สร้างสิ่งแวดล้อมที่ปลอดภัย อย่าจัดวางเฟอร์นิเจอร์มากไป และเกาะเป็นกลุ่ม เลือกสีที่ให้ความสงบทางใจ หลีกเลี่ยงอุปกรณ์ไฟฟ้าที่เป็นอันตราย
สวัสดีค่ะ
แปะก๊วยนี่เขาใช้ใบอย่างเดียวหรือเมล็ดมันด้วยคะ ที่ช่วยรักษาโรคนี้
สวัสดีค่ะ
สารที่สกัดได้จากใบแปะก๊วยค่ะ ไม่ใช่ลูกแปะก๊วย
คนเชื่อกันว่า มีฤทธิ์ต้านอนุมูลอิสระ (Free radical)ในบริเวณตา ป้องกันการ เกิดโรคเบาหวานขึ้นตาได้
เพิ่มการไหลเวียนของโลหิตไปสู่สมอง ปลายมือปลายเท้า
ซึ่งเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เกิดการอุดตันของเส้นเลือดที่ไปเลี้ยงสมอง เพราะเมื่อสมองขาดเลือดไปหล่อเลี้ยง ย่อมเสื่อมสมรรถภาพและฝ่อไปในที่สุด ส่งผลต่อการทำงานและประสิทธิภาพของสมอง ทำให้เกิดการหลงลืมในผู้สูงอายุ หรือโรคความจำเสื่อมที่เรียกว่า อัลไซเมอร์ (Alzheimer disease)
ดังนั้น นอกจากเราจะให้การดูแลผู้ป่วยที่เป็นอัลไซเมอร์แล้ว บางครั้งต้องดูแลผู้ที่ดูแลผู้ป่วยอัลไซเมอร์ด้วยครับ
สวัสดีค่ะ
ใครก็ตามที่เคยดูแลผู้ป่วยอัลไซเมอร์ ก็จะเข้าใจในชีวิตกันดีขึ้นทุกคน ซึ้งจริงๆว่าตนเอง น่าจะต้องมีกรรมมาไม่แพ้กันหรอกค่ะ
แต่ความรัก ความเมตตามีมากกว่าค่ะ ยังไงก็ต้องพยายาบาลดูแลจนถึงที่สุดค่ะ
สวัสดีครับ
ผมสนใจเรื่องการใช้ดนตรีบำบัดน่ะครับ ช่วยขยายความหน่อยครับ
สวัสดีค่ะ
คือสามีของพี่ปริมนั้น ทางคุณหมอที่รักษาได้ ลองใช้ดนตรีและเสียงเพลงมาช่วย ปรากฏว่า ผู้ป่วยจำเพลงบัวขาวได้ และร้องต่อได้จนจบ และเล่นตีระนาดได้บ้างค่ะ
ส่วนเรื่องไพ่ ทางคุณหมอจะให้เรียงไพ่และสับไพ่ เป็นสีๆหลายสี แต่ผู้ป่วยเรียงไพ่ได้ แต่สับไพ่ยังไม่ได้ค่ะ
คิดว่าเรื่องเพลงนี้ เซลล์ประสาทในเรื่องเพลงนี้ ยังใช้การได้อยู่ คงเรียกว่าร่องความจำ Memory traces
พอเสียงเพลงผ่านเข้าไปในร่องความจำนี้ เซลล์ประสาทจะรับรู้ และสามารถส่งสัญญาณเดิมได้ค่ะ
สวัสดีครับ
ป้าผมป่วยไปหาหมอๆบอกว่า เป็นโรคขี้ลืม ดี-เมน-เชีย ไม่ทราบจะโรคเดียวกับโรคนี้ไหมครับ
สวัสดีค่ะ
คือ โรคอัลไซเมอร์จะเริ่มจากปัญหาเรื่องความจำและจะจบลงด้วยการที่สมองถูกทำลายอย่างรุนแรง
อาการแรกเริ่มของโรคอาจจะเป็นอาการขี้หลงขี้ลืมแบบเล็ก ๆ น้อย ๆ ก่อน
จนไปถึงขั้น ดีเมนเชีย คือการสูญเสียความสามารถทั้งทางสังคมและส่วนตัว จนถึงขนาดทำกิจวัตรประจำวันไม่ได้ค่ะ
ความจริงที่น่ากลัว
คาดยอดอัลไซเมอร์ทั่วโลกพุ่ง 4 เท่าในปี 2050
นักวิจัยกล่าวว่าถ้าคิดตามอัตราการป่วยในปัจจุบัน จะพบว่ามีผู้ป่วย 1 คนในประชากรทุก 85 คน และ 43 เปอร์เซ็นต์ของผู้ป่วยจำนวนนี้จะเป็นอัลไซเมอร์ขั้นสุดท้ายที่จำเป็นต้องได้รับการดูแลแบบเนสซิ่งโฮม
สวัสดีค่ะ
ในอายุเท่าๆกัน และการที่ผู้สูงอายุมีกิจกรรมทำอยู่เสมอ ทั้งกิจกรรม เป็นหมู่คณะหรือ ส่วนตัวก็ดี ก็จะเป็นการกระตุ้นในเรื่องของสติปัญญา ดีกว่า คนที่อยู่เฉยๆไปวันๆ
ท่านผู้ใหญ่คงไม่เป็นไรหรอกค่ะ อาจารย์ก็ดูแลท่านหน่อยนะคะสวัสดีครับพี่ sasinanda
ได้ทราบภูมิปัญญาชาวบ้าน ที่ทำให้ความจำดีแม้จะสูงอายุก็ตาม คือก่อนตื่นนอนเมื่อรู้สึกตัวอย่าเพิ่งลืมตาให้นึกทบทวนเรื่องราวสำคัญวันก่อนว่ามีอะไรบ้าง นอนคิดไปก่อนใช้เวลาพอสมควรแล้วจึงลืมตาตื่นขึ้น จะเป็นการฝึกให้ความจำดี ไม่รู้ว่าจริงเท็จประการใด กำลังจะทดลองดูครับ
สวัสดีค่ะ
อาการหลงๆ ลืมๆ อันเนื่องมาจากเลือดไปเลี้ยงสมองไม่เพียงพอในผู้ป่วยสูงอายใช่ใบแปะก๊วยดี
แต่ผลแปะก๊วยที่ใช้เป็นส่วนประกอบในอาหารจีนหลากหลายชนิด ก็คงมีส่วนมีสรรพคุณช่วยบำรุงสมอง ช่วยให้เลือดลมหมุนเวียนได้สะดวก ไม่มากก็น้อยเหมือนกันนะคะ
ใบมีประโยชน์กว่าผลอีกค่ะ
ค่ะ เรื่องนี้ ก็คงเป็นเรื่องของการฝึกสติ การทบทวนความจำ และเรื่องสุขภาพ โดยให้เวลาเลือดลม เดินให้สะดวกทั่วร่างกายก่อนจะลุกขึ้นค่ะ มิฉะนั้น จะเกิดอาการ เวียนศรีษะ หน้ามืดได้ เพราะเลือด ยังวิ่งไปไม่ถึงสมอง
น่าเป็นเรื่องที่ดี ที่เราควรทำเลยค่ะ
สวัสดีค่ะ
ยินดีต้อนรับค่ะหนุ่มช่างคิด ช่างเปิดประเด็น และมีอารมณ์ขันนะคะใช่ค่ะ เรื่องนี้ น่าเศร้า แต่ก็เป็นเรื่องจริงที่กำลังคุกคามชาวโลกผู้สูงอายุอยู่ ปัจจัยหลักก็คือการที่มีจำนวนประชาการสูงอายุเพิ่มมากขึ้น โดยจำนวนผู้ป่วยจะเพิ่มขึ้นมากที่สุดในประชากรภูมิภาคเอเซีย ซึ่งจะมีจำนวนผู้ป่วยอัลไซเมอร์คิดเป็นจำนวน 59 เปอร์เซ็นต์ของผู้ป่วยทั่วโลก ถ้ามีญาติผูใหญ่ ก็ช่วยสังเกตอาการนะคะกรณี สามีของพี่ปริม มีอาการแสดง และลูกเขาเป็นคนบอกแม่ให้พาไปตรวจค่ะ ตอนแรกไม่ยอมไป ตอนหลัง เจอลูกเพื่อนเป็นหมอ สะดวกหน่อย เลยยอมไปค่ะ
กว่าจะเข้าประเด็นผมก็ลอยไปไหนต่อไหนแล้วนะครับ. ญาติที่อายุมากๆ ตอนนี้ก็เห็นจะมีแต่ปู่ครับ. แต่ว่าปู่ท่านดูจะความจำดีกว่าผมอีกครับ. ผู้ป่วย Dementia หรือว่า "ภาวะสมองเสื่อม" มีความชุกสูงขึ้นเรื่อย ๆ ครับ
แต่อย่างไรก็ตาม ในฐานะที่ผมเป็น "นักกิจกรรมบำบัด" เคยทำงานด้านผู้สูงอายุ ผู้ที่มีภาวะสมองเสื่อม จะเกิดอุปสรรคในการดำเนินชีวิตมากน้อยแตกต่างกันไปครับ ส่วนใหญ่เกิดปัญหาหลักจากพยาธิสภาพทางสมอง ที่มีส่วนเกี่ยวข้อง...
