อนุทิน 66248
ณัฐพัชร์
เขียนเมื่อเมื่อปล่อยวาง จิตก็เป็นอิสระ
ชีวิตที่ห้อยแขวนอยู่บนเส้นด้าย ถูกทุกสิ่งทับถม ผ่านแล้วผ่านเล่า ซ้ำแล้วซ้ำอีก เสมือนจุดศูนย์ถ่วงของโลกอยู่ที่ตรงนี้ ไม่มีพลาดเป้าหมาย มันช่างแย่จนมองไม่เห็นใคร มองไม่เห็นทาง มองไม่เห็นมือที่ยื่นมาพร้อมรอยยิ้มอันแสนอบอุ่น
คุณค่า การให้คุณค่าแห่งชีวิต มักจะไปขึ้นอยู่อีกหลายปัจจัย แต่เมื่อได้ทำไปแล้วไม่ถูกที่ถูกทาง กลับทำให้คิดว่าสิ่งที่เราทำไปมันไม่เกิดคุณค่า มันช่างไร้คุณค่า ไร้สาระแก่ผู้อื่น แม้ตัวเราเอง
เมื่อทุกอย่างประดังประเด ความโง่เขลาเริ่มสร้างภาพมายา หลอนเสียจนเข้าใจว่าสำลักกับความทุกข์นั้น "ชั้นทนไม่ไหวแล้วนะ"
หยุดสิ หยุด หยุด หยุด หยุด
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น