อนุทิน 94857

แม่บุกหอพักชายตอนตี 1

.....รอสักพักกำลังเดินลงมาที่รถ  พ่อลองโทรอีกครั้ง  คราวนี้ลูกรับสาย  บอกว่าทำงานกลุ่ม ปิดสียงโทรศัพท์ แล้วเอาใส่เป้ไว้  พ่อบอกว่าแม่นอนไม่หลับ เป็นห่วงเลยชวนพ่อเข้ามา (ใครกันแน่ที่ปลุกเรา ^_^ ไม่ค้านสักคำเมื่อเราชวน)

เหมือนสวรรค์มาโปรด  แม่รีบบอกลูกทันที  ว่าเป็นห่วงมาก แม่เกือบร้องไห้ ที่ลูกไม่รับโทรศัพท์ (ซึ่งผิดปกติ เพราะโทรศัพท์มักอยู่ไม่ห่างตัว  และถ้ารับไม่ทันลูกจะโทรกลับหาแม่) เลยชวนพ่อเข้ามาหา

ลูกบอกว่าเดี๋ยวต้นไม้จะมาหา......ทันทีที่เห็นหน้าลูก.....แม่รีบเข้าไปกอดแน่น  แล้วบอกลูกว่า แม่เป็นห่วงลูกมาก  จนทนไม่ไหว  (ความจริงคือเกือบร้องไห้)

เพียงแค่เห็นหน้าลูก.........ความรู้สึกต่างๆ คลี่คลายลงทันที  บอกลูกว่า แม่ไม่ว่าที่ลูกจะไปไหนมาไหน  แต่ขอให้รับโทรศัพท์แม่......

ต้องขอบคุณเพื่อนรุ่นพี่ ที่เป็นธุระติดต่อให้  ขอบคุณเพื่อนของลูกที่บอกลูก  ขอบคุณลูก ที่กลับมาหาแม่ ก่อนที่จะกลับไปทำงานต่อ (เกือบตี 2 เนี่ยนะ....)