แม้ว่า คนใกล้ตัวของเราอาจจะพบกับปัญหาและอาการของภาวะสมองเสื่อมได้มากขึ้น ๆ
สิ่งสำคัญที่สุดคือ "ความเข้าจากญาติ/ผู้ดูแล".. ถือเป็นสิ่งที่จะช่วยสร้างความ เข้าอกเข้าใจ Empathy เข้าถึงหัวใจของผู้ป่วยสมองเสื่อม และยอมรับอย่างไม่มีเงื่อนไขครับ ... หมายถึง ต้องเข้าใจเวลาที่ผู้ป่วยมีสภาพอาการที่แปลก ๆ เช่น หลง ๆ ลืม ๆ จำอะไรไม่ค่อยได้ สูญเสียความจำระยะสั้น.. ทำให้เขาหงุดหงิด รำคาญใจ รวมถึงคนใกล้ตัวก็จะพลอยเกิดปัญหาในการใช้ชีวิตร่วมกันในครอบครัวด้วยครับ..
นอกจากปรับที่ญาติหรือผู้ดูแลแล้ว.. เช่นที่คุณศศินันท์ ได้วิเคราะห์ในเรื่อง "สภาพแวดล้อม" ต้องเน้นการปรับสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อการใช้ชีวิตของผู้ป่วยครับ การจัดวางสิ่งต่าง ๆ อย่างเป็นระบบระเบียบ ไม่เกะกะ จัดวางสิ่งอำนวยความสะดวกที่ใช้อยู่เป็นประจำ ฝึกกระตุ้นให้ผู้ป่วยคุ้นเคยกับสิ่งของเครื่องใช้ที่ใช้เป็นประจำ เช่น หวี แปรงสีฟัน กระจก แป้งทาหน้า ขัน แก้วน้ำ ฯลฯ
ทำไมผมถึงแนะนำให้ผู้ป่วยสมองเสื่อม และญาติ กระตุ้นให้ผู้ป่วยใช้สิ่งจำเป็นพื้นฐานเหล่านี้.. เพราะสิ่งอำนวยความสะดวกง่าย ๆ เหล่านี้ เป็นเครื่องมือสู่ การทำกิจวัตรประจำวัน (Activity of Daily Living หรือ ADL)
ADL จะช่วยให้ผู้ป่วยสมองเสื่อม ได้ฝึกการดูแลตัวเอง ง่าย ๆ ฝึกท่านประจำ ซ้ำ ๆ ค่อยเป็นค่อยไป ไม่ให้ท่านอึดอัด.. ค่อย ๆ ค่อย ๆ จนเกิดความคุ้นเคย และทักษะเดิมที่มีบวกกับประสบการณ์ใหม่ที่ง่าย
"คุณค่าในตัวเอง" ของผู้ป่วย จะเกิดขึ้นได้อย่างมหัศจรรย์ใจครับ... สำหรับในผู้ป่วยระดับที่มีภาวะสมองเสื่อมเล็กน้อย อยากให้ลองนำแนวปฎิบัติจากนักกิจกรรมบำบัดอย่างผม ไปดูแลคนใกล้ตัวครับ ...
ที่สำคัญที่สุดคือ "ทัศนคติที่ดีของผู้ดูแลต่อผู้ป่วยสมองเสื่อมครับ" ... เข้าอกเข้าใจ เข้าถึงหัวใจ และยอมรับอย่างไม่มีเงื่อนไข .. ช่วยให้ผู้ป่วยใช้ศักยภาพที่มีอยู่อย่างเต็มที่ เพื่อเป้าหมายในอิสระในการใช้ชีวิตครับ...
ขอแลกเปลี่ยนประสบการณ์เพียงเท่านี้ก่อนครับ
ขอบพระคุณครับ
ไม่เคยมีคนใกล้ตัวเป็นอัลไซเมอร์ แต่เคยมีพี่สาวที่รักมากเล่าให้ฟังว่า พ่อของเพื่อนเธอเป็นผู้ป่วยอัลไซเมอร์ วัยประมาณ 70 กว่า พี่สาวคนนี้เคยขับรถไปเจอพ่อของเพื่อนเดินท่อม ๆ อยู่ข้างถนนกลางกรุง ก็เลยรีบโทรบอกเพื่อนก็ทราบว่าพ่อออกไปตัดผม แต่ตอนนี้ยังกลับไม่ถึงบ้านเลย พี่สาวคนนี้เลยรีบหาที่จอดรถแล้วลงไปยึดตัวพ่อของเพื่อนไว้พร้อมกับถามไถ่ ปรากฎว่าท่านจำทางกลับบ้านตัวเองไม่ได้ ได้ยินแล้วก็น่าเป็นห่วงนะคะ สำหรับผู้ป่วยโรคไซเมอร์ทุกคน ควรจะต้องได้รับการใส่ใจและดูแลให้มาก ๆ
ย้อนกลับมามองตัวเอง ก็กลัวเหมือนกันว่าอีกหน่อยหากอายุมากขึ้นแล้วมีอาการแบบนี้จะมีสภาพเป็นอย่างไรบ้างนะ? เพราะแค่อายุไม่ถึง 30 ก็มีอาการน่าเป็นห่วงเสียแล้ว เลยกลายเป็นวิตกจริตไปเลย น่าเศร้ามาก ทุกวันนี้ไม่ว่าจะเรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัวก็ต้องมีการทำบันทึกหรือเขียนโน๊ตเตือนความจำไว้ แรก ๆ พี่ ๆ เพื่อน ๆ ก็ขำ แต่พอเห็นอาการหลงลืมของต้อมที่มีมากขึ้น ๆ ก็ชักจะเป็นห่วงว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่นำมาล้อเล่นเสียแล้ว TT_TT
สวัสดีค่ะ คุณศศินันท์
คนเป็นอัลไซเมอร์จะมีทางหายขาดไหมค่ะคุณตาหนูก็เริ่มเป็นเหมือนกันค่ะ
ดิฉันมีคุณตา ตอนนี้มีอายุ 92 ปี แล้ว ต้องคอยดูแลกันเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ ขยับตัวไม่ได้ จำใครไม่ได้เลยขนาดไปดุแลกันทุกวันยังไม่รู้เลยว่าเป็น ใคร ชื่ออะไร แต่คุณตายังโชคดีที่มีญาติพี่น้องคอยดูแล ถ้าเป็นโรคนี้แล้ว ไม่มีใครดูคงจะลำบากเหมือนกัน ในอนาคตข้างหน้าดิฉันว่าคงจะมีคนเป็นมากขึ้นกว่าปัจจุบันแน่นนอนค่ะ
Joy 
สวัสดีค่ะ
