อนุทิน 67107

ฟ้ามัวมืดครึ้ม สะลึมบดฝน แหงนผ่อตางบน ฝนซุยจากฝ้า
มนุษย์มีหวัง ฝนหลั่งลงหล้า หนองห้วยไฮ่นา เปี่ยมน้ำ
ข้าวผักพืชผล เมื่อฝนมาก๊ำ เขียวไปจุ้ก้ำ จุ้ปาย
สัตว์แลมนุษย์ หลุดพ้นจากต๋าย จิตใจ๋สบาย ร่างก๋ายแกร่งกล้า.