อนุทิน 942

• เรื่องเมื่อวานมีเหตุการณ์ที่ควรบันทึกไว้ก่อนลืม  ลูกน้องขอนัดคุยเปิดใจ แต่ไม่มีเวลาให้  ทำให้เขายังลังเลการนัดใหม่  หรือว่าที่คิดจะนัดเป็นอารมณ์ที่แว๊บขึ้นของบางคน  ฟังจากหัวหน้าแล้วเหมือนจะไม่ใช่ Concensus แต่เป็นป๊งแว๊บของบางคน
• ความเห็นที่แลกเปลี่ยน :  หากจะขอคุยเปิดใจเพื่อระบายความในใจ  คาดหวังผลจะได้อะไรมาแทนที่  ความสัมพันธ์ที่แนบแน่นมากขึ้นด้วยหรืออย่างไร  คำตอบบางส่วนคือ ได้ระบายความอัดอั้นตันใจของตัวเอง ให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น   ไม่มีคำตอบในเรื่องอย่างหลัง  
• แนะกลับไปว่า ยินดีให้คุย แต่จะดีกว่ามั๊ย ถ้าไม่คิดจะระบายความอัดอั้นให้เครียด  เปลี่ยนเป็นการคุยแล้วไม่เครียด ไม่ย้ำอดีตที่เป็นลบ  ความคิดไม่ติดว่าต้องการทำให้พอใจ  เพราะนั่นไม่ใช่สาระที่ให้ความสำคัญ   สิ่งที่ทำอยู่ทุกวัน  เป็นการแค่การท้าทาย เพียงหวังให้รู้จักพอใจ ภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองได้ทำ  ไม่ใส่ใจการมีปฏิสัมพันธ์ที่ถูกแปลงเป็นความเข้าใจว่าพอใจ  ทำไม่สำเร็จ  ทำไม่ถูกใจ เพื่อให้เกิดแรงฮึด ปรับปรุงตัวเอง  ไม่ต้องการให้วิ่งตามให้ทัน แต่ต้องการให้วิ่งอย่างมั่นใจ  แค่นั้นเอง  การฟังโดยไม่แขวน บูรณาการความคิดเดิม เติมใส่ปรุงแต่งนั่นแหละทำให้ฟังไม่เป็น จึงรู้สึกถูกกดดัน