การวิจัยถึงผลดี ผลเสีย ของแปะก๊วย ยังไม่เป็นที่ยอมรับกันในวงการ เพราะอาจจะยังไม่ถูกหลักวิชาวิจัย เท่านั้นค่ะ
แต่คนก็มีความเชื่อมานานว่า แปะก๊วยจะช่วยได้มาก ไม่น่าเสียหายอะไรที่จะทานค่ะสวัสดีค่ะ
คุณบ่าววีร์บอกว่า
คุณย่าของลูก ตอนนี้ อายุ 95 ก็ปกติ มีพูดแล้ว พูดอีกบ้าง แต่ความจำยังดี
กรณี คุณพ่อคุณแม่เพื่อน ที่เป็นทั้งคู่นี่ ค่อนข้างแปลกใจ คุณพ่อเป็นก่อน คุณแม่เป็นตามค่ะ
สวัสดีค่ะ
ขอบคุณที่เข้ามาให้ความคิดต่อยอดอย่างเป็นประโยชน์ที่สุดค่ะ
ในฐานะที่เป็น "นักกิจกรรมบำบัด" เคยทำงานด้านผู้สูงอายุ ผู้ที่มีภาวะสมองเสื่อมมาก่อน
ตัวดิฉันเอง ไม่เคยมีประสบการณ์ใกล้ชิดกับผู้ป่วยอัลไซเมอร์เลยค่ะ เพราะญาติๆ ผู้ใหญ่ไม่มีใครเป็น
แต่คุณพ่อคุณแม่เพื่อนสนิทเป็นโรคนี้ทั้งคู่ โดยคุณพ่อเป็นก่อนหลายปี และเสียชีวิตแล้ว ส่วนคุณแม่ เพิ่งเป็นมา3-4ปีแล้ว
สิ่งที่แปลกคือทั้งคุณพ่อ คุณแม่เพื่อน ไม่มีใครในครอบครัวเป็นมาก่อนเลย เพิ่งจะมาเป็น และเป็นทั้งคู่เสียด้วย แต่โชคดี ลูกๆดูแลดีมากค่ะ และไม่มีความกดดันเบื่อหน่ายอะไร ทำเหมือนปกติค่ะ
และที่ดิฉันรู้สึกสะเทือนใจคือ สามีพี่ปริม ผู้บังคับบัญชาเก่า เป็นโรคนี้มา 7 ปีแล้ว มีอาการทางสมอง ถึงกับชัก และต้องผ่าดัด 2 ครั้ง แล้ว ทางพี่ปริม ดูแลดีมาก ด้วยความเต็มใจอย่างไม่มีเงื่อนไขค่ะ ด้วยความรักและเข้าใจ
ในสายตาของทุกคนที่รู้จัก พี่ปริม เป็นคนดีมากๆ เสียสละเพื่อลูกและสามีมาตลอด ชีวิตมีทั้งสุขและทุกข์บ้างเล็กๆ
แต่ทุกข์ครั้งนี้ เป็นทุกข์ครั้งใหญ่ของเธอค่ะ และคงอีกนาน กว่า จะสิ้นสุด แต่เธอเป็นคนที่มีพื้นฐานจิตใจดีมาก ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชตาค่ะ แต่ก่อนดิฉันเคยไปรับเธอไปวัดหลายครั้ง แต่หลายปีมานี่ ไม่มีเวลาได้ไปเลย แต่เธอ ก็เข้าถึงสัจธรรมของชีวิตด้วยตัวของเธอเอง อย่างแท้จริงค่ะ
ดิฉันได้ศึกษาทางธรรมะมาพอควร เชื่อมั่นค่ะ ว่าทุกชีวิต มิได้มีเพียงชีวิตนี้ แต่ทุกชีวิต มีชาติอดีต กรรมดีกรรมชั่ว ทำมามาก ซึ่งย่อมให้ผล ตรงตามเหตุทุกประการ
แม้ว่าผลอาจไม่เกิดขึ้นพร้อมกันทุกสิ่งทุกอย่าง และอาจไม่เรียงลำดับตามเหตุที่ได้กระทำแล้วก็ตาม แต่ผลทั้งหลายย่อมเกิดแน่
แต่เธอก็ยังโชคดี ที่ได้แพทย์ผู้เชี่ยวชาญ 2 ท่านเมตตาดูแล รักษาอยู่ค่ะเรียน ท่านอาจารย์ sasinada
สวัสดีครับ พี่ศศินันท์
บันทึกนี้พิสูจน์ความรักของคนสองคนที่เฝ้าดูแลกันได้อย่างน่าประทับใจ .. ในความโชคร้ายของคนป่วยไข้ ชีวิตก็ใช่เลวร้ายไปเสียทั้งหมด เพราะยังมี "คนของความรัก" ดูแลอย่างใกล้ชิด
ผมประทับใจเรื่องที่เล่ามาก โดยเฉพาะหัวจิตหัวใจของคนที่เฝ้าดูแลเพื่อนชีวิตอย่างไม่รู้สึกสิ้นหวัง หรือแม้แต่ตัดช่องน้อยแต่พอตัวหลบเร้นออกไปจากห้วงทุกข์ของใครสักคน
ตอนนี้ที่บ้านผม, พ่อในวัย 74 ปียังขับรถยนต์ทางไกล แต่ทุกครั้งท่านจะต้องให้แม่นั่งไปเป็นเพื่อนเสมอ
และดูเหมือนการที่มีแม่นั่งไปด้วย... ท่านจะมีความสุขอย่างมากมายก่ายกองเลยทีเดียว
บันทึกอาจจะดูเป็นวิชาการอยู่บ้าง แต่ผมประทับใจเรื่องเล่าอันเป็น "นากฏกรรมชีวิต" ..ของคนสองคนมากกว่า
อย่างน้อย ...ก็รับรู้ว่า "มนุษย์ไม่ได้เกิดมาเพียงเพื่อจะพ่ายแพ้.."
....
ขอบพระคุณครับ
สวัสดีค่ะ
ขอบคุณที่มาร่วมแสดงความคิดเห็นค่ะ คุณ พิเชษฐ์พล ไทยประสงค์
บอกว่า
สวัสดีค่ะ 
ดีใจที่แวะเข้ามาให้ความเห็นค่ะ
น้องเล่าว่า
เคยอ่านพบว่า ความจำและข้อมูล เกิดจากการส่งสัญญาณผ่านเซลล์ประสาทไปสู่สมอง แต่พอเราอายุมากขึ้น เซลล์ประสาทจะมีขนาดเล็กลงและจำนวนน้อยลง ทำให้การทำงานของสมองลดลงบ้าง ทำให้เรารู้สึกขี้ลืมกว่าเดิค่ะ
อ่านแล้วได้ข้อคิดหลายเรื่องครับ...
นอกจากการดูแลคนป่วยแล้วเราต้องดูแลตัวเองด้วย โดยเฉพาะเรื่องของจิตใจของเรา และธรรมะก็เป็นทางออกที่ดีของเรื่องนี้จริง ๆ ครับ...
ขอบคุณครับ...
