อนุทิน 8849

พี่ศศิฯ @8718 ต่อเรื่องลูกอีกค่ะ เท่าที่เห็นกับตัวเองจากลูกและเพื่อนๆของลูก ดูเหมือนคนละแบบกับที่พี่ว่านะคะ โอ๋ว่าลูกวัยรุ่นของโอ๋ดื้อน้อยกว่าลูกสาวเพื่อนๆค่ะ อาจจะเป็นเพราะ gene ของเราที่ถ่ายทอดไปถึงลูกด้วยละมังคะ (อิ..อิ...แอบแซว ก็คุณแม่ออกจะเข้ม จะให้คุณลูกจืดแบบลูกแม่โอ๋ได้ยังไง)

ลูกชายโอ๋ก็กำลังถึงเวลาเลือกทางเดินอยู่ค่ะ เขาบอกว่าเขาเรียนหมอได้นะแม่ (ดูเหมือนจะบอกกลายๆว่าถ้าแม่อยากให้เรียน ก็จะเลือก) แต่โอ๋บอกลูกว่า เขาไม่เหมาะกับการเป็นหมอ (ยังไม่ใจดีและเสียสละมากพอจะเป็นหมอที่ดีน่ะค่ะ) ถ้าเขาเป็นหมอก็คงเป็นหมอแบบทำเป็นอาชีพทำมาหากิน ซึ่งไม่น่าจะทำให้ชีวิตเขามีความสุข เขาชอบอ่านหนังสือค้นคว้า จินตนาการ เหมาะกับการเป็นนักวิจัย นักคิด นักพูด นักเขียนมากกว่า รู้สึกว่าเขามองเห็นตัวเองค่อนข้างชัดแล้วเหมือนกันค่ะ

เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะว่า ภารกิจของการเป็นแม่นี่ยิ่งใหญ่ที่สุด แต่โอ๋รู้สึกว่าตัวเองจะตั้งเข็มให้ลูกน้อยมากค่ะ ชอบที่จะเรียนรู้ความเป็นตัวของเขาแล้วปรับสิ่งที่ยังไม่ค่อยดีมากกว่า ไม่ค่อยส่งเสริมสิ่งที่เขาจะเก่งกว่าคนอื่นเท่าไหร่ค่ะ อยากให้ลูกเป็นคนธรรมดาๆที่มีความสุขมากกว่า และใช้ใจสื่อสารมากกว่ากฎเกณฑ์แล้วค่ะตอนนี้ รู้สึกว่าเรื่องพื้นฐานในชีวิต เราให้เขาไว้เต็มที่แล้วตั้งแต่เขายังอายุไม่เกิน 10 ขวบ

สงสัยนี่จะเป็นอนุทินที่ยาวที่สุดตั้งแต่เขียนมาแล้วค่ะ ขออภัยนะคะ