อนุทิน 72157

ทั้งกิ่งใบ ดอกก้าน ตะหง่านพริ้ว
จะปลิดปลิว เพราะลม ผสมผสาน
ถึงไม่มี ลมหมุน ไต้ฝุ่นมาร
มาแผ้วพาล ก็ยังร่วง จากบ่วงใบ

แต่อารมณ์ ข้างใน ใจมนุษย์
ไม่รู้สุด สิ้นลง ตรงที่ไหน
ทั้งลาภยศ เงินตรา หามาไว้
เพื่อจะได้ ความสุข ไม่ทุกข์ตรม

แต่หารู้ ไม่ว่า บรรดาสุข
มันเป็นคู่ กับทุกข์ คลุกผสม
ทั้งสุขทุกข์ ดีร้าย ไหม้อารมณ์
ไม่เหมาะสม กับการเกิด กำเนิดมา

อันความเกิด เกิดเป็น เช่นมนุษย์
ไม่ควรหยุด ยื้อแย่ง เที่ยวแข่งหา
อำนาจยศ สรรเสริญ หรือเงินตรา
จนเข่นฆ่า ยิงกัน สนั่นกรุง

แต่มนุษย์ ควรเป็น เช่นต้นไม้
ที่เชิดใบ ดอกระย้า บนฟ้าสูง
ด้วยการสร้าง บุญกุศล เป็นผลจูง
ให้จิตสูง เป็น'มนุษย์'สูงสุดเอย...ฯ