สวัสดีค่ะกฤษณา
คุณกฤษณา นอกว่าคุณตาก็เริ่มเป็นเหมือนกัน จะหายขาดไหม
ข้อนี้ คงต้องให้คุณหมอเป็นผู้วินิจฉัยค่ะ
แต่ที่เล่ามาทั้งหมดนี่ แต่ละท่านจะเป็นนานมาก หลายปีทีเดียว อาการมากน้อยต่างกัน เท่าที่ไปเยี่ยมมา 4-5 รายแล้ว บางท่าน ก็เสียชีวิตไปแล้วค่ะ
แต่ ทุกคนก็ต้องตาย ไม่ช้าก้เร็ว นะคะ อย่ากังวลดีกว่า ทำวันนี้ให้ดีที่สุด รักคุณตาให้มากๆ หมั่นไปเยี่ยมท่าน ใกล้ชิดท่านให้มากๆนะคะ
คุณดาวเรืองเล่าว่า
มีคุณตา ตอนนี้มีอายุ 92 ปี แล้ว ต้องคอยดูแลกันเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ ขยับตัวไม่ได้ จำใครไม่ได้เลยขนาดไปดุแลกันทุกวันยังไม่รู้เลยว่าเป็น ใคร ชื่ออะไรคนป่วยโรคนี้ ความสำคัญคงอยู่ที่การดูแลใกล้ชิด คุณตาโชคดีที่มีคนดูแลใกล้ชิด
ซึ่งเท่าที่เห็นมาคุณหมอจะแนะนำให้ ผู้ดูแลเตรียมตัว เตรียมใจกับการเปลี่ยนแปลงของอารมณ์ที่มีขึ้นลงบ่อยๆ
แต่ถ้า ท่านเป็นบุคคลที่เรารักอย่างคุณตานี้แล้ว เราก็ไม่หงุดหงิดหรอกนะคะ ถ้ามี ก็คงน้อยมากค่ะ
สวัสดีค่ะ
ดีใจที่อาจารย์มาเยี่ยมค่ะ ที่อาจารย์บอกว่า ท่านผู้ใหญ่ทั้งสอง นอนอยู่โรงพยาบาลตลอด ไม่ทราบว่า เป็นอะไรคะ ถ้า เป็นโรคนี้ ก็ค่อยยังชั่ว มีคนคอยดูแลนะคะเพราะที่โรงพยาบาลอยู่ใกล้ชิดแพทย์ ซึ่งจะมีการวางแผนการรักษาอย่างเนิ่นๆ และคอยดูแลอาการตลอด
แต่คนสูงอายุมากๆ ถึงไม่ได้เป็นอะไร ก็คงอยู่คนเดียวไม่ได้ค่ะ เพราะความจำและการช่วยเหลือตัวเอง ก็เริ่มมีปัญหาแล้วค่ะ
สวัสดีค่ะ
เรื่องนี้อาจดูหนักไปหน่อย แต่ก็เป็นเรื่องจริงที่เราควรต้องศึกษากันไว้บ้าง สำหรับคนในครอบครัว และ อาจจะเป็นตัวเองบ้างก็ได้ค่ะ และดิฉัน ก็เห็นอาการของโรคจากท่านผู้ใหญ่หลายๆท่านด้วยตาตัวเอง มาหลายปี
คนป่วยกับคนพยาบาล ดูเหมือน คล้ายๆกับว่า จะถูกลงโทษเหมือนๆกัน
ทางออก น่าจะเป็นว่า
สังคมที่มีผู้ป่วยนี้ น่าจะรวมตัวกัน ช่วยเหลือกัน หรือจัดตั้ง สถานที่ให้ผู้ป่วยรวมตัวกัน จะได้มีสังคมกัน ช่วยเหลือกัน มีกิจกรรมร่วมกัน ไม่รู้สึกอ้างว้างจนเกินไปค่ะ
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำดี ๆ ค่ะ จะนำไปปฏิบัติ ^_^
คงเพราะเป็นคนที่ทานยานอนหลับติดต่อกันมาเป็นระยะเวลานานเกือบสิบ ๆ ปี จึงส่งผลต่อระบบประสาทบางส่วน ซึ่งมีเพื่อน ๆ ที่เป็นพยาบาล และอาจารย์ของเพื่อนได้ให้คำแนะนำ แต่ ณ ตอนนั้นด้วยความที่เป็นเด็กเลยไม่ค่อยสนใจจะทำตาม เพราะถ้าไม่ทานก็จะนอนไม่หลับ เวลานอนและกิจกรรมของต้อมสวนทางกับคนอื่นน่ะค่ะ เลยพยายามแก้ไขด้วยตนเองในวิธีที่ผิดมาโดยตลอด จนกระทั่งวันหนึ่งรู้สึกอาการชักจะมากไปเลยต้องหยุดไปโดยปริยายแต่ก็สายไปเสียแล้วค่ะ
รู้สึกแย่เหมือนกันที่ตื่นขึ้นมาวันหนึ่งแล้วราวกับช่วงชีวิตหนึ่ง ๆ ที่เคยดำเนินมานั้นหายไป จำไม่ได้ แต่ก็ตั้งสติและพยายามแก้ไข
พี่ ๆ แนะนำให้ทานแป๊ะก๊วย และให้ฝึกคิด ฝึกทำกิจกรรมหลายอย่างที่ช่วยในการฝึกสมอง ตลอดจนให้ฝึกทำสมาธิน่ะค่ะ ก็ปฏิบัติอยู่
สวัสดีค่ะ
คุณต้อมคะ
ยังไม่ช้าไปที่จะรีบปฏิบัติตัวใหม่ค่ะ โดยการนำเทปหรือนำหนังสือธรรมะมาอ่าน มาฟัง ทำใจให้ใสๆ สงบๆ เบาๆ สบายๆ มีงาน มีกิจกรรมทำสม่ำเสมอ รักษาสุขภาพให้แข็งแรงตามที่แพทย์แนะนำ เช่น ไม่สูบบุหรี่ อย่าปล่อยให้อ้วน เพราะอาจจะทำให้ระดับไขมันสูง และอย่าทานยานอนหลับโดยไม่จำเป็น เป็นต้น
สำหรับการทำสมาธิ ฝึกจิต ควรตัองไปหาพระหรือวัดที่ศรัทธา แนะนำวิธีการที่ถูกต้องให้นะคะ สำหรับพี่เอง พี่มีวัด มีหลวงพ่อ มีวิธีการที่ศรัทธา และถูกจริตของตัวเองค่ะ
การฝึกสมาธิ จะช่วยดึงใจที่ซัดส่ายไปตามอารมณ์ต่างๆ ให้กลับเข้ามาสู่ภายในตัวเอง เมื่อใจเราหยุดนิ่ง สงบระงับ กิเลสทั้งหลาย คือ โลภะ โทสะ โมหะ ก็จะเบาบางลงมาก มีความสุขขึ้น เกิดปัญญาในการดำเนินชีวิตที่ถูกต้องต่อไปค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณพี่ศศินันท์ ..
