ความรู้และชีวิต
ช่วงนี้ดิฉัน ดิฉันอยู่ร่วมในงานสัมมนาวิชาการระดับชาติด้านอีเลิร์นนิ่ง ปี 2550 หรือ TCU : National e-Learning Conference 2007 ซึ่งจัดขึ้นสอง ณ ศูนย์ประชุมนานาชาติ อิมแพค เมืองทอง ... สิ่งหนึ่งที่รู้สึกชื่นชมงานครั้งนี้ คือ ความตั้งใจของผู้จัด ที่จัดและดำเนินการ รวมทั้งการเชิญผู้เชี่ยวชาญมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้ ซึ่งเป็นการจัดสัมมนาที่ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายในการลงทะเบียน และเป็นที่น่าเสียดายว่า ... ผู้ที่เข้าร่วม conference นั้นบางตา (ในความรู้สึกของตนเอง) และหายไปในช่วงบ่ายค่อนข้างมาก
สิ่งที่ได้และอยากเล่า...
คือ การยืนยันในความเชื่อส่วนของตนที่ไปสอดคล้องกับแนวคิดทางวิชาการ คือ การเรียนรู้ที่ก่อเกิดประโยชน์อย่างยิ่งต่อบุคคลนั้นคือ การเรียนรู้ที่เกิดจาก “การเรียนรู้ซึ่งกันและกัน”...
แม้ว่าบางครั้งการเรียนรู้จะมาจากการผ่านเครื่องมือ (Tools) ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นตำรา คอมพิวเตอร์ สื่อบุคคล แต่นั่นเราจะได้เพียงแค่ ตัวความรู้ที่เป็นข้อมูล (Knowledge) แต่สิ่งที่จะเกิดหรือเกิดน้อย ที่เรารู้กันในนามชื่อว่า “ปัญญา” (Wisdom) นั้น เมื่อไรก็ตามที่คนเราได้มีการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ แล้ว..เมื่อนั้นกระบวนการทางปัญญาของบุคคลนั้นก็จะเกิดขึ้น
และสิ่งสำคัญการเรียนรู้ของบุคคลนั้นไม่ต้องการแยกส่วน หากแต่ควรจะเป็นการเรียนรู้เชื่อมโยงและสอดคล้องตามความเป็นจริงและสามารถนำมาใช้ได้จริง หากแต่เมื่อย้อนกลับมาดูในบ้านเรา สังคมเรา การเรียนรู้เรายังคงเป็นแบบแยกส่วน “วิชาการ” กับ “ชีวิต”... ขาดการเชื่อมโยงกัน
และนี่ก็เป็นสิ่งที่ท้าทายต่อเส้นทาง... การเรียนรู้ของบุคคลที่ดิฉันมองว่า สักวันหนึ่งเราจะก้าวไปถึงแก่นแห่งปรัชญาการเรียนรู้ ที่ก่อเกิดการเรียนรู้จริงๆ...และทุกอย่างหลอมรวมเป็นหนึ่ง ไม่แยกส่วนหากแต่เป็นทั้ง “ตัวความรู้และชีวิต” หลอมรวมเป็นหนึ่ง... เฉกเช่น ดอกเตอร์ทางเกษตรก็สามารถทำนาได้ผลผลิตที่ดีและมีคุณภาพ หรือนักวิชาการทางการสาธารณสุขเป็นผู้มีสุขภาพที่ดีทั้งกายและใจ หรือผู้ทำงานทางด้านสุขภาพจิตเป็นผู้ที่เข้าใจในชีวิตและมีจิตใจที่เบิกบานผ่องใส ต่างๆ เหล่านี้ จะเป็นสิ่งสะท้อนออกมาให้เห็นได้ว่า “ความรู้” ที่บุคคลนั้นมีสามารถนำมาใช้ได้จริง... ไม่ได้ตั้งไว้เป็นเพียงตัว “ความรู้”... นักวิจัยเก่งกาจแค่ไหนหาก “ตนเอง” ไม่สามารถนำมาใช้ได้เองอย่างถ่องแท้... ความเป็นวิชาการนั้นก็ย่อมจะก่อเกิดประโยชน์ที่แท้จริงได้น้อย
ความเห็น (8)
- สวัสดียามเช้าครับ
- ชอบบันทึกนี้มากครับ
- โดยทั่วไป เรายังเห็นแยกส่วนกันอยู่นะครับ แต่ก็มีบ้างนะครับที่ไม่ได้แยกจากกัน
- “ตัวความรู้และชีวิต” หลอมรวมเป็นหนึ่ง...เยี่ยมมากเลยครับ
- ขอบพระคุณมากครับ
Ka-Poomมาขออนุญาตินำข้อความบางตอนไปรวมครับ ขอบคุณมากครับ http://gotoknow.org/blog/mrschuai/117622#
และนี่ก็เป็นสิ่งที่ท้าทายต่อเส้นทาง... การเรียนรู้ของบุคคลที่ดิฉันมองว่า สักวันหนึ่งเราจะก้าวไปถึงแก่นแห่งปรัชญาการเรียนรู้ ที่ก่อเกิดการเรียนรู้จริงๆ...และทุกอย่างหลอมรวมเป็นหนึ่ง ไม่แยกส่วนหากแต่เป็นทั้ง “ตัวความรู้และชีวิต” หลอมรวมเป็นหนึ่ง... .....สิ่งสะท้อนออกมาให้เห็นได้ว่า “ความรู้” ที่บุคคลนั้นมีสามารถนำมาใช้ได้จริง... ไม่ได้ตั้งไว้เป็นเพียงตัว “ความรู้”... นักวิจัยเก่งกาจแค่ไหนหาก “ตนเอง” ไม่สามารถนำมาใช้ได้เองอย่างถ่องแท้... ความเป็นวิชาการนั้นก็ย่อมจะก่อเกิดประโยชน์ที่แท้จริงได้น้อย
ผมเห็นด้วยกับความคิดของอาจารย์ (ผมขออนุญาตเรียกอาจารย์ก็แล้วกันครับ เรียนมาเยอะจัง ) ผมมีเครื่องมือชุดหนึ่ง เกี่ยวข้องกับการนำความรู้ให้ นำไปใช้ประโยชน์ได้จริง
อาจารย์เข้าไปอ่านที่ http://gotoknow.org/blog/expert
หากอาจารย์ประสงค์ที่จะถ่ายทอดความรู้จริงๆ เพื่อนำไปใช้เกิดประโยชน์โดยส่วนรวม เรื่องทุนไม่น่าจะมีปัญหาครับ เครื่องมือที่ผมได้ทำมา เพื่อการนี้โดยเฉพาะครับ การนำความรู้นำไปใช้ให้เกิดประโยชน์อย่างสูงสุด....
