเด็กญี่ปุ่นได้...ฉันว่าคุณน่ะเก่งมากๆแต่ถ่อมตัวมากกว่าค่ะ....พรุ่งนี้ก็มีสอนอีกใช่ไหมคะ...ดีจริง...คุณจะได้ไม่เหงา
• แล้วคุยกันใหม่พรุ่งนี้นะคะ...นอนหลับฝันดีจ้ะ...เพื่อนรัก

                                       จากแมงมุมแชร็อท.

[Mitochondria]

อรุณสวัสดิ์ แม่แมงมุมแชร็อท เพื่อนรัก

• ฉันดีใจที่แม่แมงมุมชอบภาพประเทศญี่ปุ่น หากแม่แมงมุมชอบ ฉันมีทุกประเทศเลย อยากดูภาพประเทศไหน ส่งเสียงแจ้วๆ บอกมาได้เลยนะแม่
• ฉันอ่านเรื่องราวของคุณตากะคุณยายแล้ว ชักจะเห็นอนาคตตัวเองรำไรๆ คุ้นๆว่าเป็นเรื่องราวคล้ายๆกับของใครสักคนที่รู้จักดี เวลาไปไหนมาไหน ก็ต้องคอยขับรถไปส่ง กลัวว่าจะไม่ปลอดภัย เวลาซื้อของ ก็ต้องคอยถือ คอยหิ้ว กลัวว่าจะหนัก เวลาเดินก็ต้องคอยจูงมือ กลัวว่าจะหลง เวลาอาหารก็ต้องคอยจัดคอยหา กลัวว่าจะหิว แต่ถึงอย่างไร ฉันก็ไม่ยอมล้างจานหรอกนะ....จะบอกให้.....ทำให้ขนาดนี้แล้ว เธอยังบ่นเสมอๆ ว่าฉันไม่เห็นช่วยอะไรเลย.....
• ฉันชอบฟังเพลง ชอบร้องเพลง แม้ว่าจะเสียงฉันจะไม่อำนวยให้เพลงที่ร้องออกมาจะไพเราะมากนัก แต่ฉันก็ชอบร้อง การร้องเพลงจึงไม่ใช่ปัญหาของฉัน เพียงแต่การฟังเพลงที่ฉันร้องมักจะเป็นปัญหาของคนรอบข้างฉันซะมากกว่า การชอบฟังเพลง ทำให้ฉันอดนิยมเครื่องเสียงดีๆ และเป็นความใฝ่ฝันอย่างหนึ่งในชีวิต ที่อยากจะมีเครื่องเสียงดีๆสักเครื่องไว้เป็นของตัวเอง แต่ด้วยราคาที่แสนจะลำบากใจในการซื้อ จนแล้วจนรอด ฉันก็ยังไม่เคยได้ซื้อ ได้แต่เดินเฉียดไปเฉียดมา ยังตัดใจไม่ได้เลยจ้า
• ฉันไม่หวั่นหรอก เรื่องที่จะฟังแม่แมงมุมร้องเพลง เพียงแต่ฉันต้องหาอุปกรณ์ประกอบการฟังเพลงสักอย่างก่อน แม่แมงมุมจะเริ่มร้องแล้วใช่ไหม.....อ้อ....ฉันหาเจอแล้วล่ะ นี่ไงอุปกรณ์ประกอบการฟังเพลง ที่เป็นแท่งเล็กๆ เอาไว้เสียบเข้าไปในหู ช่วยให้ฟังเพลงได้เพราะขึ้น เอาล่ะ หนึ่ง ส่อง ส้าม....ฉันเสียบล่ะ แม่เริ่มร้องได้เลย......
• ฉันเชื่อจ้า ว่าลักษณะของแม่แมงมุม น่าจะอยู่บนเวทีได้รุ่งกว่าการยืนอยู่ข้างเตียงผ่าตัด คอยเอาผ้าชุบยาสลบโป๊ะจมูกคนไข้ (อันนี้ฉันจินตนาการจากภาพในหนังไทย แม้ว่ารู้ของจริงจะไม่ใช่)
• การออกสเต็ป ฉันก็ชอบ ตอนที่ฉันจีบแม่สมจินใหม่ๆ ฉันก็ชวนแม่สมจินแน่แหละมาหัดเรียนลีลาศกันที่ใต้หอพัก โอ๊ยสนุกมากถึงมากที่สุด ยังเป็นความสุขที่อยู่ในความทรงจำฉันไม่รู้ลืม วันเวลาผ่านไปเร็วจริงๆนะ นี่ก็เกือบยี่สิบปีแล้วซิ ภาพความหลังเก่าๆยังคงแจ่มจัด เหมือนเพิ่งผ่านไปเมื่อวานนี้เอง.....
• งานแต่งงานของฉัน จัดขึ้นที่นครสวรรค์ พอเสร็จพิธีการ ก็ไปเลี้ยงฉลองขอบคุณแขก เป็นการจัดงานตอนเที่ยงวัน ไม่ใช่ตอนเย็นเหมือนของใครๆ ตอนฉันแต่งงาน ฉันไม่ได้ร้องเพลง ได้แต่กล่าวขอบคุณแขกเหมือนงานทั่วไป ถ้ารู้ว่าร้องแล้วได้เงินช่วยเพิ่ม ฉันจะร้องไม่หยุดเลย....อิ อิ
• หลังจากนั้นอีก 1 ปี ตอนฉันกลับไปนครสวรรค์อีกรอบ ฉันกะจะพาแม่สมจินไปเลี้ยงฉลองงานครบรอบแต่งงานที่ร้านเดิม แต่คุณพระช่วย....โอ๊ยคงต้องบอกว่าคุณพระก็ช่วยไม่ได้ซะมากกว่า.....ร้านนั้นปิดไปแล้ว.....มีคนเล่าให้ฉันฟังว่า ร้านนั้นจัดงานแต่งงานฉันเป็นงานสุดท้าย หลังจากนั้นก็ปิดไป ทุกครั้งที่พาแม่สมจินกลับไปนครสวรรค์ ฉันก็จะตั้งใจขับรถผ่านร้านนี้ แล้วชี้ให้แม่สมจินดู สถานที่แต่งงานของเราแทน
• แม่แมงมุมอย่าบอกเลยว่า ฉันสอนเด็กญี่ปุ่นเก่ง ฉันล่ะอายตัวเองซะมากกว่า สภาพคงไม่ต่างไปจาก การให้ฝรั่งที่พูดภาษาไทยไม่ได้ มาสอนเด็กไทยที่พูดภาษาปะกิดไม่ได้.....ดูไม่จืดเลย แต่....The show must go on....... อะไรจะเกิด มันก็ต้องเกิด การแสดงยังคงต้องดำเนินต่อไป.....