เคยได้ยินเกี่ยวกับการบำบัดด้วยศิลปะด้วย เค้าทำกันยังไงเหรอคะ
คุณดาวเรืองบอกว่า
อีก 10 ปีอาจจะจะมีผู้ป่วยโรคสมองฝ่อ มากกว่านี้มากเลยน่าจะให้มีการให้ความรู้และเตรียมพร้อมไว้ จะดีกว่าเพราะไม่ทราบว่า จะเกิดกับครอบครัวเรา หรือไม่
ค่ะ คงจะเป็นหนึ่งใน หลายๆโรค ที่ คุกคามคนไทยอยู่นะคะ เพราะ ปัจจัยหลักก็คือการที่มีจำนวนประชาการสูงอายุเพิ่มมากขึ้น โดยจำนวนผู้ป่วยจะเพิ่มขึ้นมากที่สุดในประชากรภูมิภาคเอเซีย
นอกจากนี้ ก็มีโรคหัวใจ มะเร็ง เบาหวาน ธัยรอยด์ ข้ออักเสบ ภูมิแพ้เป็นต้นค่ะ
เช้า ๆ จะเปิดซีดีธรรมะ เสียงสวดมนต์ หรือไม่ก็ฟังเพลงบรรเลงเบา ๆ ที่มีไว้สำหรับคลายเครียด แต่พอทุกคนมาทำงานก็ร้องกันลั่น ให้เปลี่ยนแผ่นทีเถอะ TT_TT
หนังสือธรรมะ อ่านประจำค่ะ เพราะมีพี่ ๆ ใจดี ส่งมาให้อ่านอยู่เรื่อย ๆ
ขอบคุณนะคะ สำหรับคำแนะนำดี ๆ
สวัสดีค่ะ
ตอนนี้ รู้สึกดี โปร่ง โล่ง สบายขึ้นใช่ไหมคะ หลังจากทำใจนิ่งๆ ไม่ส่ายไปมาอยู่พอควรคนเราต้องละวางบ้าง อย่าไปแบกอะไรต่ออะไร มากเกินไป ตลอดเวลาค่ะ
สำหรับเรื่องการใช้ศิลปะเข้าช่วยบำบัด น่าจะเป็นอย่างนี้ค่ะ ศิลปะบำบัด หรือ Art Therapyศิลปะเป็นศาสตร์ที่ช่วยในการบำบัด รักษาโรค รวมทั้งยังช่วยให้คนมีพฤติกรรมที่ไม่ดี กลับกลายเป็นคนมีพฤติกรรมดีขึ้นได้โดยนัยสำคัญของเรื่องนี้คือ การนำเอาศิลปะ เช่นการวาด การปั้น เป็นต้น มาช่วยทำให้อารมณ์ดีขึ้นยามตกอยู่ในอาการก้าวร้าวหรืออารมณ์หดหู่
สำหรับสามีของพี่ปริม ใช้ดนตรีบำบัดค่ะ ได้ผลเป็นที่น่าพอใจ เพราะเป็นคนชอบดนตรีและชอบร้องเพลง สามาiถต่อเพลง บัวขาวได้ จนจบค่ะ ตอนนี้ กำลังหัดตีระนาดอยู่ค่ะ
ได้ทราบมาว่า การนำดนตรีมาใช้ในการรักษาโรคได้เกิดขึ้นประมาณ 5,000 ปีมาแล้วค่ะดนตรีบำบัดได้พัฒนาจากตำนานกลายเป็นเรื่องวิทยาศาสตร์มากขึ้น โดยนำดนตรีมาใช้ร่วมกับการรักษาทางการแพทย์ ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองได้มีการจัดตั้งสมาคมดนตรีบำบัดเป็นครั้งแรกที่ประเทศอเมริกา ปัจจุบันมหาวิทยาลัยหลายแห่งมีหลักสูตรดนตรีบำบัด และขยายความรู้ไปยังประเทศต่างๆ ทั่วโลกค่ะ
นี่คือสิ่งที่เป็นความรู้สึกแท้จริงที่อยากจะเขียน แต่เขียนไม่ค่อยออก มันตื้นตันใจมาก
สวัสดีค่ะ
คุณกฤษณาบอกว่า ดิฉันสงสัยค่ะ มีครอบครัวหนึ่งเป็นทั้งสามี และภรรยา เป็นโรคเดียวกันนี้เลยค่ะ ดิฉันเห็นว่า น่าจะเป็นเหตุบังเอิญมากกว่าค่ะ เพราะถ้าหมายถึงคู่คุณพ่อคุณแม่เพื่อนที่ดิฉันเล่า ทั้งคู่ ไม่มีพันธุกรรมมาก่อนเลยค่ะพอดีคุณแม่ ก็เป็นแม่บ้านธรรมดาที่ ไม่ค่อยได้ทำอะไรมากนัก อยู่บ้านเป็นส่วนใหญ่ สมองจึงไม่ค่อยได้รับการกระตุ้นมากนัก สติปัญญาไม่ได้รับการกระตุ้นให้ตื่นตัว จึงมีอาการหลงลืมมากขึ้นๆ และลามมาถึงโรคสมองฝ่อ ในที่สุดค่ะสวัสดีครับ
เท่าที่อ่านดู comment ก็เป็นกันเยอะจริง ๆ ครับ เป็นโรคที่คนเป็นไม่ทุกข์ แต่คนไม่เป็นนี่เหละทุกข์ทรมานสาหัส ต้องนับถือความรักความอดทนของคนรอบข้างจริง ๆ ครับ
ผมเห็นคุณแม่ท่านหนึ่งที่สนิทกัน มีลูก 2 คน จนตอนนี้ทั้งสองคนอายุ 40 แล้ว แต่พิการทางสมองตั้งแต่เด็กทั้งคู่ อายุ 40 ปี แต่เหมือนเด็กอายุ 3 ขวบ ต้องเลี้ยงดู กันมานาน 40 ปีแล้ว ผมเห็นถึงความอดทน ความรักของแม่ ที่เด่นชัดมาก แล้วก็ไม่รู้อีกสักกี่ปี
" พี่ปริม ทำใจได้ ต่อการเจ็บป่วยของคู่ชีวิต ไม่สิ้นหวัง ไม่ตีโพย ตีพาย ไม่ทอดทิ้ง และพยายามทุกวิถีทางที่จะฟื้นฟูผู้ป่วยให้มีคุณภาพชีวิตที่ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ในช่วงชีวิตที่เหลืออยู่ "
เป็นเรื่องที่น่าชื่นชม อีกเรื่องหนึ่งที่ผมได้สัมผัส เรื่องหนึ่งทีเดียวครับ
สวัสดีค่ะ
ถ้าเป็นอย่างนี้ คงต้องฟังที่บ้านแล้วละค่ะ หรือ มีหูฟังส่วนตัวค่ะเราสามารถฝึกสมาธิได้ ในทุกอิริยาบทค่ะ เวลาทำงานเราก็จะมีสติสมาธิ อยู่กับงานตรงหน้า ทำงานได้ผลดีมากๆค่ะ รับรองสวัสดีค่ะ
อยากเข้ามาบอกว่า แปะก๊วยช่วยมากค่ะ ดีจริงๆ ทานได้ ไม่เสียหาย
อีกนานค่ะ กว่าจะแก่ขนาดนั้น
แต่จะถามพี่ปริมให้ เขาเล่าให้ฟังแล้ว ไม่ได้จำว่าชื่อศูนย์อะไร เผื่อเป็นประโยชน์สำหรับคนอื่นๆ
ชื่อแพทย์ที่รักษา 2 ท่าน สนใจไหมคะ ท่านเก่งมากนะ อยู่โรงพยาบาลจุฬา ระดับศาสตราจารย์เลยเป็นแพทย์ทางอายุรกรรมประสาทท่านหนึ่งกับแพทย์ทางผ่าตัดสมองอีกท่านหนึ่ง เขามี 2 หมอค่ะ
และcommentว่า
โรคนี้ แม้รักษาไม่ได้ แต่ชลอได้นะคะ
ได้อ่านพบว่า ทางการแพทย์ ก็พยายามหาทางรักษาโรคนี้อยู่ เช่นการใช้ยาลดการอักเสบในสมองของคนไข้ หรือยาที่ใช้รักษาโรคพาร์กินสัน ก็อาจช่วยได้
สวัสดีค่ะ
บันทึกนี้ อ่านแล้วประทับใจคุณปริมและญาติๆที่ดูแลผู้ป่วยมากค่ะ คงต้องอดทนด้วยความรักจริงๆนะคะ
น่าจะมีการรักษาที่ดีกว่านี้จัง
ขอบคุณที่ชมค่ะ
การอยู่ร่วมกับคนเป็นอัลไซเมอร์ หัวใจคือ การบริบาล การช่วยดูแล อยู่เป็นเพื่อน ผู้ป่วยตลอดเวลา มุ่งไปที่ว่า ผู้ป่วยพอทำอะไรได้บ้าง และพยายามสร้าง ส่งเสริม ให้ผู้ป่วยได้มีกิจกรรมกระตุ้นความจำ และเสริมสร้างสติปัญญาค่ะสวัสดีค่ะ
เรื่อง Nursery สำหรับผูป่วยที่เคยพาไป ไปถามมาแล้วค่ะ อยู่แถวถนนหมู่บ้านสี่ไชยทอง แจ้งวัฒนะ กับแถวลาดพร้าวค่ะ
สวัสดีค่ะ
ดิฉันเคยเห็นคุณปู่เพื่อนเป็นโรคนี้ แต่ซึมเศร้า ทำอะไรไม่ค่อยได้ ทายยาอะไรไมทราบ นอนส่วนใหญ่ค่ะ ดูน่าสงสารท่านมาก โรคนี้ จะเหี่ยวเฉาไปทีละน้อยๆ น่ากลัวจังค่ะ
สวัสดีค่ะ
คงจะเป็นที่สารเคมีในสมอง เสียความสมดุลย์ไป ตามที่ทราบมา เลยมีอาการซึมเศร้า บางคนก็ร้องไห้ด้วยค่ะ ต้องค่อยๆปลอบโยนให้ความมั่นใจค่ะ ขอบคุณครับ :-).สวัสดีครับ
ทำไงถึงจะทราบว่า ใครเป็นโรคนี้ล่ะครับ แต่เนิ่นๆ ที่เล่ามานี่ ไม่เห็นบอกประเด็นนี้เลย เพราะคนในครอบครัวน่าจะสังเกตได้ก่อนใครนะครับ
สวัสดีค่ะ
พี่ศศินันท์ครับ
ผมเห็นด้วยกับหลายท่านที่บอกเล่าในทำนองที่ว่า คนป่วยเป็นทุกข์ก็จริง และคนดูแลคนป่วยอาจเป็นทุกข์ "ปวดใจ" มากกว่า และถ้าภูมิต้านทานทางจิตใจและบริบทของความรักส่งไม่ถึงกัน มีหวังคนดูแลจะป่วยใจไปด้วยอย่างไม่ยากเย็น
การที่คนสองคนเกาะกุมมือเดินฝ่าข้ามอุปสรรคอะไรสักอย่างในแบบของการ "ร่วมด้วยช่วยกัน" ผมถือว่าอุปสรรคอันใหญ่หลวงแค่ไหนก็ไม่น่าหวาดวิตก เพราะอย่างน้อยก็ยืนยันได้ว่าเราไม่ได้เผชิญต่อสิ่งนั้นอย่างเดียวดาย
แต่กรณีที่คนรักอีกคนที่เราเกาะกุมมือเขามาด้วยนั้น ไม่สามารถรับรู้ หรือช่วยเหลือ, หรือแม้แต่แบ่งเบาอะไรเราได้นัก ผมถือว่ากรณีเช่นนี้หน่วงหนักเป็นพิเศษ หัวจิตหัวใจของใครนั้นจึงยิ่งใหญ่ควรค่าต่อการคาราวะเป็นที่สุด และการยังเกาะกุมมือเดินมาอย่างช้า ๆ โดยไม่คิดที่จะปล่อยเลยไว้ตามเส้นทางนั้น ต้องถือได้ว่าเป็นการเดินทางแห่งชีวิตอันแท้จริง และนั่นคือการยืนยันอันสำคัญว่าอานุภาพแห่งความรักยิ่งใหญ่เสมอ และเราเองก็ต้องไม่สูญเสียศรัทธาต่อการมีชีวิตอยู่ ... บางห้วงเวลาเช่นนั้น จึงอาจดูเหมือนใครคนหนึ่งกำลังเผชิญบางอย่างอยู่อย่างเดียวดายได้เหมือนกัน ...