เรื่องเกี่ยวกับทุน เราค่อยมาปรึกษากันครับ ทำอย่างไรให้ความรู้ที่เป็นประโยชน์ ให้คงอยู่แก่อนุชนรุ่นหลัง....
สวัสดีค่ะอาจารย์
เห็นด้วยกับอาจารย์มากค่ะที่บอกว่า.....บางครั้งการเรียนรู้จะมาจากการผ่านเครื่องมือ (Tools) ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นตำรา คอมพิวเตอร์ สื่อบุคคล
แต่นั่นเราจะได้เพียงแค่ ตัวความรู้ที่เป็นข้อมูล (Knowledge) แต่สิ่งที่จะเกิดหรือเกิดน้อย ที่เรารู้กันในนามชื่อว่า “ปัญญา” (Wisdom) นั้น เมื่อไรก็ตามที่คนเราได้มีการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ แล้ว..เมื่อนั้นกระบวนการทางปัญญาของบุคคลนั้นก็จะเกิดขึ้น
อ่านแล้วนึกถึง BILL GATES แห่ง MICROSOFT เคยให้สัมภาษณ์ว่าเขาเคยคิดว่า การใช้คอมพิวเตอร์คือทุกสิ่งทุกอย่างจะแก้ปัญหาความยากจนและปัญหาสังคม
จนกระทั่งเขาไปเที่ยวประเทศเอธิโอเปีย จึงรู้ว่าตนเองเข้าใจผิด โลกมีวิธีการแก้ไขปัญหาที่เข้าท่ากว่าอีกหลายวิธี และมีประสิทธิภาพมากกว่า
สมัยไม่นานมานี้ รัฐบาลเรา ให้ทุกโรงเรียนมีคอมพิวเตอร์ไว้สอนเด็ก แต่ปรากฏว่า หลายโรงเรียนไม่มีไฟฟ้าใช้หรือไฟฟ้าดับบ่อยมาก หลายโรงเรียนใช้ไม่เป็น
และถึงใช้เป็นบ้างก็ไม่รู้จะสอนเด็กอย่างไรเพราะไม่มีคู่มือและเนื้อหาของการสอน
แถมบางที เมื่อเสียแล้วก็ไม่รู้จะซ่อมอย่างไร ปัจจุบันคงเป็นเครื่องเล่นเกมส์ของครูและเด็กเป็นส่วนใหญ่นะคะ
สวัสดีครับพี่กระปุ๋ม ขอบคุณสำหรับบันทึกดีๆครับ ผมคิดถึงพี่จัง
- เห็นด้วยอย่างยิ่งกับบทความนี้ครับ
- แต่บางครั้งมีคนแย้งเหมือนกันว่า ในโลกปัจจุบันที่ขาดการเชื่อมต่อระหว่างชีวิตกับสิ่งแวดล้อมอื่นๆ ก็คือ "เทคโนโลยี" นี่แหละ เช่น
- โทรศัพท์ ก่อให้เกิดความห่างเหิน การสัมผัส
- Computer ทำให้ห่างการจากพูดคุย
- ฯลฯ
- แต่สิ่งที่มาพร้อมกับเทคโนโลยีเหล่านี้ กลับเป็นการพยายามเปลี่ยนแปลงธรรมชาติ ซึ่งก็เป็นอีกมุมมองหนึ่งที่น่าสนใจทีเดียว
- อย่างไรก็ตาม การแก้ปัญหา หรือส่งเสริมการเรียนรู้กับชีวิต คงต้องอาศัยการขับเคลื่อนไปพร้อมๆ กันของทุกภาคส่วนในสังคม โดยเฉพาะในด้านการศึกษา ที่เป็นพื้นฐานที่สำคัญของการพัฒนาคน ซึ่งต้องไม่มุ่งเพียงแต่ให้คนเก่ง แต่เพียงอย่างเดียวโดยลืมที่จะสอนการเรียนรู้ชีวิต การเรียนรู้สังคม จนขาดทักษะการใช้ชีวิต และบูรณาการกับการดำเนินชีวิต
ด้วยรัก
สวัสดีครับพี่
มาทักทายและเก็บเกี่ยวความรู้ครับ