อนุทิน 92373
หนูรี
เขียนเมื่อความสุขนั้นอยู่กับเราไม่นานจริงๆ เมื่อหกปีที่แล้ววันที่15 กรกฎาคม เวลาห้าทุ่มกว่าฉันได้รับโทรศัพท์จากทางบ้านว่า เตี่ยนั้นหมดลมหายใจแล้วน่ะ ฉันยังนึกเสียใจอยู่จนถึงทุกวันนี้...ว่าทำไมฉันไม่หยุดงานเพื่อเฝ้าเตี่ยในวาระสุดท้าย ณ.เวลานี้ฉันจึงเลือกลาออกจากงานประจำกลับมาอยู่บ้าน ทำงานเล็กๆน้อยที่บ้านแม่ แม้ไม่ได้เงินมากมายแต่ก็ไม่ยากเย็นเข็นใจ เพื่อจะได้คอยอยู่ดูแลแม่ในวัยชรา เพราะเราไม่อาจเรียกเวลาที่เลยล่วงกลับมาได้อีก^^
ความเห็น (1)
ชีวิตของคนเราก็เป็นแบบนี้แหละครับ พี่หนูรี
"มีเกิด มีดับ เป็นธรรมดาของโลก"