อนุทิน 95407
bop
เขียนเมื่อผมได้ดูโฆษณารายการหนึ่งของบริษัทประกัน เนื้อหาเด็กหญิงคนหนึ่งมีพ่อพิการเป็นใบ้พูดไม่ได้ พ่อรักเธอมากเอาใจลูกทุกอย่าง แต่ลูกก็อายที่มีพ่อพิการเป็นใบ้ ถูกเพื่อนนักเรียนด้วยกันล้อ เธออายมากจนทำร้ายตัวเองพ่อนำส่งโรงพยาบาล ขอแต่เพียงให้ลูกหาย สรุปจากโฆษณา"ไม่ได้มีพ่อที่ดีที่สุด แต่มีพ่อที่รักเธอมากที่สุด" ผมเกิดมามีแม่แต่ไม่เคยได้พบพ่อไม่เคยได้มีโอกาสเรียก"พ่อ"เลยในชีวิต แม่ผมพิการเป็นใบ้ตั้งแต่กำเนิด ผมภูมิใจกับแม่ของผม ผมไม่เคยอายใครเพราะแม่เลี้ยงดูผมตั้งแต่เกิด ผมไม่มีความพิการทางร่างกาย ผมก็ต้องไม่พิการทางจิตใจ แม่ผมเป็นใบ้เลี้ยงดูสั่งสอนผมตั้งแต่เล็กให้เป็นคนดี ผมกับแม่สื่อสารกันด้วยสัญชาตญาณ เพราะคำพูดของแม่ไม่มีเป็นคำอย่างที่เราพูดกัน คนอื่นๆที่คุยกับแม่ก็ต้องเป็นคนที่เคยชินกัน ท่าทางและมือใช้ประกอบการพูดของแม่ ผมเป็นคนดีมีหน้าที่การงาน ปัจจุบันผมมีตำแหน่งเป็นผู้อำนวยการโรงเรียน ระดับชำนาญการพิเศษ ถ้าเป็นระบบ PC ผมกับอยู่ในระดับ 8 ผมไม่เคยอายใคร ผมพูดกับเพื่อนครูเสมอๆถึงชาติตระกูล ผมภูมิใจที่เกิดเป็นลูกของแม่ที่พิการพูดไม่ได้ สวัสดีครับ
ความเห็น (1)
คนที่ห่วงใย
เป็นกำลังใจให้คุณเสมอ