Today, I posted this into my facebook. Just for memory, so I also posted here.
สักวา วินาที ที่เคลื่อนผ่าน
แสนเนิ่นนาน ดั่งคลานไป ไร้ความหวัง
เท้าก็เจ็บ เล็บก็เปื่อย ปวดเมื่อยจัง
ไร้พลัง ทั้งจิตใจ ไม่ผ่อนคลาย
น้ำรายรอบ ตอบได้ไหม เมื่อไหร่ลด
พื้นแห้งสด หมดทุกข์โศก โรคเลือนหาย
ขอบพระคุณ ทุกถ้อยคำ กำลังใจ
ที่ห่วงใย มอบให้กัน ฉันญาติเอย
หมอสุข
ไม่มีความเห็น