เมื่อทำสิ่งใดผิดพลาดพลั้งไป...
ใจส่วนหนึ่งออกโรงปกป้องตัวเอง หาเหตุผลมาเข้าข้างตนเองต่างๆ นานาว่าฉันไม่ผิด
ในขณะที่อีกส่วนของใจจมอยู่กับความรู้สึกผิดนั้น รู้สึกว่าน่าจะทำได้ดีกว่านี้
แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไหน ก็ล้วนไม่เกิดประโยชน์...
ตั้งสติแล้วพิจารณาถึงข้อผิดพลาด นำมาเป็นสิ่งเตือนตนสอนใจ
พัฒนาตนให้ดียิ่งขึ้น...เลิกยึดติดกับอดีตซึ่งเป็นเหมือนฝัน
ดอกบัวแปรเปลี่ยนโคลนตมให้เป็นอาหารและผลิบานได้ฉันใด
ก็จงเปลี่ยนความผิดพลาด ความทุกข์ ให้เป็นบันไดในการพัฒนาตนฉันนั้น
จงขจัดความมืดแห่งใจด้วยแสงแห่งปัญญา....