อนุทิน 65731

พรุ่ ง นี้ ยั ง มี แ ส ง ต ะ วัน.... ฉันบอกตัวเองอย่างนั้น ในวันที่ความฝันอ่อนล้า

ถึงแม้กลางคืนจะยาวนานให้ข้ามผ่านร อ ย น้ำ ต า....แต่ฉันก็รู้ว่า แสงสีทองของตะวันจ้า จะทอประกาย

ฉั น จึ ง อ ย า ก บ อ ก เ ธ อ เห มื อน กั น....ว่าสิ่งที่เกิดกับเรานั้น ฉันเห็นมันและเข้าใจในความหมาย

เมื่อโลกไม่อาจหยุดนิ่ง ทุกสิ่งย่อมเปลี่ยนไป....มันเป็นธรรมดาเชื่อไหม เธอกับเขา ฉันหรือใคร ไม่ต่างกัน

ป ล่ อ ย มั น น ะ ใ ห้ มั น ผ่ า น ไ ป....วันนี้ร้องไห้ได้ อีกไม่นานหัวใจจะกลับมายิ้มได้ดังฝัน

คิดเสียว่าเราโชคดี ที่ได้เรียนรู้และเข้าใจมัน....ประสบการณ์ของเธอนั้น อยากบอกว่า ...ต ร ง กั น .. แ ต่ ต่ าง ใ จ