อนุทิน 97461

ตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ สู้ต่อไป สำหรับคนแก่สิ่งที่ต้องเผชิญส่วนใหญ่จะหนีโรคภัยหรือทุกขเวทนาทางกายไม่พ้น อย่างเช่นคืนที่ผ่านมาตอนหัวค่ำ รู้สึกหนาวทั้งที่อากาศจริงไม่หนาว อันนี้วัดจากความรู้สึกจากคนที่อยู่ด้วยกัน นั่นแสดงว่า กายเราเริ่มมีปัญหา อากาศหนาวสั่นอย่างนี้เคยเกิดกับฉันบ่อยครั้งมาก ครั้งสุดท้ายรุนแรงมากถึงหมดสติ จนคนที่บ้านต้องรีบพาส่งโรงพยาบาล เมื่อความรู้สึกนี้เกิดขึ้น แม้ไม่รุนแรงเหมือนคราวก่อน ก็ต้องระวังตัว ถ้ามากหนีไม่พ้นต้องไปโรงพยาบาลอีก

เมื่อคืนไม่ง่ายเหมือนคราวก่อน เพราะอยู่โดยลำพังกับคนสวนที่ระยอง ฉุกเฉินจริงต้องรีบเข้ากรุงเทพฯเพื่อพบแพทย์ที่เคยดูแลและทราบปัญหาดี เตรียมตัวเองให้พร้อม หากต้องไปกรุงเทพฯ ฉันจัดโน่นจัดนี่ เน้นไปที่ของจำเป็น วางไว้แบบใส่กระเป๋าได้ทันที แล้วเฝ้าดูอาการต่อไป จากนั้นรีบเข้านอนแต่หัวค่ำสองทุ่ม โชคดีที่หลับได้ในที่สุด ไม่ต้องกระวนกระวาย ตื่นเช้ามาโอเค...ชีวิตเดินต่อไปได้ตามปกติ ยอมรับมันเสีย เหตุการณ์แบบนี้อาจเกิดขึ้นอีกได้ ....ถามตัวเองว่าพร้อมไหม...พร้อม