อนุทิน 87133

อ่านบันทึก.อ.ดร.วิรัตน์ คำศรีจันทร์

ทำให้ภาพในอดีตผุดขึ้นมา

สมัยก่อนจะไปโรงเรียนก็เดิน

พอพี่ชายอยู่ป.7พ่อซื้อจักรยานให้ขี่

เราก็ซ้อนจักรยานไปเรียนหิ้วปิ้นโตข้าวไปกินทุกวัน

พักกลางวันพี่ชายมากินด้วยแป๊บเดียวแล้วเลยไปวิ่งเล่นกับเพื่อน

ต้องเก็บปิ่นโตคนเดียว และต้องหิ้วปิ่นโตทั้งไปและกลับ

รู้สึกว่ามันทรมานจริงๆ แม้ว่าถึงบ้านแล้วพี่ชายจะเป็นคนล้างให้

บ่นหนักๆเข้าแม่ก็ซื้อกล่องข้าวให้คนละกระปุก

บางวันมีกับข้าวน้ำก็หกเลอะเทอะกระเป๋าเรียน

ถ้าอากาศร้อนจัด ข้าวในกล่องก็ส่งกลิ่น เป็นอันว่าอดทั้งคู่

วันไหนฝนตกพรำ แมลงเม่าบินวนเวียนเต็มท้องฟ้า

พี่ชายกับเพื่อนวิ่งไล่จับแมลงเม่า แล้วพาเด็ดปีกยัดใส่ปากสนุกสนาน

เราไม่กล้ากิน พะอืดพะอม กลับบ้านอยากจะฟ้องแม่

แต่ไม่กล้าเพราะกลัวพี่ชายไม่พาเล่นกับเพื่อน

จนพี่ชายไปเรียนต่อมัธยมเบญจมราชูทิศ

จึงได้ขี่จักรยานไปเอง