อนุทิน 89744

ฉันบอกเธออีกครั้งว่าวางภาระที่ลงก่อน

อันที่จริงภาระที่ต้องรับผิดชอบของเพื่อนเวลานี้คือเฝ้าดูลมหายใจ และตามลมหายใจไปอย่างเงียบๆ สิ่งหนึ่งที่เพื่อนน่าจะทำได้และง่ายกว่าการขยับกายเสียอีก..คือการแผ่เมตตาให้สรรพสิ่งทั้งหลายทั้งปวง แล้วหันมาดูเสียงข้างใน ฟังให้ชัดเจน เปิดใจยอมรับการเกิด   สิ่งที่เกิดขึ้นนี้มิได้เกิดขึ้นโดยฉับพลันแต่มันได้ก่อร่างสร้างตัวขึ้นมาเพื่อบอกให้เพื่อนได้หยุดและหันมาบำรุงใจและจิตของเพื่อนเอง ขอเพียงเธอทำจิตให้วาง แล้วคิดด้วยเหตุด้วยผล ใช่ไหมๆเราใช้ร่างกายตรากตรำ คร่ำเรียดที่จะพัฒนาเจ้าตัวน้อยๆเหล่านั้น เราต่างก็ลืมดูแลตัวเอง แม้เขาจะประท้องอย่างไร ก็เมินจนเขาอาจโกรธและสำแดงเดชให้เพื่อนต้องทรมานสังขาร จงทำความเข้าใจเถอะเพื่อน ยอมรับ การเกิด แก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมชาติที่ทุกคนต้องเจอเป็นของธรรมดา  หลับเถอะ หลับไปพร้อมกับลมหายใจเข้าออก