อนุทิน 69322

เมืองใหญ่มีผู้คนแออัด การเดินทางใม่คล่องตัว บวกด้วยความเร่งรีบในการประกอบอาชีพ ทำให้คนในกรุงเทพขาดแคลนน้ำใจ บางครั้งรุนแรงถึงขั้นเบียดเบียนเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน  ดังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงบนรถเมล์ยูโรปรับอากาศ สาย ๕๐๓ เมื่อบ่ายวานนี้

“พูดเบาๆไม่ได้หรือ รำคาญจัง”  เสียงหนุ่มใหญ่วัยใกล้เจ็บสิบซึ่งนั่งอยู่หน้าฉันไปสองที่นั่งพูดขึ้นมาค่อนข้างดัง

“ไม่ได้พูดใส่หูลุงดิ..ไปนั่งรถส่วนตัวไป๊” สาวเจ้าปัญหาที่พูดโทรศัพท์เกือบตลอดเวลาสาดกลับอย่างไม่ลดละ  ฉันตื่นเต้นเล็กน้อยกับเหตุการณ์ แล้วเงี่ยหูฟังดูว่า จะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้  ความสงบเข้ามาแทนที่   พอผ่านไปได้สักสองนาที สาวหยิบโทรศัพท์มาร่ายต่อ คราวนี้ลดระดับเสียงลงไปเยอะ พอถึงป้ายหน้าเธอก็ลงรถไป แต่ก็ยังเอามือถือแนบหูพูดต่อ ..แม่คนนี้แหละตอนก้าวขึ้นบันไดรถก็พูดโทรศัพท์ตลอด    อะไรกันวะ คนสมัยนี้มันติดโทรศัพท์ยังกับติดเหล้าติดบุหรี่เลยหรือนี่