 

[กฤษณา สำเร็จ (Krisana Sumret)]

พ่อเพื่อนหมูอ้วนเพื่อนรัก

• หากฉันบอกว่าอยากดูภาพประเทศไหน  คุณก็คงทำแบบคล้ายๆภาพประเทศญี่ปุ่นมาให้ฉันดูอีกน่ะแหละ...ดูไม่จืดเอาซะเลย....แบบนั้นฉันฝันเอาก็ได้ย่ะ..ไม่ต้องเดือดร้อนพ่อหร็อกกกก.....
• ฮาๆๆๆๆ...ฉันเองก็เห็นภาพคุณกับแม่สมจินยามแก่แล้วเหมือนกัน...ใครเอาใจใครและเดินตามใครต้อยๆๆๆ...ฮาๆๆๆ......
• คุณหลอกให้ฉันร้องเพลงแต่คุณเอาสำลีอุดหูหรือ...ร้ายกาจจริงๆ  แต่ฉันไม่กลัว....เดี๋ยวฉันจะเอาออกแล้วร้องตะโกนเลย  ดูซี่จะได้ยินไหม...เอ....หรือไอ้ที่คุณบอกมันทำให้เสียงฉันเพราะจริงๆ...งั้นก็เสียบไว้นั่นแหละจ้ะ...
• แหม...น่าเสียดายจังเน๊อะที่"ร้านแห่งความหลัง"นั้นของคุณปิดไปซะแล้ว...แต่ก็ยังอยู่ในความทรงจำเอาไว้ชี้ให้ลูกๆดูได้....ฉันเองก็มีร้านหนึ่งที่ศรีราชาชื่อร้านอาหาร "บ้านและสวน"...ตอนพี่เค้าจีบฉันมักจะพาไปนั่งทานข้าวและฟังเพลง มีนักดนตรีสีไวโอลินด้วย   และตอนเราแต่งงานก็ให้เค้าไปเล่นให้ฟังด้วยหละ...โรแมนติกไหม..ตอนนี้ก็คงเปลี่ยนไปแล้วมั้ง....ฉันไม่ได้ผ่านไปนานแล้ว....
• ....วันนี้สอนเด็กญี่ปุ่นเมื่อยมือและหน้าไหมคะ....
• ....แล้วร้อยลูกปัดได้กี่เส้นล่ะจ๊ะ....ฉันเห็นคุณร้อยเยอะเหลือเกิน....เมื่อไหร่จะร้อยมาให้ฉันสักเส้นล่ะ...เอาเศษๆลูกปัดที่มันเบี้ยวๆก็ได้จ้า...อิ...อิ....
• good night จ้ะ