อนุทิน 87571

๙๕.ใบหน้าอื่นบนพื้นที่ชีวิตเดียวกัน : ความโดดเดี่ยวออกจากกันมากกว่าเดิมในสังคมไทยที่ขยายตัวซับซ้อนขึ้น

วันหนึ่งนั่งสนทนากับคนขับรถแทกซี่ในวัยเดียวกัน เขามาจากกาฬสินธุ์ เมียมาจากภาคใต้ ครอบครัวตนเองอยู่กรุงเทพฯเข้ากรุงเมื่อจบมัธยม มีเมียมีลูกที่กรุงเทพฯ ปรับทุกข์ว่าเวลากลับบ้านต้องหมุนเวียนแต่ละปีว่าจะไปใต้หรืออีสาน เมื่อไปอีสานจะอยู่ได้ไม่นานเพราะลูกนอนไม่ได้ พวกเขาเหม็นขี้ควายจากใต้ถุนบ้านกัน อีกทั้งพูดภาษาถิ่นไม่ได้ทั้งภาษาไทยอีสานและภาษาใต้ แต่ก็ภูมิใจที่สามารถส่งลูกเข้ามหาวิทยาลัยได้ แทกซี่ถามถึงสถานที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่งว่าอยู่ที่ไหน เลยได้ทราบว่าเพิ่งไปส่งลูกไปเที่ยวทะเลตอนปิดเทอมกับเพื่อนๆ ค่าใช้จ่ายเกือบ ๓ พันบาท เลยราวกับมิใช่เป็นครอบครัว แต่เป็นเพียงคนรับจ้างหาเงินให้ลูกใช้เรียนรู้เพื่อเป็นคนอื่น เหตุใดเขาจึงไม่กล้าถามรายละเอียดจากลูก หรือว่านี่กำลังเกิดช่องว่างทางสังคมวัฒนธรรม ช่องว่างทางการสื่อสารและปฏิสัมพันธ์ ความแตกต่างของระบบสังคมและวิถีดำเนินชีวิต แม้ในหน่วยสังคมที่เล็กที่สุดและมีโครงสร้างที่ใกล้ชิดกันที่สุดอย่างครอบครัว