อนุทิน 66552

๕๔. มีความสุขที่ได้เห็นศิลปะแห่งความสุขในชีวิต

ผมเดินไปซื้อข้าวกินที่ร้านขายข้าวแกงในหมู่บ้าน ระหว่างยืนรอ ก็เหลือบไปเห็นคุณยายท่านหนึ่งอายุน่าจะเกิน ๘๐ ปีนั่งดูดโอวัลตินเย็นในถุงบนม้านั่งหินขัดข้างร้านขายกาแฟติดกับร้านขายข้าวแกง คุณยายดูแก่ชรา ผอมบาง แต่ดูสดใสและงามตามวัย คุณยายนั่งอยู่คนเดียวและนั่งประคองถุงโอวัลตินด้วยสองมือ ค่อยๆยกขึ้นมาดูดเป็นระยะๆในลักษณะที่เรียกได้ว่า 'ดูดแบบละเลียดและกำซาบลิ้น' พลางก็ทอดอารมณ์สบายๆ รอบข้างไม่วุ่นวายจอแจ ดูสภาพภายนอกแล้ว คุณยายน่าจะอยู่ในฐานะที่สามารถนั่งรับประทานอาหารในภัตตาคาร ด้วยบรรยากาศที่แวดล้อมด้วยลูกหลานมีฐานะและอำนวยความสะดวกด้วยบริกรในทุกอริยาบทที่คุณยายต้องการ ดังนั้น สิ่งที่คุณยายกำลังประคองด้วยสองมือและดื่มกินนั้นจึงคงจะไม่ใช่โอวัลตินเย็นในถุงธรรมดาๆเท่านั้น ทว่า เป็นความหมาย ความทรงจำ การทำประสบการณ์ที่มีคุณค่าและความหมายให้แก่ตนเอง เห็นแล้วมีความเป็นศิลปะในความสามารถมีความสุข เหมือนได้เห็นประติมากรรมชีวิตแห่งความเรียบง่าย