ผมวกกลับมาเพียงเพื่อต้องการแสดงความคาราวะต่อหัวจิตหัวใจอันยิ่งใหญ่ของผู้หญิงท่านหนึ่งในบันทึกนี้..
....
อานุภาพแห่งรัก
แน่นหนักราวภูผาใหญ่
แม้นความตายพรากกายสลายไป
แต่ความรักยังอยู่ได้ชั่วนิรันดร์ .
ส่งความ คารวะ และกำลังใจให้ คุณ พี่ปริม ด้วยนะคะ
และขอบคุณ เรื่องเล่าดี ๆ และข้อความเห็นต่อยอด
ทั้งที่เป็นเรื่อง เศร้า และหนักหนา สาหัส
แต่เต็มไปด้วยความรัก ความชื่นชม และปรารถนาดี
ในขณะเดียวกัน ก็ เป็นบทเรียนดีๆ ให้กับผู้อ่าน นะคะ
ขอบคุณคุณ sasinanda
สำหรับบันทึกเกี่ยวกับกรณี Alshiemer
ในปัจจุบันการฟื้นฟูสมรรถภาพผู้ป่วยกลุ่มนี้ ต้องการผู้เชี่ยวชาญหลายๆด้าน
กิจกรรมบำบัด เป็นเพียงวิชาชีพหนึ่งที่อยู่ในทีม
แต่ทีมการฟื้นฟูสมรรถภาพนั้นก็มีหลายรูปแบบ ขึ้นอยู่กับ ปัญหาในการดำเนินชีวิตในปัจจุบันที่เร่งด่วยต่อการเปลี่ยนแปลง
เช่น ปัญหาเรื่องความจำและการรับรู้ ทีมทางการแพทย์ก็ต้องให้การฟื้นฟูสมรรถภาพการรับรู้และความรู้ความเข้าใจ หรือ Perceptual-cognitive rehabilitation
อย่างไรก็ตาม "ความรักและความห่วงใย" ที่พอเหมาะ ไม่ดูแลมากจนเกินไปจนทำให้ผู้ป่วยขาดอิสระในการพัฒนาทักษะชีวิตด้วยตนเอง
อานุภาพแห่งรัก
แน่นหนักราวภูผาใหญ่
แม้นความตายพรากกายสลายไป
แต่ความรักยังอยู่ได้ชั่วนิรันดร์ .
คุณพนัสเป็นคนมีจิตใจอ่อนโยนเมตตาต่อผู้อื่นมากความรู้สึกชนิดนี้ สมาชิกทุกคนใน G2K ซาบซึ้งกันเป็นอย่างดีค่ะ
คุณเป็นคนที่เอื้ออาทร และแคร์ต่อความรู้สึกคนอื่นเสมอค่ะพี่ปริมเป็นพี่สาวร่วมโลกที่ดิฉันรักมากมานานแล้ว
เห็นความสุข ความทุกข์ในครอบครัวเธอมาตลอด เธอเป็นคนมีญาติมาก สามีก็มาจากครอบครัวใหญ่ มีคนให้กำลังใจมากมาย
และนี่เอง อาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เธอมีกำลังใจ ยืนหยัดต่อสู้อย่างเข้มแข็ง กับการรู้เห็นในอาการป่วย และการรักษาพยาบาล สามีที่รัก อย่างไม่ย่อท้อ สรรหาวิธีการต่างๆมาทดลอง โดยมีความหวังว่า เผื่ออาการจะดีขึ้น จนบัดนี้ 7 ปี เศษแล้ว
ตอนนี้เธอดีใจมากที่เห็นอาการของสามีดีขึ้นกว่าที่เคยเป็นมาค่ะ
และนั่นคือการยืนยันอันสำคัญว่าอานุภาพแห่งความรักยิ่งใหญ่เสมอ
อย่างที่คุณพนัสกล่าวค่ะ
แต่ที่เห็นรู้สึกว่า การแต่งกายของเจ้าหน้าที่เขา อาจจะดูไปรเวทหน่อยนะคะ ดิฉันยังชอบแบบ ของเราค่ะ ดูเรียบร้อย
สวัสดีค่ะ
สวัสดีค่ะ
บันทึกนี้ มีการนำเสนอได้ดี รูปประกอบก็สวยและเข้ากับเนื้อเรื่อง ทำให้เรื่องไม่หนักจนเกินไปค่ะ ทั้งๆที่ เป็นเรื่องที่น่าเศร้ามาก
แต่อ่านแล้วได้ความรู้ดีค่ะ
แวะมาขอบคุณครับ
กลอนธรรมดา ๆ ที่ผมแต่งขึ้น.. ได้ภาพที่มีความหมายมาประกอบ ช่วยให้ความและคำดูดีขึ้นก่ายกองเลยทีเดียวครับ
สวัสดีค่ะ พี่
อาจารย์
ดีใจที่อาจารย์กรุณาให้ข้อคิดเห็น ในเรื่องโรคนี้ค่ะ ปัญหาเรื่องความจำและการรับรู้ ทีมทางการแพทย์ก็ต้องให้การฟื้นฟูสมรรถภาพการรับรู้และความรู้ความเข้าใจ หรือ Perceptual-cognitive rehabilitationอย่างไรก็ตาม "ความรักและความห่วงใย" ที่พอเหมาะ ไม่ดูแลมากจนเกินไปจนทำให้ผู้ป่วยขาดอิสระในการพัฒนาทักษะชีวิตด้วยตนเองได้โทรไปบอกพี่ปริม ตามที่อาจารย์บอกแล้วค่ะตอนนี้ แพทย์ลดยากันชัก จาก 3 เม็ด/วัน เป็น 2 เม็ด/วันถ้าให้ 3 เม็ด จะหลับทั้งวัน แต่ถ้าเม็ดเดียว จะชัก
ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วค่ะร้องเพลงได้ เดินไปไหนได้ โดยมีผู้ช่วยพยาบาลประกบตลอด แต่เดินดีขึ้น พยายามให้ผู้ป่วย ได้มีโอกาสพัฒนาทักษะต่างๆ ได้ด้วยตัวเอง
สรุป ตอนนี้ ดีขึ้นมากค่ะ
สิ่งที่ทำให้เซลล์ประสาทเสื่อมสภาพ ตามที่ศึกษามาคือ
แต่เราก็อย่าไปกังวลเกินกว่าเหตุเลยค่ะ
สวัสดีค่ะ
ผู้ที่เป็นโรคสมองเสื่อมจะเกิดการเปลี่ยนแปลงในสมองช้าๆ จนเมื่อสมองเสียหายอย่างมาก จะเริ่มลืมเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น สูญเสียความสามารถที่ตนเองเคยมีเคยทำได้ อารมณ์เกรี้ยวกราด พูดจาหยาบคาย อาละวาด ทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ข้อมูลจาก : มติชน
| โรค อัลไซเมอร์ โรคที่จำให้คุณมีความจำสั้นลง จริงหรือ ???.... |
สวัสดีครับ
คุณพี่ sasinanda
กระผม เดินทาง (ไปคนเดียวครับ)ไปหลายจังหวัดบ่อย..
