อนุทิน 66160

หนักเข้าไปกว่านั้น...เมื่อเป็นโค๊ชวอลเลย์เสร็จ...ครูแอนก็พุ่งไปสนามเซปัคตะกร้อด้วยจักรยานที่ยืมมาจากน้องครูชัย  เพื่อขี่ไปหาเด็กๆ นักตะกร้อ (อิอิอิ...เด็กๆ ฮาเลยที่เห็นภาพเช่นนี้ของครูแอน)  พอไปถึงสนามตะกร้อเพื่อไปเชียร์และให้กำลังใจเด็กๆ สีฟ้าตามหน้าที่โค๊ชกีฬาที่ดี ไอ้เจ้าบัลลังค์ที่กำลังหวดลูกหวายอยู่ในเกมการแข่งขันชิงชนะเลิศ...ดันหันมาเห็นครูแอน...แล้วตะโกนซะลั่นสนาม...เพื่อบอกเพื่อนอีกสองคนที่กำลังแข่งอยู่ด้วยกันว่า..."เฮ้ย...เจ๊แอนมา"--โอ๊ย...ดูมันทำกันไปได้ (ซะลั่นเลย) ครูแอนเลยต้องสวนไปว่า "มาเชียร์ๆ แล้วนะ...เล่นไปเลย  ตั้งใจเล่นเลยลูก"-- อีกพักใหญ่จึงขอตัวออกมาจากสนามตะกร้อเพื่อมาเป็นโค๊ชวอลเลย์ฯ ต่อในรายการสุดท้ายสำหรับวันนี้ ไอ้เจ้าตัวเล็กนักกีฬาตะกร้อรุ่น 14 ปี ก็วิ่งมารายงานครูแอนถึงขอบสนามวอลเลย์ฯ ว่า --- "ครูครับๆ ได้ที่หนึ่งครับครูทั้งรุ่นผมทั้งรุ่นพี่เลยครู"--"โอ...เยี่ยมมาก...สุดยอดเลย" แล้ววอลเลยบอลในรายการสุดท้ายของวันก็ได้ที่หนึ่งอีก

มันเลยทำให้ครูรู้ว่า  "เนี่ยแหละ...ผลของใจแลกใจ" ...มหัศจรรย์จริงๆ...