เรื่องง่าย ๆ ที่ไม่ง่าย คือการเขียนอนุทิน
ทำไมเราเล่าเป็นภาษาพูดได้ แต่ทำไมเราเขียนไม่ได้
เกิดอะไรขึ้นกับสมองของเรา ถึงเขียนไม่ได้ดังใจนึก
....มีหลายสิ่งเหลือเกินที่อยากเขียนถึง
ได้เข้ามาอ่านข้อความในเวปไซต์นี้โดยบังเอิญ มีความรู้สึกมีความสุข ทั้งเนื้อหาที่อ่านสบาย ไม่มีสิ่งที่เวปไซต์สังคมเมืองชอบทำกัน ซึ้งใจเกี่ยวกับครูเกษรและครูรินทร์ครับที่มีลูกศิษย์รักมากมาย เกิดคำถามขึ้นในใจว่า ปลายทางชีวิตความเป็นครูของเราจะดีมีสุขอย่างนี้ไหมหนอ สัญญากับตัวเองว่า จะมุ่งมั่นสอนลูกศิษย์ให้มากขึ้นกว่าที่ทำอยู่ จะได้ยกคำว่า ครู ให้สูงขึ้น
รออ่านอนุทินของครูรินทร์อยู่ครับ
นับถืออย่างสูง บุณย์ฤทธิ์ ประสาทแก้ว