และขอขอบพระคุณที่ เป็นห่วงครับ..
นี่คือ เรื่องจริงที่.. ในวันที่ 26 ก.ค.50 นั้น
กระผม ประสบอุบัติเหตุ รถตกภูเขา ที่ จ.ชัยภูมิ (ในป่า) แถว.ที่เป็นภูเขาชันๆโค้งๆ
.. ปาฏิหารย์ ครับ .. อาจเป็นเพราะบุญ และคุณพระคุณเจ้าคุ้มครอง.. และการคิดดี ทำดี ที่ผ่านมา การแผ่เมตตาต่อ สรรพสิ่ง
ทำให้ กระผม ไม่มี บาดแผลแม้แต่เล็กน้อย..
- สภาพรถ ..ประตูเปิดไม่ได้ทุกบาน (ตัวถัง GOA เอาไม่อยู่) เหลือแต่ประตูคนขับที่เปิดได้ แล้วลงมาได้อย่างปลอดภัย
- กระจกแตกละเอียดทุกบาน ยกเว้น กระจกหน้าที่เป็นแบบสองชั้น ร้าวไม่แตกลงมา
- ยางแตก 1เส้นล้อหน้า
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ซึ่งไม่ค่อยอยากนึกถึงและเล่าเท่าใดนัก..
/ คือ ถนนเส้นดังกล่าว เป็น 2 เลนส์ รถสวนกันได้ เวลา แซงต้องระวัง
- แล้ว มี กระบะ วีโก้ คัน หนึ่ง แซงมา เข้ามาในเลนส์กระผมแล้วไม่ยอม คืนสู่เลนส์ของเขาดังปกติ (ทั้งที่เปิดไฟเตือน และบีบแตร และเขาแซงพ้นแล้ว) ไม่ว่าจะด้วยเหตุอันใดก็ตามแต่.. แต่ กระผมก็เบรก ตัวโก่ง และด้วย การที่รถคันดังกล่าว ยกสูงเสียน่ากลัวที่ เวลาประสานงา..แล้ว กระผมจะต้องกระเด็นไปไกล และเจ็บหนักแน่..
- แม้จะบีบแตร แล้ว เปิดไปสูงเตือนแล้ว (กลางวันนะนี่) และถึงขนาด เขยิบ หลบ ไปทางซ้ายมือเพื่อให้เขา เบี่ยงแซงกลับเลนส์เขาได้ เขาก็ไม่มีทีท่าว่างจะ หลบกลับเข้าเลนส์เขาเลย..
- เหตุการณ์ ไม่คาดฝัน ก็ เกิดขึ้น.. คือ จากการที่ เบี่ยงเลนส์ หลบ และหลบมากขึ้นอีกทำให้ "รถ ตกลงไป ข้างทาง" ที่เป็นภูเขา ชัน 45 องศา .. ด้วยความเร็วรถ ที่สูงพอสมควร
- รถฟาดกับต้นไม้ ระเนระนาด ตีปัดไป ปัดมา เป็นดังพินบอล ซึ่งตอนลงไปนั้น พยายามหักพวงมาลัยขึ้นมา แต่ ก็ ไม่ไหว เพราะเป็นเก๋งธรรมดาไม่ใช่ออฟโรด.. คิดในใจ แล้วภาวนา ถึงคุณพระคุณเจ้า และเจ้ารถของกระผมว่า.."ขอผมไปสบายเถอะ ไม่อยากเจ็บและทรมานในป่านะ"
- แต่ แล้ว ด้วยความที่ รถของผมมันรักผมมาก "จากคำวิจารณ์ของอู่ซ่อมรถ และพนักงานเคลมประกัน" ที่เขาบอกกันว่า เจ้ารถคันนี้มันรักนายมันมากนะ ยอมขนาดนี้ แต่ไม่ให้เจ้าของเป็นอะไรเลย.. และชาวบ้านแถบนั้น ก็บอกอีกว่า.. รถยุโรป หรือ รถใหญ่แค่ไหนก็ตามที่ได้ตกแบบนี้ ไม่มีใครหรอกที่ เดินขึ้นมาได้หน้าตาเฉย ส่วนใหญ่ ต้อง เสียชีวิตคาที่ หรือไม่ก็ รอช่างใช้เหล็กตัดถ่างช่วยออกมา
มาถึงตอนนี้... กระผม ก็ เข้าถึงสัจจธรรมอีก นิดครับ..
ว่า.. ควรคิดดี ทำดี และไม่เบียดเบียนผู้อื่น เห็นผู้อื่นเดือนร้อน ก็ ควรหยิบยื่นมือช่วยเหลือ อย่างเหมาะสม
เพราะเรามีชีวิต และมีความสุขอย่างไร ก็ ขึ้นอยู่กับเรากำหนดตัวเราเอง.. เรื่องบุญเรื่องกรรม ถึงแม้ จะไม่เท่ากัน..แต่เรา ทำบุญ แผ่เมตตา ได้ โดยไม่ต้องหวังสิ่งตอบแทน..
และนั่น อาจ เป็นสิ่งที่ ทำให้ กระผมมีชีวิต รอดกลับมาได้ อย่างปาฏิหารย์ @N
ขอบพระคุณครับ
สวัสดีค่ะคุณพนัสคะ
กลอนดี มีรูปประกอบที่เข้ากัน ก็ดูดี กว่า จะมีอะไรแค่อย่างใดอย่างหนึ่งค่ะ ขอบคุณค่ะโรคขี้หลงขี้ลืมนี่ ป้องกันได้ไหมครับ
ผมนี่ขี้ลืมตัวสำคัญ
วันหนึ่งขี่รถเครื่องส่งภรรยาไปตลาด พอภรรยาโดดลงรถไปแล้ว ผมก็เลยไปซื้อหนังสือพิมพ์ 1 ฉบับ ขี่รถวนกลับมานั่งอ่านที่บ้าน ลืมครับ... ลืมภรรยาไว้ที่ตลาด นึกขึ้นได้ใจหาย... ตายแน่เราคราวนี้ รีบบึงรถกลับไปรับ พอรถถึงหน้าตลาด เธอก็เดินรี่เข้ามาหา
"พ่อทำไมกะเวลาได้พอดี แม่กำลังเดินออกมานี่แหละ"
รอดตัวครับ...
นึกไม่ออกจนบัดนี้ว่า ถ้า...!!!... เราจะตกอยู่ในสภาพใด (หน้าตลาดสดนะครับ)
ปัจจุบันนี้ (แม้จะนั่งทานข้าวอยู่ก็เถอะ) นึกอะไรขึ้นได้ต้องรีบไปทำไว้ก่อน ไม่งั้น ลืมครับ.
