ใครรู้สึกแบบแป๊ดบ้างค่ะ กลับจากเฮฮาศาสตร์ทีไร กว่าจะเรียกใจกลับคืนมาได้ ช่างยากเย็นซะเหลือเกิน ไปก้อหลังชาวบ้านเขา แต่ก็กลับก่อน แต่การไปแต่ละครั้ง ความรู้สึกที่ได้ไม่มีต่าง มีแต่เพิ่มพูนขึ้นเรื่อย ๆ ทุกวันนี้ สิ่งที่ได้รับมันมากกว่าคำว่ามิตรภาพ แต่เป็นความรัก ความห่วงใย ของเครือญาติ ซึ่งซึ้งกว่าคำว่ามิตรภาพหลายเท่า เหมือนมีอีกครอบครัวนึงที่คอยห่วงใยเรา แม้บางครั้งจะไม่ได้พบหน้า แม้บ้างครั้งจะไม่ได้พูดจา แต่ก็รับรู้ได้ถึงความห่วงใยนั้น
ใครเป็นแบบนี้บ้างค่ะ
ไม่มีความเห็น