| อนุทิน ... ๑๒๐๕ |
ฝ่าฝนกลับบ้านด้วยความเปียกปอน
สภาวะที่ทำเกรดยังไม่เสร็จนี่ มันร้าวรานถึงหัวใจ
ทำงานอะไรก็ไม่สนุก แถมประชุมกันจัง
คนสำคัญก็ไม่ใช่ ... เพียงแต่ได้ประสบการณ์และมุมมองใหม่ ๆ เพิ่มขึ้น
แต่ก็ยังมีคนแอบเหล่ด้วยความหมั่นไส้ตามจิตใจของมนุษย์ผู้คิดอะไรได้แค่นั้น
ลมหายใจเข้า ... ลมหายใจออก ... ดั่งดอกไม้บาน ...
ไม่มีความเห็น