อนุทิน 74641

ยอมรับเสียว่าเป็นเรื่องปกติ ความเครียดหรือ..ยากที่จะเข้าถึงเราได้ เมื่อค่ำวานนี้ฉันติดตามข่าวการปะทะระหว่างไทยกับกัมพูชา ตั้งแต่หนึ่งทุ่มจนใกล้เที่ยงคืน ใจนิ่ง ไม่ตื่นเต้น ไม่ตื่นตระหนก สงสารและเห็นใจผู้บาดเจ็บและเสียชีวิต ขอให้ทหารหาญทุกคนอยู่รอดปลอดภัย

มีพรรคพวกซึ่งเป็นทหารประจำการ เล่าให้ฟังว่า เขาติดต่อกับเพื่อนทหารที่เกาะติดอยู่ในพื้นที่ซึ่งกำลังมีปัญหา ติดต่อกันเกือบตลอดเวลา ต่อไปนี้เป็นข้อมูลที่ฉันรับทราบ ซึ่งทำให้พวกเราซึ่งอยู่แนวหลังหมดห่วง

“ในสนามรบ ทหารกลัวกันนักหนาคือเจ้าปืนใหญ่ มัจจุราชที่มองไม่เห็นตัวนี่เอง ซึ่งกำลังรบด้านนี้ ทหารไทยไม่เป็นที่สองรองใครในภูมิภาคนี้ และเป้าหมายแม่นยำมากคือกองกำลังทหารเป็นกลุ่มก้อน เนื่องจากทำการบ้านมาดี ทุกจุดที่เขมรวางกำลังเราเอาปืนใหญ่หมายหัวไว้แล้ว  ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น หลับตายิงได้เลย” 

หน้าที่ของทหาร คือรบ การให้ขวัญและกำลังใจเป็นหน้าที่ของประชาชน สำหรับฉัน ฉันว่า ฉันเริ่มทำหน้าที่แล้วนะ..แล้วท่านล่ะ