อนุทิน 86382

(คิดถึงแม่ ฉบับที่ 6) วันนี้เมื่อ พ.ศ. 2495 ผมคงดิ้นอยากออกจากท้องแม่แล้ว แม่ผมคงไปไหนไม่ไหวแล้ว คิดถึงวันนั้นทำให้ผมยิ่งรักและคิดถึงแม่มาก ผมคิดอยู่เสมอว่าถ้ามีชาติหน้าจริงก็ขอให้ผมเกิดเป็นลูกของแม่ "พับ" ไปทุกๆชาติ จำได้ว่าผมเกิดมาจนเติบโต ผมไม่เคยทำให้แม่น้ำตาไหลในทางที่ไม่ดีเลย เล็กๆผมเคยมีเรื่องทะเลาะกับเพื่อนรุ่นเดียวกันบ้าง ทุกครั้งแม่จะลงโทษด้วยการตีผมเป็นอันดับแรก แม่ไม่เคยให้ท้ายผมเลย วันไหนที่แม่ต้องแจวเรือไปส่งคนไกลและคิดว่าจะกลับมาไม่ทันโรงเรียนพักกลางวัน ทุกครั้งแม่จะเอาสตางค์หนึ่งสลึง ไปใส่ไว้ในหม้อข้าวในครัว (ครัวกับที่นอนก็ที่เดียวกัน) เมื่อครั้งกระโน้นผมไม่คิดหรอกว่าการที่แม่ทำอย่างนี้เป็นความรักและความห่วงใยที่แม่มีต่อลูก กลัวว่าลูกจะอดกินขนมเพราะไม่มีสตางค์ซื้อ การขอคนอื่นดูเหมือนจะไม่เคยเกิดขึ้นกับผมเลย แม่รักและห่วงใยผมจนทำให้ผมเก็บสิ่งเหล่านี้ซึ่งเป็นเรื่องเล็กสำหรับคนอื่นแต่เป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่สำหรับผมที่แม่มีต่อผม ได้ใช้เหตุฯอย่างนี้ในการอบรมนักเรียนหรือโอกาสวันสำคัญต่างๆ ได้เล่าให้นักเรียนฟังเพื่อจะได้มีความรักต่อพ่อแม่ของตนเอง