อรุณรุ่งเบิกฟ้าคราฝน สุริยนต์อับแสงไร้แรงฉาย
ฝนกระหน่ำค่ำคืนหนาวแสนเปลี่ยวดาย
รำพันหมายเหมือนว่าสั่งหลั่งน้ำตา
สกุณา ร่ำเรียกว่าเพรียกหา
ไม่พบหน้าไม่เคยเห็นเป็นไฉน
วิหคแว่วเคยวอน..อ่อนแรงใจ
จากเรียมไกลใจอยู่เคียงคู่เอย
ไม่มีความเห็น