ฮัจย์...หนึ่งในวิถีแห่งศรัทธา (8) : มัสยิดอัลนาบาวี

หัวใจของมัสยิดอัลนาบาวีคือบริเวณที่เราเรียกว่า "เราเฎาะห์"

มัสยิดอัลนาบาวี หรือที่เราเรียกว่า มัสยิดนบี เป็นมัสยิดที่ท่านศาสดานบีมูฮัมหมัดทรงสร้างไว้ เมื่อตอนที่ย้ายมาจากเมืองเมกกะมาอยู่ที่มะดีนะห์ใหม่ๆ มีความสำคัญเป็นอันดับสองรองจากมัสยิดอัลหะรอมที่เมืองเมกกะ เป็นมัสยิดที่โอ่อ่าอลังการณ์มากกกกก เสามีอยู่ 2,000 กว่าต้น แต่ละต้นตกแต่ง ประดับประดาไปด้วยทอง ดูแล้วตื่นตาตื่นใจมาก ภายในติดแอร์เย็นฉ่ำ มีหลังคาส่วนที่เรียกว่าโดมเป็นรูปลูกปิงปองครึ่งซีกครอบอยู่ 27 โดม เขียนลวดลายสวยงามมาก แต่ละโดมมีพื้นที่ประมาณ 10*10 เมตร หนัก 80 ตัน เลื่อนปิดเปิดด้วยระบบไฟฟ้า ชั้นจอดรถใต้ดินมีสองชั้น จอดได้สี่พันกว่าคัน บนดาดฟ้าจุคนประมาณเก้าหมื่นกว่าคน แต่น่าเสียดายตอนเราไปเขาไม่เปิดโอกาสให้ขึ้นไป ทั้งหมดรวมบริเวณลานด้านนอกจุคนได้เจ็ดแสนกว่าคน

มัสยิดนาบาวี

ถ้าฝนตกหรือแดดออกโดมจะปิด เวลาอากาศดีๆโดมจะถูกเปิด นั่งแล้วโล่งสบาย ตกตอนเย็นพวกเราชอบไปนั่งใต้โดมเพื่อคอยดูเวลาโดมเลื่อนเปิด พื้นภายในเป็นหินอ่อนแต่เขาจะปูพรมเต็มเกือบตลอด ถ้าเป็นวันศุกร์จะมีชาวเมืองมาละหมาดวันศุกร์ด้วย บนลานด้านนอกเขาก็จะปูพรมเต็มพื้นที่เลย ที่นี่สถาปนิกเขาออกแบบได้เนี้ยบมาก ในอาคารไม่เห็นหลอดไฟเลย นอกจากโคมไฟประดับเท่านั้น ช่องแอร์จะหลบอยู่ในเสาทุกต้นดูไม่ออก จะทราบก็ต่อเมื่อเอามือไปอังตรงลวดลายที่ประดับอยู่ที่เสา ภายในมัสยิดมีคูลเลอร์ใส่น้ำเย็นตั้งเป็นจุดๆ

ตรงโดมสีเขียวจะเป็นบริเวณหลุมฝังศพของท่านศาสดา

การเข้าละหมาดที่นี่จะแยกพื้นที่กันระหว่างผู้หญิงผู้ชาย การเข้าเยี่ยมกุโบร์นบีเขาจะเปิดแค่วันละสองรอบ คือตอนเช้าประมาณแปดโมงกับตอนบ่ายประมาณบ่ายสอง เขาจะแบ่งเป็นประเทศๆ พวกตัวใหญ่ๆ เช่นอิหร่าน หรือแถบตะวันตกจะให้อยู่กลุ่มหนึ่ง อัฟริกากลุ่มหนึ่ง โซนเอเชียเช่นอินโดฯ มาเลย์ ไทย จะอยู่กลุ่มหนึ่ง และมีอีกหลายๆกลุ่ม จะมีเจ้าหน้าที่รับผิดชอบแต่ละกลุ่ม ถือป้ายยืนปักหลักอยู่บริเวณหนึ่ง พอได้เวลาพวกเราก็สอดส่ายสายตาหาป้ายกลุ่ม “Bungsa malayu” ซึ่งหมายถึง มาเลย์ ไทย และอินโดนีเซีย ก็จะไปนั่งรวมตัวกัน พอได้เวลาเจ้าหน้าที่ก็พาเข้าเยี่ยม ทิ้งช่วงสักพัก ก็จะมีกลุ่มอื่นตามเข้าไป หมุนเวียนกันเข้าออก เพราะภายในบริเวณหลุมฝังศพจะไม่กว้างพอ ต้องทยอยกันเข้า เราอยู่ในบริเวณนี้ประมาณ 30 นาทีก็ต้องออก กลุ่มใหม่ก็เข้าไปแทน

บริเวณนี้ เป็นจุดที่เบียดเสียดแย่งกันเข้ามากที่สุดจุดหนึ่ง เพื่อให้ได้ใกล้ชิดบริเวณที่เราเรียกว่า “เราเฎาะห์” ให้มากที่สุด เราเฎาะห์คือบริเวณที่อยู่ระหว่างบ้านของท่านนบีครั้งยังมีชีวิตอยู่ กับมิมบัร (แท่นสำหรับนั่งเทศนา) จะอยู่บริเวณด้านหน้าของกุโบร์ บรรยากาศตรงนี้ถ้าใครสุขภาพไม่แข็งแรงพออาจโดนเหยียบได้ง่ายๆ ผู้เขียนเองเลสข้อมือที่ทางการไทยแจก เพื่อใช้เป็นเครื่องหมายว่ามาจากThailand ขาดเพราะโดนเบียด

กิจกรรมที่ทำบริเวณนี้คือการละหมาดและขอดุอาร์(ขอพร)จากอัลเลาะห์(ซบ.)ให้ได้มากและสมบูรณ์ที่สุด

อีกหนึ่งบรรยากาศในมัสยิด