. พระคุ้มครองจริงๆค่ะ ต้องเรียกขวัญกันหน่อยแล้วนะคะ หมดทุกข์ หมดโศกแล้วนะคะ แต่คิดว่า ไปไหนไกลๆคนเดียวแบบนี้ ต้องระวังให้มากๆ บางทีการเดินทางแบบอื่นก็ช่วยได้ อาจไม่สะดวกเท่า แต่ก็ไม่น่ากลัวเท่าใด คงต้องซ่อมรถไปอีกหลายเงินเลย แต่อยู้กรุงเทพ ค่อนข้างสะดวกค่ะ ทางเลือกมาก
ปาฏิหารย์ ครับ .. อาจเป็นเพราะบุญ และคุณพระคุณเจ้าคุ้มครอง.. และการคิดดี ทำดี ที่ผ่านมา การแผ่เมตตาต่อ สรรพสิ่ง
พี่มีความรู้สึกภูมิใจและดีใจที่ได้รูจักกับคนดีๆเช่นคุณนิรันดร์ค่ะ แม้เราจะยังไม่เคยเห็นหน้ากันก็ตาม
คนเราต้องเชื่อเรื่องกฎแห่งกรรม และ คนดีพระคุ้มครองค่ะสวัสดีครับ
คุณพี่ sasinanda
ขอบพระคุณสำหรับ .. คำแนะนำใน หลาย ๆ ด้านครับ.. ซึ่ง คุณพี่ได้แนะนำกระผมตั้งแต่ ก่อนเกิด อุบัติเหตุ .. และรวมถึง การตั้งสมาธิ และคำแนะนำอีกมากมาย ครับ..
กระผมดีใจยิ่งที่ ได้มีโอกาสได้รับคำแนะนำดี ๆ ครับ
ปล. พระท่านคุ้ม จริง ๆครับ (ตอนนั้นเพิ่งออกจากปั้ม) ขับความเร็ว 120 km/h. ตกภูเขาลงไป ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัยด้วย (นิสัยไม่ดีลืมได้ไง ><" ตำรวจอย่ามาเปรียบเทียบปรับในนี้ หนา)
เหมือนเกิดใหม่จริง ๆ ครับ
ขอบพระคุณครับ
เดินขึ้นมาได้หน้าตาเฉย ส่วนใหญ่ ต้อง เสียชีวิตคาที่ หรือไม่ก็ รอช่างใช้เหล็กตัดถ่างช่วยออกมา
ข้อมูลเพิ่มเติมสำหรับสามีคุณปริมครับ
เท่าที่อ่านจากบันทึกและผลการรักษาคืบหน้า
การให้ยาเพื่อบำรุงเซลล์ประสาท หรือ ชะลออาการเสื่อมของเซลล์ประสาท ยังคงจำเป็นต้องให้ในระยะยาว แต่ปรับขนาดของยาให้ลดลงได้ครับ
การฟื้นฟูสมรรถภาพของการรับรู้และความรู้ความเข้าใจ ยังหาผู้เชี่ยวชาญในเมืองไทยค่อนข้างยาก หากต้องการทราบโปรแกรมเพิ่มเติม อาจจะต้องมีการประเมินกิจกรรมบำบัดด้านการรับรู้และความรู้ความเข้าใจเพิ่มเติมครับ ถ้าว่างอาจติดต่อผมที่คลินิกกิจกรรมบำบัดมหิดลได้ โทร 08-522-40707
จริงๆ แล้ว กิจกรรมการรักษาในระยะที่สามีของคุณปริมสามารถรับรู้และสื่อสารในเหตุการณ์ต่างๆ ได้ ถือว่าน่าจะมีระบบการวางแผนและการตัดสินใจทำกิจกรรมต่างๆ ได้ในระดับหนึ่ง ควรมีการกระตุ้นให้เกิดกระบวนการคิดและตัดสินใจในการทำกิจกรรมที่กำลังเกิดขึ้นในชีวิตประจำวัน พร้อมๆกับ การหากิจกรรมที่ท้าทายให้จดจำและสื่อสารอย่างสร้างสรรค์และเกิดความสุขใจด้วยครับ
ยกตัวอย่างเช่น กิจกรรมการทานข้าวกับครอบครัว แบบช่วยกันทำและช่วยกันทาน อาจให้สามีของคุณปริมริเริ่มเมนูที่น่าสนใจ แล้วค่อยๆ นึกรายการที่จะให้ใครไปซื้อ หรือ จะต้องทำครัวอย่างไร ให้เค้ามีส่วนร่วมในขั้นตอนง่ายๆ หรือในขั้นตอนที่อยากลองทำ จนถึงขั้นตอนสุดท้ายของการรับประทานอาหารร่วมกันอย่างมีความสุข เพียงแค่กิจกรรมเดียวก็ทำให้เกิดแรงจูงใจและพัฒนาระบบประสาทการเคลื่อนไหวที่มีความหมายครับ
ไม่ทราบว่าปัจจัยส่งเสริมจะเกี่ยวกับการไม่มีใครคุยด้วยรึเปล่านะคะ เพราะที่เคยพบผู้สูงอายุที่หลงลืมบ่อยๆ เป็นด้วยไม่ค่อยมีเพื่อนคุย ไม่มีคนดูแลใกล้ชิดน่ะค่ะ
มีความผิดปกติที่สุขภาพ ต้องรีบไปหาแพทย์ค่ะ
ที่บ้านต้องดูแลแม่สามีที่มีอาการสมองเสื่อมค่ะ อ่านแล้วทำให้เข้าใจและอดทนมากขึ้นค่ะ
อาจารย์ Ajarn POP จริงๆค่ะ ที่เป็นห่วง เข้ามาอ่านและให้ข้อแนะนำดีไว้อีกรอบหนึ่ง
การให้ยาเพื่อบำรุงเซลล์ประสาท หรือ ชะลออาการเสื่อมของเซลล์ประสาท ยังคงจำเป็นต้องให้ในระยะยาว
การที่ผู้สูงอายุอยู่คนเดียว ไม่มีเพื่อน เหงา ก็อาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เฉื่อยชา สมองไม่ค่อยได้คิดอะไรมาก เลยทำให้ฝ่อไปมากๆได้ค่ะ
และอีกอย่าง ที่คุณหมอบอก คือก็มีโรคประจำตัว เช่นความดัน เบาหวาน ไขมันสูง ดื่มสุราจัด มีการติดเชื้อที่สมอง หรือทานยาอันตรายเป็นประจำ เช่น ยานอนหลับ เป็นต้นค่ะจริงๆก็ยังหาสาเหตุจริงๆไม่ได้แน่นอนนะคะ จะว่าเป็นกรรมพันธุ์ ก็ยังไม่แน่ เพราะทำไม สามีภรรยา เป็นทั้งคู่ได้ล่ะคะ อย่างคุณพ่อคุณแม่ของเพื่อนที่เล่าให้ฟัง แต่กรรมพันธุ์ ก็มีส่วนมากนะคะ
การที่คนในครอบครัวเป็นโรคนี้ ก็นับเป็นความเครียดพอดู ต้องใจเย็น ทำใจ เตรียมรับสถานการณ์อารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา และเป็นเวลานาน นับ 10 ปีขึ้นไปค่ะ
อย่างไรก็ตาม ถ้าเป็นคนในครอบครัว เราก็ต้องรักษา ดูแลเอาใจใส่ เต็มที่อยู่แล้วค่ะ
สวัสดีค่ะ
ขอบคุณ คุณหมอที่เข้ามาเยี่ยมค่ะ
โรคนี้ คนที่มีญาติเป็นอยู่ จะเข้าใจทุกคนนะคะว่า การพยาบาลคนไข้ลักษณะนี้ เป็นเรื่องที่ค่อนข้างหนักหนาทีเดียว
ประเด็น การขี้ลืมในผู้สูงอายุ เป็นเรื่องที่ คนสนใจมาก ตอนนี้แปะก๊วยสกัดขายดีทั้งในเมืองไทย และต่างประเทศค่ะ
สวัสดีค่ะ
น้องหน้าละม้ายคุณแม่ค่ะ
นางฟ้าประจำครอบครัว ไม่มีใครที่เราจะรักและเทิดทูนเท่าท่านค่ะ
น้องมีครอบครัวที่อบอุ่นน่าประทับใจมากค่ะ
รู้สึกมาตลอด เวลาอ่านบันทึกของน้องค่ะ
